Ja, de Genevois willen zich duidelijk profileren als een gastvrij volkje, zoveel is ons ondertussen al duidelijk. Zaterdagavond was echter de kers op de taart: alle nieuwkomers werden verwacht in de Salle communale de Plainpalais voor de officiële welkomstplechtigheid.

De grote zaal zat ongeveer halfvol toen mijn vriend en ik er iets voor 16.30u arriveerden na een fietstocht door de regen. We werden onthaald op de vrolijke klanken van het Ensemble de Jazz des Nations Unies en hoorden achtereenvolgens speeches van Rémy Pagani, de burgemeester van Genève, en Jean-Charles Lathion, de voorzitter van de gemeenteraad. De speeches waren kort en to the point. Uiteraard werd verwezen naar de link met de internationale organisaties in Genève en werd de gastvrijheid voor politieke vluchtingen in de verf gezet. Ik onthoud vooral dat Genève trots is op haar multiculturaliteit. Maar liefst 1 op 2 inwoners van Genève heeft een andere nationaliteit.  Het officiële gedeelte werd afgesloten met een getuigenis van Isabelle Gattiker, de directrice van het Festival du film et forum international sur les droits humains. Een zeer welbespraakte vrouw die met haar ouders gans de wereld rondreisde alvorens zich definitief te vestigen in Genève. Gebracht met passie en overtuiging. Echt knap.

Het officiële gedeelte was strak getimed en maar goed ook, want er mochten dan wel tolken (Spaans, Italiaans, Duits, Arabisch, Portugees, Albanees) in de zaal aanwezig zijn, die konden onmogelijk alle aanwezigen tegelijk te woord staan. Ik ben er zeker van dat de meerderheid van de aanwezigen in de zaal niet veel begrepen heeft van al die Franstalige speeches. Gelukkig was de receptie achteraf meer dan dik in orde. Wat een overdaad aan hapjes! Mini croque monsieurs, mini worstenbroodjes, gefrituurde garnalen, mini belegde broodjes, truffelrisotto, en taartjes met citroen en praliné. Uiteraard vergezeld van, hoe kan het ook anders, Zwitserse wijn.

We raakten aan de praat met een oudere dame van Geneefse afkomst die met gepaste trots vertelde over haar dochter die dezelfde haarkleur had als ik. Wellicht ook de reden waarom ze met ons is komen praten, vermoed ik. 😉 We hadden een kort babbeltje met de Chinese dame en haar zoon die we al eerder ontmoet hadden bij het Visite du Quartier en ontmoetten een Fransman met de dubbele nationaliteit (Zwitsers-Frans) gehuwd met een Spaanse. We lieten ons glas nog eens bijvullen met Zwitserse Chasselas en schoven geduldig aan voor een foto als aandenken. Van zodra ik de digitale versie heb, publiceer ik deze uiteraard op deze weblog.

Een geslaagde avond, zo bleek, want we waren bij de laatsten om onze jas bij de vestiaire op te halen. 😉