De dag alweer begonnen met een fantastisch ontbijt. Om wat af te wisselen had ik de dag voordien scrambled eggs met zalm besteld. Onze gastheer en gastvrouw sloven zich uit om het ons naar de zin te maken en alles is tot in de puntjes verzorgd. De gaatjes die de scrambled eggs hebben overgelaten vul ik met vers fruit en yoghurt en ik kan er weer even tegen. Tijdens het ontbijt hebben we een gezellige babbel met onze gastheer en gastvrouw over het leven op Islay en het whiskytoerisme. Het whiskytoerisme zit zodanig in de lift op Islay dat er binnenkort alweer een nieuwe distillery opent. Onze gastheer en gastvrouw vertellen ook dat al hun kinderen weggetrokken zijn van Islay, wegens weinig toekomst voor jonge mensen op zo’n eiland. Eén van hun dochters is zelfs helemaal naar Nieuw-Zeeland verhuisd.

We beginnen aan onze eerste volledige dag op Islay met een bezoek aan de befaamde ronde kerk, de Kilarrow Parish Church. Het verhaal gaat dat de kerk een ronde plattegrond kreeg zodat de duivel zich in geen enkele hoek kon verbergen. De kerk en het bijhorende kerkhof zijn alleszins bijzonder fotogeniek. Zeer mooi.

Onze tweede stop van de dag is (alweer) whiskygerelateerd: We trekken naar de Bowmore distillery waar we worden rondgeleid door een jongeman met zo’n zwaar accent (of misschien was het een spraakgebrek) dat ik hooguit tien procent verstond van wat hij zei. Gelukkig ken ik het verhaal ondertussen al wel. We starten de rondleiding in de schuren waar de gerst gemout wordt. Mijn broer krijgt de kans om met een soort grote riek de kiemende gerst te keren. In onze groep bevinden zich een aantal Amerikanen, waarvan het eentje een goed idee lijkt om in de gekiemde gerst te duiken. Waardoor hij uiteraard helemaal vol komt te hangen. Op de kwaliteit van de whisky zal dat geen effect hebben, maar naar mijn mening betoont zulk een gedrag weinig respect.

Op het einde van de rondleiding volgt het moment waar iederen naar heeft uitgekeken: het proeven van de whisky. Omdat er een paar mensen zijn die hun dram niet opdrinken, scoor ik maar liefst zes proevertjes. En dan te bedenken dat het nog niet eens middag is!

We kopen in een winkeltje vlakbij de distillery body wash voor de mama. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. De meisjes die in The Celtic House werken, lijken zich vooral niet te veel te willen inspannen. Er staat maar één meisje in de winkel, maar als er zich een incidentje voordoet met een verloren gelegde sleutel van een vitrinekast dalen er nog twee andere meisjes neder. Die allemaal verwoed beginnen te zoeken naar de sleutel, ons ondertussen straal negerend. En dat terwijl we enkel wat body wash willen kopen. Een bizarre ervaring.

Daarna rijden we verder naar Kildalton Church om het befaamde Kildalton Cross te bewonderen. Onderweg passeren we een plek waar tientallen zeehonden liggen te zonnen op de stenen. Islay lost op zeehondenvlak helemaal de verwachtingen in. Het Kildalton Cross bij de ruïnes van Kildalton Church stamt uit de tweede helft van de achtste eeuw en is gemaakt in de stijl van de Iona-school. De ruïnes van de kerk liggen in een erg mooie omgeving en het zonnetje zorgt voor het perfecte ligt. Op de parking bij de kerk staat een eenzame doos met stukken cake en thee: je betaalt per stuk dat je neemt. Die Schotten geloven nog in eerlijkheid!

Lunchtijd is ondertussen al flink gepasseerd. Daarom besluiten we op de terugweg te stoppen bij het Old Kiln Café van de Ardbeg Distillery. Ditmaal geen rondleiding voor ons, maar wel een aantal proevertjes. Ik eet er mijn allereerste haggis, neeps and tatties van de vakantie en kan mijn geluk niet op. Heerlijk!

Van onze gastheer en gastvrouw kregen we een wandelgidsje waarin een wandeling naar een paar menhirs en andere archeologische overblijfselen staat beschreven. We kiezen deze wandeling uit omdat de vorige wandeling op Arran zo prachtig was geweest. De wandeling van de Standing Stones is echter minder spectaculair dan die op Arran. We zien met moeite drie menhirs waarvan eentje dan nog vanuit de verte en ook de beloofde ruïnes zijn niet bepaald indrukwekkend.

We hebben nog energie op overschot voor een korte tweede wandeling en lopen richting de Singing Sands, louter en alleen al voor de naam. We parkeren onze wagen en lopen eerste naar Port Ellen Lighthouse (of Carraig fhada
in het Gaelic) van waaruit we een mooi zicht hebben op de Kilnaughton Bay en Port Ellen zelf. Het is een beetje zoeken, maar een kwartier later komen we aan bij de Singing Sands, een prachtig verlaten strand bezaaid met schitterende rotsformaties. De vriendin van mijn broertje wordt verrast door een golf loopt een paar natte broekspijpen op. Op de terugweg naar de wagen zien we boven de vuurtoren een stukje van een regenboog.

Voor het avondmaal rijden we naar Port Charlotte, omdat The Port Charlotte Hotel een goed avondmaal zou serveren. Ik bel onderweg om een tafeltje te reserveren voor 20.15u. De dame die ik aan de lijn krijg, geeft aan dat het druk is, maar 20.15u moet wel lukken. Tijdens onze rit zien we nogmaals een regenboog. Het zit ons echt mee vandaag! We arriveren een tiental minuten te vroeg voor onze reservatie. Daarom worden we vriendelijk verzocht in de bar plaats te nemen en te wachten tot ons tafeltje vrij komt. Het blijkt al snel dat de dame die mijn reservatie heeft genoteerd iets te optimistisch was. Uiteindelijk kunnen we pas rond 20.45u plaatsnemen aan onze tafel en komt het eten pas om 21u. Rijkelijk laat! Gelukkig stelt de overheerlijke Chef’s Hot Seafood Platter niet teleur!

Alweer een geslaagde dag in Schotland.