Het moest er eens van komen natuurlijk: na anderhalf jaar teamverantwoordelijke geweest te zijn, verlaat een eerste medewerker mijn team. De medewerker in kwestie werkte het laatste half jaar samen met een ander bedrijf aan een bijzonder moeilijk project. Uiteraard bleef haar talent daar niet onopgemerkt en jawel, het bedrijf deed haar een aanbod dat ze niet kon weigeren: een boeiend takenpakket in combinatie met een locatie op fietsafstand. Geen NMBS-pendelpret meer voor haar.

Het is met spijt in het hart dat ik haar zie vertrekken, niet alleen omdat ik haar zelf vijf jaar geleden heb gerekruteerd, maar vooral omdat het zo’n topcollega met een gouden hart is. Dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt, bleek uit het feit dat een aantal collega’s spontaan een afscheidsetentje georganiseerd hadden.

Terwijl we herinneringen ophaalden aan vroeger, genoten met z’n achten van het lekkere eten van Jour de Fête (voor mij: een bordje met drie tapas als voorgerecht en een heerlijke salade met forel, appeltjes en radijsjes als hoofdgerecht). Ik kan het niet genoeg herhalen: grote fan van de autovrije Anspachlaan. Heerlijk dat je nu op een terrasje van de zon kan genieten op een plek waar het vroeger stikte van de auto’s. Een mooie herinnering om in te kaderen.