Maandagavond stond e na mijn werk een treinrit van Brussel naar Limburg op de planning. Nu mijn vriend zijn verlofaanvraag eindelijk (na anderhalve maand wachten en zagen!) is goedgekeurd, kunnen onze reeds lang gesmede vakantieplannen omgezet worden in de realiteit. Ik moet toegeven dat ik op een gegeven moment vreesde dat onze plannen voor een jaar de koelkast in zouden moeten. Gelukkig kwam het niet zover.

En dus spoorde ik naar Limburg om mijn internationaal paspoort aan te vragen en tegelijkertijd een nieuw rijbewijs én internationaal rijbewijs aan te vragen (want sinds ik bestolen ben, was dit er nog niet van gekomen). Al leek het er even op dat ik mijn trein niet zou halen en de hele expeditie afgeblazen diende te worden, want de pasfoto-automaat in Brussel-Centraal was buiten gebruik en ik had niet de vooruitziendheid gehad om op voorhand bij een fotograaf pasfoto’s te laten maken. Gelukkig bleek na een telefoongesprek met de pasfoto-automaatpechverhelpingsdienst (it’s a thing!) en een kleine zoektocht dat er nog een tweede automaat in Brussel-Centraal staat. Al een geluk dat ik riant veel marge genomen had om mijn trein te halen. Al kan ik jullie verzekeren dat mijn gelaatsuitdrukking op de foto niet bepaald stralend te noemen is.

Helaas stopte mijn pech niet bij de defecte automaat. Bij de overstap in Diest nam ik per ongeluk de rechtstreekse trein naar Hasselt i.p.v. de stoptrein die me naar het onooglijk kleine stationnetje van mijn geboortedorp moest brengen. Ik vergiste me omdat de rechtstreekse trein op hetzelfde spoor stopte als de trein die ik wilde nemen en doordat de rechtstreekse trein vertraging had, ongeveer op het tijdstip aankwam dat ik mijn eigen trein verwachtte. Toen de trein echter de volle drie minuten te vroeg vertrok, rook in onraad. En jawel, op de foute trein gestapt…

Gelukkig was mijn broer zo vriendelijk om redder in nood te spelen en mij in Hasselt te komen ophalen, zodat ik toch nog mooi op tijd op de dienst bevolking van het gemeentehuis geraakte. In amper aan kwartier was ik geholpen. Mijn zucht van verlichting moet ver hoorbaar geweest zijn.

Daarna was het plezante deel van de avond aangebroken: ik inspecteerde de net afgewerkte ruwbouw van mijn broertje en schoonzus, mijn schoonzus maakte heerlijke curry die we buiten opaten en vervolgens speelden we exploding kittens en scrabble (in een uitgave die ongeveer even oud geweest moet zijn als mijn schoonzus).

Alsnog, een happy end.