Wat minder goed geslapen door al het eten dat ik ‘s nachts moest verteren. We ontbijten aan ons ondertussen vertrouwde tafeltje in de binnentuin. Naar goede gewoonte bestaat het ontbijt uit een bord met fruit (guave, watermeloen, papaya, banaan en ananas), scrambled eggs met ham en kaas en wat brood.

De eigenaars van de casa particular hebben een taxi voor onze rit naar Trinidad geregeld, een prachtige blauwe old timer. We twijfelen even of onze valiezen wel in de auto zullen passen, maar gelukkig kunnen die van mijn vriend en mij op het dak. De chauffeur sjort ze goed vast en wij kunnen vertrekken. Ik vind het niet erg om Santa Clara achter ons te laten, want eerlijk, moet eerlijk, buiten het mausoleum van Che valt er in Santa Clara zelf niet zoveel te beleven.

De rit van Santa Clara naar Trinidad duurt tweeënhalf uur. Onderweg geniet ik met een podcast in mijn oren van het mooie Cubaanse landschap. We komen zonder problemen aan in Casa Sofia in Trinidad, alwaar we op het (snikhete) dakterras worden onthaald met een glaasje versgeperst fruitsap. We beginnen het ritueel te kennen. 😉 We geven onze paspoorten af en droppen onze valiezen in de kamer. De casa is iets minder luxueus dan de vorige, maar heeft alles wat we nodig hebben en zelfs zaken die we niet nodig hebben, zoals een heel vervelend opstapje naar de badkamer (waar ik ‘s nachts een keer van zal afvallen).

We laten er geen gras over groeien en lopen meteen naar de Plaza Mayor. Onderweg houden we halt bij een restaurant om een broodje met warme kip te eten. Simpel, maar lekker. De eerste blik op de Plaza Mayor van Trinidad doet mijn hart alvast sneller slaan: die felle kleuren, die palmbomen, die koloniale architectuur,… Werkelijk prachtig! Trinidad is een pareltje voor fotografen: fotogeniek vanuit elk denkbaar standpunt.

We zetten onze kennismaking met de koloniale architectuur verder in het Museo de Arquitectura Colonial, een prachtige villa die goed weergeeft hoe het leven van de rijken in de tijd van de slavernij op Cuba moet geweest zijn. Bijzonder is dat ze in die tijd al een douche met warm water hadden en licht op gas. Dit alles uiteraard gefinancierd door de winst gemaakt op de kap van slaven.

Voor ons volgende bezoek trekken mijn vriend en ik naar het Palacio Brunet (oftewel het Museo Romántico). Mijn broer en zijn vriendin houden het voor bekeken na één museum en besluiten wat te gaan wandelen in de straten van Trinidad. Het Palacio Brunet is volledig ingericht met meubels, kunstwerken en prullaria uit de koloniale tijd. De pracht en praal is fascinerend, maar tegelijkertijd ook confronterend, wetende hoe het geld verdiend werd dat dit alles financierde.

Het is bijzonder druk in het Palacio Brunet. Trinidad is duidelijk een populaire toeristische bestemming. De shop van Palacio Brunet puilt dan ook uit van de flessen rum en souvenirs met Che Guevara’s afbeelding erop. Alle aandacht gaat echter uit naar de dame die het meest bekende exportproduct van Cuba aan het rollen is: authentieke handgerolde Cubaanse sigaren. Kunnen we ook alweer van ons “must see” lijstje schrappen.

In de shop treffen we mijn broer en zijn vriendin en we trekken samen naar het Palacio Cantero, ons derde palacio van de dag! Het Palacia Cantero is vooral de moeite omwille van de toren die je via een smalle trap kan beklimmen. Het 360 graden uitzicht over Trinidad en omgeving dat je daarvoor in de plaats krijgt, is werkelijk fenomenaal. Weer een stuk of dertig foto’s extra om te bewerken bij thuiskomst. 😉

Na drie palacio’s achten we de tijd rijp om een pauze in te lassen. We komen terecht in de prachtige groene binnentuin van Café Don Pepe en proberen er voor het eerst een canchánchara, dé cocktail van Trinidad. Een canchánchara bestaat uit aguardiente de caña (opgelet, dus géén rum), twee lepels honing en limoensap en wordt geserveerd in een charmante, bolvormige aardewerken beker. Heerlijk! Mijn nieuwe favoriete cocktail van het moment!

Na ons welverdiende cocktailuurtje gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. We slenteren wat door de mooie straten van Trinidad en worden aangesproken door de eigenares van El Rintintin, een zaak met naar eigen zeggen een dakterras met fabuleus uitzicht. De dame beschikt over een fenomenale overtuigingskracht (enfin ja, ze moest eigenlijk enkel en alleen maar de woorden ‘free wifi’ uitspreken) en we laten ons overhalen om een tafeltje mét uitzicht te reserveren.

We genieten nog een klein uurtje van de warme kleuren van de avondzon op de kleurrijke huizen van Trinidad en keren dan terug naar restaurant El Rintintin. Het uitzicht op het dakterras is mooi, maar minder fenomenaal dan de foto’s hadden laten uitschijnen. Meest vervelende attribuut: de knalgroene skydancer die een stukje van het uitzicht in beslag neemt.

Maar! We krijgen alle vier een canchánchara van het huis aangeboden én de ropa vieja van lam (draadjesvlees met een smakelijke saus) is uitstekend. En jawel, terwijl de zon ondergaat boven de daken van Trinidad, duikt daar zowaar een life bandje op om ons op muziek en zang te trakteren. De wifi werkt trouwens prima. Wat meer kan een mens nog wensen?

Na dit heerlijke avondmaal keren we terug naar Casa Sofia, alwaar het internet echt wel suckt. Oh well, een beetje afkicken van onze internetverslaving kan geen kwaad, zeker?