Aangezien ons Camp Jirisan Parkview hotel geen ontbijt voorziet, steken we weer het plein over om in één van de restaurants iets te eten. We vinden een leuk restaurantje met een terras in de zon en bestellen allebei bibimbap met paddenstoelen. De ideale manier om aan de dag te beginnen!

We nemen de wagen en rijden langs een prachtige route naar de Ssanggyesa tempel. Onderweg passeren we weer veel oude dametjes die naarstig aan het werk zijn. We parkeren onze wagen op de parking van de tempel en moeten nog een klein stukje lopen naar de ingang. Ik moet toegeven dat ik deze tempel minder indrukwekkend vind dan degenen die we eerder bezochten. Ook de infrastructuur is een pak minder luxueus. De toiletten zijn niet meer dan een gat boven een put waarin je het werk van al de vorige bezoekers kan bewonderen.

Vanaf de Ssanggyesa tempel wandelen we naar de Buril waterval. Een fijne, niet al te lastige wandeling die ons naar een prachtige waterval brengt. Wanneer we aan de voet van de waterval aankomen, staan daar vier oudere heren in hinking gear selfies te nemen. Uiteraard bied ik aan een groepsfoto van hen te nemen. De heren zijn duidelijk in de wolken met mijn aanbod. Als dank krijgen mijn vriend en ik een energy bar die zelfs nog niet eens zo slecht smaakt.

Op de terugweg wijken we even af om een klein tempeltje te bezoeken. De tempel is omgeven door prachtige natuur en nodigt uit tot een moment van innige introspectie met z’n tweetjes. 😉

Natuurlijk is het alweer lang voorbij lunchtijd eer we bij de wagen terug zijn. Op zoek naar een plek om iets kleins te eten komen we terecht op het terras van een prachtig aangelegde tijd waar je een heel assortiment aan koffies kan kopen. Ik bestel een warme drank op basis van zoete aardappel, mij aangeraden door de knappe barista die ook nog eens uitstekend Engels spreekt. Daarbij eet ik, uiteraard, een lekker stuk chocoladetaart. Het lichtpaarse drankje is echt lekker. Een ontdekking!

Na dit calorierijk vieruurtje hebben we energie genoeg voor een volgende wandeling. Op onze kaart van Jirisan National Park staat een wandeling aangegeven die een prachtige zonsondergang belooft. We rijden dus naar het beginpunt van de wandeling, parkeren onze wagen en beginnen aan onze wandeling langs de Seomjingang embankment road. Het eerste stuk van de wandeling leidt ons langs een vlonderpad tussen kastanjebomen. Het vlonderpad is, buiten ons, geheel verlaten.

Na een tiental minuten wandelen zien we een oudere dame die op het pad een berg kastanjes aan het verzamelen is met naast haar een grote, mooie, witte hond. Om de één of andere reden wordt de dame super zenuwachtig wanneer we haar naderen en begint ze snel, snel de kastanjes bij elkaar te rapen. Om de dame te kunnen passeren, loop ik voor mijn vriend uit. Ik hou de hond in het oog en wijk helemaal uit naar het meest rechtse gedeelte van het vlonderpad om zo ver mogelijk uit de buurt van dame en hond te blijven. Net op het moment dat ik de dame voorbij loop, springt de hond echter naar mij toe en geeft me, geheel onverwacht, een flinke knauw met zijn tanden. Ik gil het uit van de pijn en van het verschieten. De reactie van de hond kwam geheel uit het niets, want ik vormde geen bedreiging voor hem of zijn baasje.

