Hoe meer de huidige toestand in de wereld erop achteruit lijkt te gaan, hoe meer ik me voel vervallen in een toestand van lethargie. Vroeger zou ik de eerste zijn geweest om de barricaden te bespringen, anderen tot actie aan te sporen en mij te mengen in de heftige politieke discussies. Nu slaag ik er nog amper in met een paar klikken een Avaaz-petitie te ondertekenen om vervolgens alweer mijn schouders op te halen. Want leveren die continue stroom aan petities en stortingen ten voordele van Amnesty International in realiteit wel iets op?

Ergens tijdens het ouder worden, ben ik mijn geloof in een betere wereld kwijtgeraakt. Het vooruitgangsdenken dat mij na de val van de Berlijnse muur overspoelde, werd opgeslokt door een moedeloze stroom aan nieuwsberichten over een wereld die steeds schijnt te hervallen in dezelfde fouten. En dat stoort mij meer dan ik op het eerste gezicht aan mezelf wil toegeven. Ik vermom mijn gelatenheid als realiteitszin, maar eigenlijk komt het erop neem dat ik de moed heb opgegeven om te vechten.

En dat maakt van mij een lafaard, want hoe ernstig de toestand ook mag lijken, hopeloos is ze nooit.