‘t Is omdat all caps zo onbeleefd overkomen, dat er maar drie hoofdletters in de titel van dit stukje staan.

Wat een memorabel feest! Er waren zo’n zeventigtal collega’s afgezakt naar de koffiehoek waar ik mijn feestje gaf, waaronder een aantal heel erg gewaardeerde oud-collega’s (zelfs mijn nog niet zo lang gepensioneerde baas) die speciaal voor mij de moeite hadden gedaan om naar Brussel af te zakken. Terwijl ik zat te stressen tijdens mijn presentatie, had mijn lieve collega I alles voorbereid: groenten gesneden, chips en nootjes in kommetjes gedaan, glazen voor zeventig man klaargezet. Toen ik na mijn lunch poolshoogte kwam nemen, was er geen werk meer voor mij, buiten het verzetten van de grote tafel om meer ruimte te creëren.

Vanaf 15u begonnen de collega’s binnen te druppelen en al snel werd de ene na de andere fles schuimwijn open gedaan. Ik vreesde even dat mijn in de Cora gekochte drankvoorraad niet zou volstaan om de dorst van alle aanwezigen te lessen, maar gelukkig daalde het dranktempo naarmate de namiddag vorderde.

En dan was het tijd voor de speeches. Ik was aangenaam verrast door alle lieve en lovende woorden van de collega’s. Soms had ik het gevoel dat ze over iemand anders bezig waren, zulke superlatieven werden er uit de kast gehaald. De jongste medewerker van mijn team had een mooi lijstje met Memorabele Feiten uit mijn loopbaan weten samen te stellen, dat geïllustreerd werd met een heuse slideshow van al de mooie momenten die ik met mijn collega’s heb doorgebracht. Er zijn voordelen aan een goed gedocumenteerd leven, zullen we maar zeggen. 😉 Het deed me iets om te kunnen terugkijken op al die fijne herinneringen. Zelfs het meest berucht incident uit mijn twittercarrière passeerde de revue.

Na de collega’s deed mijn rechtstreeks baas nog een kort woordje. Ze was zelfs een beetje geëmotioneerd, ‘t was echt mooi. En toen volgde het meest akward moment van de dag: de Grote Baas wilde ook nog iets zeggen. Ik dacht dat hij het bij een paar zinnetjes zou houden, maar daar volgde een hele lofrede, die hij besloot met de gevleugelde woorden: “En je weet dat als je terugkomt, ik een job voor jou heb.” Euh, in reorganisatietijden misschien niet echt emotioneel intelligent om zoiets te zeggen met zeventig collega’s rondom je. Maar ik heb dapper op mijn tanden gebeten en mijn mooiste glimlach boven gehaald om de gêne te verbergen.

De waardenbon voor Swiss Air en de bloemetjes van de collega’s werden alleszins in dank aanvaard. En toen kon de party echt losbarsten! In geen tijd was het 19u. We waren nog met een mooie groep van zo’n twintig personen toen we buiten gezet werden door een bijzonder misnoegde bewaker. Iets in de zin van: “binnen een half uur moeten jullie hier allemaal buiten zijn”. En dat terwijl we bij vorige gelegenheden ooit zelfs tot 22u zijn blijven plakken.

Dat brak de sfeer uiteraard en een deel van de collega’s is, nadat we haastig alle afwas in het piepkleine keukentje samen gezet hadden, daarna naar huis gegaan. Met de die hards zijn we dan Spring Rolls gaan eten bij Knees to Chin (wat een heerlijke ontdekking!) om vervolgens te eindigen op het terras van Bar Beton. Gezellig napratend. Al moet ik toegeven dat het laatste stuk van de avond een beetje mistig is in mijn hoofd. 😉

Het allerbelangrijkste voor mij is dat het een fantastisch feest was. Zónder tranen, want dat wilde ik echt niet. Mijn afscheidsfeest moest een vrolijke bedoening zijn, zodat iedereen zich mij op een positieve manier zou herinneren. Ik denk dat ik die missie alleszins met glans volbracht heb. Ik zal ze missen, mijn allerliefste collega’s.

Oja totaal drankverbruik: 20 flessen schuimwijn, 6 flessen rosé schuimwijn, 6 flessen witte wijn en 3 flessen rode wijn. Mijn collega’s kunnen er wat van. 😉