Tot mijn allerlaatste minuut op de werkvloer, bleef voor mij het afscheid iets abstract, iets surreëel. Uiteraard wist ik al maanden dat dit afscheid eraan zat te komen en had ik tijd genoeg om mij hier mentaal op voor te bereiden. En toch leek het of dit afscheid zich steeds ergens in de verre toekomst bleef bevinden. Hoewel met de dag het afscheid dichterbij kwam, tot ik de dagen op één hand kon tellen, kreeg ik er moeilijk grip op. Voortgedreven door een hoop deadlines en zaken die ik nog dolgraag wilde afwerken.

Mijn team achter me laten was niet gemakkelijk, maar als ik eerlijk met mezelf ben, moet ik toegeven dat ik dreigde vast te roesten in een te comfortabele positie waarin misschien niet al mijn capaciteiten ten volle benut werden. Aangezien ik een bewuste keuze maakte, vond ik dat tranen niet gepast waren en enkel op het allerlaatste moment van afscheid nemen, vrijdagavond, toen twee van mijn collega’s in tranen uitbarstten, kreeg ik het zelf moeilijk. Ik weet niet of het in mijn vorige blogposts goed tot uiting gekomen is, maar ik heb werkelijk fantastische collega’s: gemotiveerd, sympathiek, intelligent,… Mensen waarvoor ik één voor één door het vuur zou gaan.

Ik hoop dan ook één ding en dat is dat we nog contact zullen houden, ondanks de kilometers die ons scheiden.

Als aandenken, enkele foto’s van mijn voormalige werkomgeving: