De weersvoorspellingen voor vandaag zien er eerder twijfelachtig uit. Toch schijnt de zon als we ‘s ochtends opstaan. Na het ontbijt besluiten we een vervolg te breien aan onze culinaire ontdekkingsreis door Lyon, capitale de la gastronomie. We wandelen op ons gemak naar Les Halles de Lyon – Paul Bocuse, genoemd naar de fameuze chefkok.

We kijken onze ogen uit. Wat een overvloed aan heerlijkheden liggen hier tentoongespreid! We wandelen van het ene kraampje naar het andere. Vis, vlees, zeevruchten, zoetigheden, kazen, charcuterie (waaronder de befaamde Jezus worst van Lyon), bereide gerechten, olijven, confituren, wijn, sterke drank,… Alle kraampjes zijn een lust voor het oog en het is behoorlijk druk, deze zondagochtend. Veel kraampjes hebben tafeltjes waar mensen zitten te eten. Vooral de zeevruchten zijn populair. Ik heb al bijna spijt dat wij een tafeltje gereserveerd hebben bij AOC Les Halles.

Rond het middaguur begeven we ons naar AOC Les Halles, een restaurant dat zich midden in de Halles de Lyon bevindt. Al een geluk dat we een tafel gereserveerd hebben, want het zit er werkelijk stampvol. Ik bestel de vis van de dag en uiteraard drinken we als aperitief een glaasje champagne. When in France… De vis is simpel bereid, een beetje botersaus en wat gestoomde groentjes. Niets spectaculair, maar gewoon heel lekker.

Als dessert kopen we nog een paar macarons in de meest uiteenlopende smaakjes. Het weer is jammer genoeg omgeslagen: daar is de voorspelde regen. We halen onze regenjassen boven, want het is meteen een pak frisser nu de zon nergens meer te bekennen is. Wat doet een mens als het regent: een museum bezoeken, natuurlijk! Tripadvisor raadt me het Musée Cinéma et Miniature aan. Laten we dat dan maar doen.

Tijdens de wandeling naar het museum merk ik dat mijn blaas spoedig geledigd moet worden. We lassen een tussenpauze in en stappen het Grand Café des Négociants binnen, een prachtige zaak die uit een ander tijdperk afkomstig lijkt te zijn. Het is er heel erg druk, deze zondagnamiddag, maar we slagen erin een plaatsje aan de bar te bemachtigen. Ik haast mij naar het toilet dat zowaar over een heuse vestiaire inclusief bewaakster beschikt. We drinken nog een glaasje lekkere Franse wijn aan de toog en wandelen vervolgens verder naar het Musée Cinéma et Miniature gelegen in Vieux Lyon.

Heel eerlijk: ik wist niet zeker of dit museum iets voor mij zou zijn, maar de recensies op tripadvisor waren unaniem lovend, dus waagden we het erop. Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de special effects die in films gebruikt worden. Van de vroegere ingenieuze handgemaakte truukjes tot de huidige geraffineerde computertechnologie. Best wel boeiend, al zijn het natuurlijk de vele kostuums (Spiderman, Mystique,…) en rekwisieten uit o.a. Gremlins, Back to the Future en Alien die met de aandacht gaan lopen. Ook de filmsets van ‘Parfum’ (naar het boek van Süskind) spreken tot de verbeelding.

Het naar mijn mening meest boeiende gedeelte van dit museum vinden we op de hoogste verdieping: de fabuleuze collectie miniaturen van Dan Ohlmann. Schitterend gewoon. Het oog voor detail van de kunstenaar die dit alles gemaakt heeft, is fenomenaal. Jammer dat we de tijd in het oog moeten houden, want ik had graag nog wat langer van deze miniatuurkunst genoten. Ik wil echter niet het risico lopen mijn Thalys naar Brussel-Zuid te missen. Het is dus een beetje op een drafje dat we dit laatste stuk bekijken.

In marstempo keren we terug naar ons hotel om mijn valies op te halen, om in het treinstation Lyon Part Dieu vast te stellen dat mijn Thalys aangekondigd is met een uur vertraging. Ik vloek binnensmonds. Als ik dat eerder had geweten, hadden we nog wat langer in het Musée Cinéma et Miniature kunnen doorbrengen. Niets aan te doen uiteraard. Dus drinken we nog iets in het hotel terwijl we ondertussen op onze respectieve laptops werken.

Mijn vriend vergezelt me naar het station om me uit te wuiven (zijn trein naar Genève vertrekt iets later). Bij het instappen meldt de conducteur echter dat alle reizigers naar Brussel-Zuid moeten overstappen in Charles de Gaulle Airport. Geen fijne boodschap om te horen, maar niet veel aan te doen, uiteraard. Wel spijtig dat ik niet onbezorgd kan wegzakken in mijn zetel in eerste klasse.

Vlak voordat we in Charles de Gaulle stoppen, komt de melding opnieuw door de intercom: alle reizigers naar Brussel uitstappen, een andere trein zal ons opwachten op het tegenoverliggende spoor aan hetzelfde perron. Er stappen verrassend veel mensen uit (duidelijk veel groepen die naar Disneyland in Parijs geweest zijn, te oordelen aan de muisachtige hoofddeksels) en jawel er staat een trein klaar op het andere spoor. Jarenlange ervaring met de NMBS heeft mij echter geleerd altijd op mijn hoed te zijn. De lichtkrant op de zijkant van de trein vermeldt nergens Brussel als bestemming en het lijkt ook niet het juiste type trein te zijn. Uiteraard valt er niemand te bekennen om bevestiging te vragen, alleen andere gestrande passagiers die even hard in de war zijn als ikzelf.

Enfin ja, uiteindelijk vinden we een SNCF medewerker die ons bevestigt dat we nog even geduld moeten uitoefenen tot de juiste trein op het perron zal aankomen. Het is ijskoud op het perron en ik sta ei zo na te klappertanden. Gelukkig komt onze vervangtrein na een kwartier wachten opdagen en meldt de conducteur ons dat deze trein rechtstreeks naar Brussel zal rijden. Iedereen stapt zomaar een willekeurig rijtuig in, wat duidelijk niet naar de zin is van de conducteur die via de intercom meedeelt dat iedereen op de plaats die op zijn of haar ticket staat moet gaan zitten. Ik kan mijn medereizigers alleen maar gelijk geven dat ze met hun ticket tweede klas gewoon in eerste klas blijven zitten. Ik zit zelf ook niet op mijn plaats.

Het is in de wagon bijna even koud als op het perron en ik zie zwaar af. De conducteur komt langs en jaagt alle tweedeklassepassagiers naar een andere wagon. Tegen mij is hij wel heel vriendelijk en hij zegt me dat in de andere wagon de verwarming wel werkt. Allez, dan toch maar verhuisd naar de zetel met het nummer dat op mijn ticket staat. Als ik het koud heb, smelt mijn opstandigheid als sneeuw voor de zon.

Uiteindelijk kom ik pas om middernacht in Brussel-Zuid aan. Alwaar ik nog een twintigtal minuten moet wachten op de laatste trein naar Leuven. En jawel, het is ook ijskoud in Brussel-Zuid, het meest rottige treinstation van gans België.

Ik ben alleszins dolblij mijn Leuvens bedje weer te zien na een lange en vermoeiende dag. Benieuwd hoe fris ik morgen op het werk zal zitten!