Na de copieuze maaltijd van de dag voordien, heb ik niet bepaald veel honger ‘s ochtends aan het ontbijt. Jammer, want een uitgebreid Engels ontbijt, daar doe je mij normaal gezien altijd een plezier mee. Deze voormiddag heb ik een bezoek aan een echte Hindoetempel gepland. (Ja, mijn research naar bijzondere bezienswaardigheden in Londen heeft zijn vruchten afgeworpen.) De BAPS Shri Swaminarayan Mandir ligt in de wijk Neasden, zo’n vijftig minuten reizen vanaf ons hotel. Ik wil de Jubilee lijn naar Neasden nemen, maar er loopt vanalles mis. De metro die ik genomen heb, geeft er de brui aan in West Hampstead met de droge mededeling “This train terminates at West Hampstead”. Ok… Uiteindelijk slaag ik er met wat vertraging toch in op een metro richting Neasden te stappen.

Vanaf de metrohalte Neasden is de weg naar de tempel zeer goed aangegeven. Al is de wandeling naar de tempel zelf niet zo aangenaam, ik ben blij dat ik langs een drukke weg met commerciële baanwinkels passeer, want mijn blaas staat ondertussen op springen. Ik huppel een Subway binnen en de lieve dame aan de toog is zo vriendelijk mij van haar faciliteiten gebruik te laten maken. Een beetje verder loop ik een aangename woonwijk binnen. Heel even verliest mijn gsm zijn connectie en vrees ik reddeloos verloren gelopen te zijn, maar dan vang ik mijn eerste glimp van de tempel op. De mandir is een bijzonder indrukwekkend bouwwerk opgetrokken uit wit Carrara marmer en Bulgaarse kalksteen. Spijtig genoeg zijn er werken aan de gang, waardoor de schitterende tempel hier en daar ontsierd wordt door stellages. Volgens wikipedia zou het slechts twee jaar gekost hebben om de tempel te bouwen en kostte het gebouw in totaal 12 miljoen pond, volledig betaald door de Hindoegemeenschap in de UK. Al het marmer werd trouwens naar India vervoerd om daar door een team van 1526 beeldhouwers bewerkt te worden. Indrukwekkend.

Helaas is het niet toegestaan om foto’s te maken in het complex zelf. Ik laat mijn fototoestel en rugzak achter in een klein gebouwtje aan de overkant van de straat, wandel doorheen een metaaldetector (ze lachen hier niet met de veiligheidsmaatregelen), laat mijn schoenen achter in een houten rek en stap op blote voeten het culturele centrum versierd met prachtig houtsnijwerk binnen. Van daaruit loop ik via een gang naar de mandir. De binnenkant van de mandir is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de buitenkant. Het gebeeldhouwde marmer lijkt wel van kant en de koepel komt regelrecht uit een sprookje. Ongelooflijk dat een mens zoiets moois kan maken.

Ik ben net op het juiste moment gekomen. Er is een soort ceremonie aan de gang die bijgewoond wordt door een paar klassen Engelse schoolkinderen. Het is behoorlijk vol in de tempel, dus het is wat dringen, maar ik heb wel de gelegenheid om een goede blik te werpen op de beelden die in nissen opgesteld staan. Zoals gewoonlijk krijg ik kop nog staart aan de verwarrende hoeveelheid goden en godinnen van het Hindoegeloof. Ook een bezoek aan de permanente tentoonstelling “Understanding Hinduism” maakt met niet veel wijzer, buiten het feit dat dit geloof er prat op gaat de oudste religie ter wereld te zijn.

Na mijn bezoek wring ik me in allerlei bochten om toch maar een paar goeie foto’s van de buitenkant te nemen, maar de hoge muren en de ijzeren poorten rondom het complex maken het de amateurfotograaf niet gemakkelijk. Ondanks dit kleine ongemak kan ik een bezoek aan deze tempel ten zeerste aanraden. Een erg bijzondere ervaring die me zeker zal bijblijven.

Het is ondertussen al 13u en ik begin zo stilletjesaan honger te krijgen. Aangezien Neasden op culinair vlak niet al te veel te bieden lijkt het hebben, neem ik de bus en de metro naar Piccadilly circus. Daar aangekomen valt mijn internetconnectie weer even weg, waardoor ik op goed geluk bij Shoryu ramen terecht kom. Een heerlijk dampende kom pikante noedelsoep, de beste manier om het energieniveau opnieuw op peil te krijgen.