Mijn eerste gedacht is: shit, hopelijk hou ik hier niets aan over, want met hondsdolheid in een Koreaans ziekenhuis eindigen lijkt met niet echt aangenaam. Gelukkig heeft de mond van de hond geen rechtstreeks contact gemaakt met mijn huid. De hond knapte in mijn roze kleedje, dat de aanval gelukkig zonder kleerscheuren (pun intended) doorstond. Ik hef het kleedje op om de schade te inspecteren. Ik zie de afdrukken van de tanden van de hond in mijn vel gekerfd staan, maar hij heeft gelukkig niet echt doorgebeten. Ik zie een paar lichte schaafwonden met een beetje bloed terwijl zich rondom de beet een mooie bloeduitstorting begint te vormen. Nog eentje om aan mijn collectie toe te voegen. Die Hirudoid is nog nooit zo goed van pas gekomen.

De eigenares van de hond is zo mogelijk nog harder geschrokken dan ikzelf. Ze put zich uit in verontschuldigingen. Mocht dit mij in België overkomen zijn, ik zou naar de politie gestapt zijn om aangifte te doen. We bevinden ons echter in the middle of nowhere in een nationaal park en ik heb geen zin om een politiekantoor op te zoeken en daar aangifte te doen in een taal die ik slechts zeer oppervlakkig beheers. Ik hou het dus simpelweg bij “괜찮아요” (ik ben ok). Ik ben nog nooit in mijn leven door een hond gebeten en ik had niet bepaald gedacht dat dit mij in Zuid-Korea zou overkomen. Voor alles een eerste keer, zullen we maar denken. Mijn vriend, de grote hondenliefhebber, is uiteraard ook geschrokken. Volgens hem heeft de hond geen enkel teken gegeven dat hij tot de aanval zou overgaan. Ik blijf er echter bij dat hoe goed getraind een hond ook is, je nooit honderd procent in staat bent te voorspellen hoe zo’n dier gaat reageren. Dit incident bewijst dat eens te meer.

Enfin ja, de plek van de beet doet serieus zeer, maar aangezien er verder toch niet veel aan te doen valt (‘t is niet dat we ontsmettingsmiddel in onze rugzak hebben zitten), besluiten we de wandeling maar verder te zetten. In de hoop de beloofde prachtige zonsondergang boven de Seomjingang rivier te kunnen bewonderen. Het pad langs de rivier is super makkelijk met zicht op de omringende bergen en de rijstvelden.

Wat verder langs het pad komen we een soort container met vensters op palen tegen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en we stappen binnen. Blijkt deze constructie een soort informatie en observatiecentrum te zijn voor de otter. De oude meneer die het informatiecentrum bemand, is duidelijk in zijn nopjes met ons bezoekje en toont ons vol trots een opgezet exemplaar van een otter die sneuvelde in het verkeer.

We zien talrijke vogels en een dikke spin, druk bezig haar web te weven. De zonsondergang stelt ietwat teleur, veel minder spectaculair dan de folder ons deed uitschijnen.

Na deze ietwat teleurstellende zonsondergang maken we rechtsomkeert, want de duisternis valt nu snel en bij valavond komen de muggen buiten. Ik heb voor vandaag al genoeg beten opgelopen.

Vlak voor we terug op de parking aankomen, passeren we een huis waarvoor een grote witte hond staat. Het beest is vastgebonden met een touw maar maakt zo’n misbaar dat zowel mijn vriend als ik zelf ons, na de eerdere ervaring vandaag, behoorlijk op ons ongemak voelen. We sprinten het huis voorbij en zijn opgelucht op de parking aan te komen. Genoeg avontuur voor één dag.

We keren terug naar ons hotel, parkeren de wagen en steken (voor de zoveelste keer) het plein over om te gaan eten. We komen dezelfde oude ajumma tegen als de dag voordien. Ze smeekt ons half om opnieuw bij haar te komen eten, maar we moeten haar teleurstellen. Wij streven ernaar een zo divers mogelijk scala aan eetgelegenheden te bezoeken.

Uiteindelijk belanden we in een leuk restaurant een paar meter verder waar we gewoon op een stoel kunnen zitten (bij de ajumma zaten we op de grond). We bestellen een maaltijd met een overvloed aan banchan, die we doorspoelen met makgeolli en daarna nog een flesje soju. Een bijzonder gezellige avond!