Gisteren woonde ik naar jaarlijkse de traditie de uitreiking van de Ultimas bij, voor de laatste keer deze legislatuur uitgereikt door minister Gatz. Hoe het exact zo is gekomen, valt moeilijk te zeggen, maar plots zat ik een half uurtje voor aanvang van de Ultimas samen met mijn baas en een consultant die we ergens tegen het lijf gelopen waren spaghetti carbonara te eten in restaurant Mirante. Lekker én goedkoop!

Waarop ik mij terug haastte naar de ingang van de AB, alwaar ik afgesproken had met mijn lieve collega V, die zich galant als ze is, opgeworpen had om mijn date te zijn. De show zelf ging aan een sneltreinvaart vooruit: de ene na de andere genomineerde nam zijn of haar prijs in ontvangst. Sprongen er voor mij persoonlijk uit: Lukas Dhont (met het succes van Girl een absolute no brainer voor de Ultima voor film) en Tamino die de prijs voor muziek in ontvangst mocht nemen. En er viel ook weinig af te dingen op de prijs voor Algemene Culturele Verdienste voor Jan Decorte en Sigrid Vinks.

Tot mijn grote scha en schande had ik nog nooit van Tamino gehoord, een bedeesde jongeman, die zich op het podium ontpopte tot een ware virtuoos. De bloedstollend mooie versie van Habibi die hij bracht en het kippenvel dat hij me daarmee bezorgde, zal me nog lang bijblijven. Wat een ongelooflijk talent. En nog knap ook. 😉

Na de uitreiking was het tijd voor de receptie, die net zoals vorig jaar tegen viel. Vegetarische nep-hamburgers, niet mijn ding. Ik ben helemaal voor veggie hapjes op een receptie, maar dat moet toch origineler kunnen! En ze waren ergens de schuimwijn vergeten, een absolute noodzakelijkheid op zo’n feestelijk event, vind ik persoonlijk! Maar goed, de fijne babbels maakten veel goed. Zodat ik toch nog een sprintje uit mijn hakken moest persen om de trein naar Leuven te halen.