Het wordt zo’n beetje een rode draad aan de ontbijttafel: vogels voeren. De mussen lieten zich de broodkruimels die we ‘per ongeluk’ van tafel lieten vallen alvast goed smaken.

Hoe fijn het ook was om ‘s ochtends te kunnen ontbijten langs het zwembad, het was nog veel fijner geweest zijn als ik mijn dag had kunnen starten met een zwempartij. Door de onmogelijke openingsuren van het zwembad had ik echter nog geen enkele keer van het zwembad gebruik kunnen maken. Wat een zot idee om mensen pas vanaf 9.30u toe te laten te zwemmen.

Na het ontbijt zette mijn vriend zich opnieuw achter het stuur van onze huurwagen en vertrokken we voor een rit naar de prehistorische site van Cauria. Onze eerste bestemming was een menhirveld van Palaggiu. Het kostte ons redelijk was moeite om deze site te vinden, want er was geen enkele richtingaanwijzer die naar de site leidde. We konden ons enkel baseren op de zeer summiere uitleg in onze reisgids. De ingang naar de site was een doodgewoon metalen hek, waarin, als je heel goed keek, de naam Palaggiu was uitgekrast, wellicht door een toerist die zich zelf geërgerd had aan de gebrekkige aanduiding.

De site zelf bereikten we na een wandeling van zo’n twintig minuten in de blakende zon. Het menhirveld met zo’n 250 menhirs deed ons de hitte al snel vergeten. Een aantal menhirs waren opnieuw opgericht, maar andere lagen gewoon kris kras over mekaar. Heel indrukwekkend om in the middle of nowhere, omringd door dorre velden, kunstwerken van duizenden jaren oud te vinden.

Gelukkig waren de prehistorische sites van Stantari en Fontanaccia iets beter aangegeven. Een zeer eenvoudige wandeling bracht ons naar de prachtige menhirs van Stantari. Die menselijke trekken uitgehouwen in steen, ze blijven me verbazen. Waarom onze verre voorouders deze stenen bewerkten en polijstten zullen we wellicht nooit helemaal met zekerheid kunnen zeggen.

De site bevatte niet enkel menhirs maar ook de dolmen van Fotanaccia, de best bewaarde dolmen van gans Corsica. Genoeg moois om een geschiedenisliefhebber als ikzelf te enthousiasmeren.

Na ons bezoekje aan de megalieten van Cauria aten we ons middagmaal in de prachtige schaduwrijke tuin van U Sirenu. We gingen allebei voor de assiette gourmande, allerlei proevertjes uit de Corsicaanse keuken. Lekker, maar een beetje te zwaar. We eindigden de maaltijd met un verre de l’amitié, een likeurtje door het restaurant zelf gestookt, ons aangeboden door het huis.

Na deze bijzonder gezellig stop keerden we terug naar Propriano voor een namiddagje watersporten. We huurden opnieuw een kleine catamaran en waagden het erop om daarop aansluitend ook nog eens twee paddle boards te reserveren.

Na dat uurtje op de catamaran met een instructeur voelden we ons zeker genoeg van onszelf om het er met twee op te wagen. Ik vond het eerlijk waar geweldig. Zo met ons tweetjes overgeleverd aan de elementen. Een catamaran is een superwendbaar bootje en we voeren aan een hoog tempo van de ene naar de andere kant van de baai.

Bij aanvang was ik wat onzeker over het paddle boarden, maar het gevoel dat we op het einde van onze eerste kennismaking hadden, bleek te kloppen. Het was deze tweede keer veel makkelijker om ons evenwicht te bewaren. Kleine golven veroorzaakt door jetski’s konden we zonder problemen opvangen. Het ganse uur zijn we zelfs geen enkele keer van ons board gevallen. Een onverhoopt succes!

In uitgelaten stemming keerden we terug naar het hotel. In de late namiddag was het zwembad gelukkig wel geopend en zo konden we eindelijk het zwembad uitproberen waar we al drie ochtenden en twee avonden langs gezeten hadden.

Na een lange douche begonnen we aan de wandeling naar het centrum. De eerste keer dat we deze afstand te voet zouden doen. Niet bepaald een fijne wandeling, want langs een drukke baan, maar ik wilde graag onze laatste maaltijd in Propriana een flesje wijn drinken, zonder dat mijn vriend zich moest opofferen om bob te zijn. Uiteindelijk viel de wandeling zelfs beter mee dan verwacht.

In restaurant Terra Cotta klonken we met een glaasje champagne op de zeer geslaagde dag en het feit dat we niet van onze paddle boards gevallen waren. De zesgangenmaaltijd was een feest voor de smaakpapillen. Ons beste avondmaal tot nog toe. Enkel van het hoofdgericht met lotte had ik meer verwacht.

Dit aten wij:

• Espuma de fromage corse sartenais, poudre de jambon corse de Guitera
  
  
• Cannelloni de tomate, rémoulade de crabe aux fines herbes, pomme Granny Smith et tuile à l’encre de seiche
  
• Bavarois d’oursin, fenouil confit, sabayon réduit au Sant Armettu
  
  
• Fine ravioles de homard, jus corsé au safran corse
  
• Lotte rôtie longuement à l’huile d’olive (façon mode corse), légumes et petits pois de saison
  
  
• Crémeux au citron confit corse, fin crumble croustillant, meringue, framboise et sorbet citron
  

Bij het dessert dronken we een glaasje muscat, ons aangeraden door de ober. Muscat lijkt een voor de hand liggende keuze als dessertwijn. Maar de zoete wijn vloekte een beetje met het dessert waarbij vooral de zurige citroen de hoofdtoon voerde. De huisgemaakte limoncello was een perfecte afsluiter van de dag die de geschiedenis zal ingaan als ‘de dag dat yab niet van haar paddle board viel’.