Na het middagmaal is gelukkig ook mijn 4G-connectie gerevitaliseerd en wandel ik naar Farriers passage. Ik noteerde dit plekje op basis van een artikel dat enkele verborgen plekjes in Londen besprak die de moeite waren. En alhoewel charmant, ben ik toch niet echt onder de indruk. Ik blijf er welgeteld vijf minuten en besluit dan opnieuw richting Saint Paul’s Cathedral te lopen. Het weer zit nog altijd honderd procent mee, dus ik kan het niet laten een ijsje te kopen bij Four Winters, een wel heel bijzondere ijszaak, want je ijsje wordt ter plekke bereid met vloeibare stikstof. Ik bestel een German chocolate cake ijsje, omdat dit geafficheerd staat als ‘a chocolate lovers dream combination’. Het ijsje was niet slecht, maar naar mijn goesting zat er veel te veel kokos in, wat de smaak van de chocolade wat in de verdrukking bracht. Nu ben ik over het algemeen niet zo zot van kokos (behalve in de vorm van een echte kokosnoot), dus misschien had ik gewoon wat aandachtiger naar de ingrediënten moeten kijken. Al bij al is de bereiding van dit ijs eerder een gimmick, geef mij maar échte Italiaanse gelato!

De wandeling naar Saint Paul’s brengt me langs een China Town en vervolgens prachtige lanen met majestueuze gebouwen. De herfstzon maakt dat ik volop geniet. Onderweg krijg ik een berichtje van mijn vriend dat zijn cursus alweer vroeger is afgelopen en ik laat hem weten dat ik onderweg ben naar One New Change Shopping Mall Terrace. Volgens mijn informatie zou je vanaf dit dakterras een prachtig zicht op Saint Paul’s Cathedral hebben en dat helemaal gratis.

Ik ontmoet mijn vriend vlakbij Saint Paul’s en na even zoeken, vinden we de glazen lift die ons naar het dakterras brengt. En jawel, het uitzicht is de moeite! Aangezien ik de fototoestelrugzak bij heb, worden we goed in de gaten gehouden door security. Het is duidelijk dat de veiligheidsmaatregelen in Londen na de voorbije aanslagen serieus zijn aangescherpt.

Het dakterras heeft ook een leuke bar. Het is warm genoeg om een terrasje te doen en we hebben geluk: er komt een tafeltje vrij. Mijn vriend drinkt een biertje en ik kan heb niet laten een berrie daiquiri te bestellen. Zeer passend bij de mooie locatie waar we ons bevinden.

Na dit fijne aperitief is het tijd voor het avondmaal. Ik heb om 19u gereserveerd bij de Wright Brothers in Borough Market, omdat we er vorig jaar niet geslaagd zijn daar een tafeltje te bemachtigen en het er zo gezellig uit zag. We krijgen tot mijn grote vreugde een plek aan de toog toegewezen met uitzicht op de chefs die al het lekkers voor de klanten bereiden. We beginnen de maaltijd met zes oesters en een glaasje cava. Can’t go wrong with that! Daarna kies ik voor de krab, die zeker lekker is, maar misschien net een beetje pit mist. Het is superdruk bij de Wright Brothers en na amper twee uur tafelen staan we alweer buiten. Het zal beslist niet lang duren voordat ons plekje wordt ingepikt, want er staan buiten al mensen te wachten.

Omdat de avond nog jong is, besluiten we nog iets te gaan drinken. Op goed geluk komen wij bij Davy’s Wine Merchants’ Mug House terecht, onder London Bridge. Wat een fijne verrassing! Het leek wel alsof we een andere wereld binnen stapten, zo warm en gezellig! Ze vonden een prachtig tafeltje met twee comfortabele zetels en bestelden ons een glaasje porto. En omdat eentje geentje is, bestelden we daarna nog een glaasje madeira. Heerlijke plek waar ik bij een volgende gelegenheid graag wil terugkomen om een hapje te eten.

Een mooie afsluiter van een geslaagde dag.