Ontbijt lekker, blablabla, you know the drill by now. 😉

Benieuwd naar wat deze tweede conferentiedag voor ons in petto zou hebben! De eerste keynote was meteen een schot in de roos: de Head of Innovation Development van de Britse Government Communications Headquarters (een inlichtingendienst die zich bezighoudt met informatiebeveiliging en signals intelligence) kwam uitleggen hoe de Britse inlichtingendienst stapsgewijs steeds meer voor open source koos. Als je uitdrukkelijk instructies krijgt om de spreker op het podium niet te fotograferen en zijn echte naam ook nergens vermeld wordt, dan weet je dat het serieus is… Goeie spreker met een boeiend verhaal. Het promopraatje van Zalando daarentegen was om snel te vergeten. Gelukkig wist de laatste keynotespreker van de ochtend, Cory Doctorow van de Electronic Frontier Foundation, wel te begeesteren. Hij bracht een fantastische talk doorspekt met persoonlijke anekdotes. Wat een begenadigd spreker!

Na de pauze (mét koekjes!) woonde ik nog twee talks bij. De eerste (Making community decisions without consensus) kon mij nog wel boeien, maar bij de tweede voelde ik mijn aandacht verslappen. Tijd voor het middagmaal met alweer heerlijke kleine kommetjes met lekker én gezond eten. Dit lunchconcept verdient navolging! Tijdens de lunch gingen we even langs bij de mannen van de iText booth, omdat Bruno Lowagie, de drijvende kracht achter iText, me facebook-gewijs gevraagd had zijn medewerkers de groeten te doen, terwijl hij aan de andere kant van de aardbol vertoefde. Deed me terugdenken aan een gelijkaardige vraag van een kameraad toen we in op Hack in the Box in Kuala Lumpur waren.

Na de heerlijke lunch liet ik mijn vriend (alweer) achter en nam ik de metro naar Embankment voor een schitterende wandeling over de Golden Jubilee Bridges, langs de Thames, over de Millennium Bridge naar Saint Paul’s Cathedral. Saint Paul’s Cathedral is mijn favoriete gebouw in Londen (ja, zelfs nog meer dan The Shard) en het leek wel alsof de zon speciaal voor mij de koepel met prachtig herfstlicht omhulde. Een droom voor amateurfotografen. Ik was oorspronkelijk van plan om Saint Paul’s Cathedral te bezoeken, maar de hoge kostprijs voor een ticket hield me tegen. Per slot van rekening had ik de kathedraal al twee keer eerder bezocht (één keer vlak na de restauratie) en had ik meer zin om buiten rond te lopen en te genieten van het mooie weer.

Ik stak de Millennium Bridge opnieuw over naar het Tate Modern, omdat ik graag het Switch House, het nieuwe bijgebouw van Tate Modern, wilde bezoeken. Tip voor Londen reizigers: een groot deel van de collectie van Tate Modern is gratis te bezoeken en ook van het uitzicht vanaf de tiende verdieping het Switch House kan je gratis genieten. Een ideale plek om van Londen te genieten en één van de weinige plekken waar er geen vervelend glas is dat je van het uitzicht scheidt. Het openlucht terras loopt helemaal rondom het nieuwe gebouw, dus je krijgt een 360 graden uitzicht op Londen. Dat dit één van de beste plekken is om Saint Paul’s Cathedral in volle glorie te bewonderen, was een fijne bijkomstigheid. Al had ik wel medelijden met de bewoners van de ongetwijfeld peperdure flats vlakbij. Al die bezoekers konden zonder moeite binnen kijken in hun chique appartementen. Bye, bye, privacy.

Het uitzicht was zo prachtig dat ik me er moeilijk van kon losrukken en ik besloot drie verdiepingen lager iets te gaan drinken in het restaurant. Ik bestelde me een (duur) glaasje wijn en zette me op een barkruk om nog wat verder te genieten. Terwijl ik daar zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat er op Oscon alweer drank en hapjes te krijgen waren. Het zou mij vanaf Tate Modern minstens drie kwartier kosten om metrogewijs terug te keren naar het Hilton Metropole Hotel, maar ik hoopte dat er tegen dan nog wat hapjes over zouden zijn.

Ik arriveerde pas om 19.15u in het Hilton, net op tijd om nog wat hapjes en een paar interessante ignite talks mee te pikken. Fijn concept, die ignite talks: elke spreker kreeg vijf minuten om zijn of haar punt te maken, waardoor de kans dat je je begon te vervelen nihil was. Ik onthou vooral drie vrouwelijke bijdrages:

• The secret lives of chairs: A journey along the global supply chain door Yuelin Li: dat me, onbedoeld, aan het denken zetten over de ecologische impact van onze geglobaliseerde economie.
• How to flourish in an age of digital distraction door Anastasia Dedyukhina: een talk over digitale detox, interessant, maar niets voor mij, ik ben zowat vergroeid met mijn smartphone en zorg dat ik altijd een externe batterij bij heb, om toch maar te vermijden dat ik zonder zou vallen.
• Lessons I learned from the plate in my skull door Denise Jones: een prachtig verhaal vertelde over revalidatie na een zwaar ongeval. Boeiende dame.

Helaas was ik net te laat om nog een tweede drankje mee te pikken en de hapjes die ik te pakken gekregen had, volstonden niet als avondmaal. Ik zocht via tripadvisor een restaurant in de buurt om nog iets kleins te eten. Zo kwamen we terecht in het fenomenale The Winter Garden, de binnentuin van het poepchique Landmark Hotel. Een locatie die ik nooit gevonden zou hebben, mocht ik aan digitale detox doen. Echt fenomenaal, sfeervol verlicht, met hoge palmbomen en live pianomuziek. De dienster keek eerst een beetje ongelukkig toen we aangaven enkel iets kleins te willen eten, maar na wat aandringen, kregen we toch een tafeltje toegewezen. Mijn vriend en ik bestelden allebei een voorgerecht. Zowel de Sint-Jacobsvruchten als de gemarineerde zalm waren heerlijk. Natuurlijk kon ik het niet laten toch nog een dessert te nemen. De sticky toffee pudding was de kers op de taart van een mooie dag.