Na het lezen van deze titel vragen jullie je ongetwijfeld af wat in godsnaam de link is tussen de Panamapapers en de regelsystemen. Een terechte vraag, want vóór de pensioneringsviering van mijn baas zou ik er mij ook niets bij hebben kunnen voorstellen.

Normaal gezien is het bij ons bedrijf de gewoonte dat de collega’s de pensioneringsviering organiseren voor de gepensioneerde. Mijn baas is echter een speciaal geval. Van bij het begin was het duidelijk dat hij de regie van zijn afscheidsviering zelf in handen zou nemen. Hij had een duidelijk beeld voor ogen en wenste daar niet van af te wijken. Wij stonden erbij en keken ernaar.

Maar kijk, de strakke regie leverde een mooi resultaat op. Na een uitgebreide verwelkoming (inclusief een lange lijst verontschuldigingen), gaf journalist Kristof Clerix ons wat meer inzicht in het journalistieke werk dat voorafgegaan was aan de wereldwijde publicatie van de panamapapers. Kristof Clerix was een uistekend spreker, al moet ik zeggen dat zijn discours me niet bepaald hoopvol stemde. Het is idd prachtig dat de vierde macht erin slaagt zulke schandalige misdrijven aan het daglicht te brengen, maar het blijft een feit dat mensen met veel geld er altijd in zullen slagen de regels om te buigen in hun voordeel.

Na de zeer boeiende lezing volgde nog een korte vragenronde en daarna was het de beurt aan mijn baas. Hij had duidelijk veel werk gestoken in zijn afscheidsspeech. Het begin was een beetje dark and gloomy met verwijzingen naar de vervolging van holebi’s door de nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog, maar gelukkig volgden daarna wat foto’s van zijn kindertijd, zijn ouderlijke huis en de allereerste auto die zijn ouders in hun bezit hadden.

We reisden mee door zijn kindertijd, over zijn adolescentie naar zijn universiteitsjaren en tot slotte konden we een blik werpen op zijn doctoraatsthesis volledig geschreven in LaTeX en met als onderwerp regelsystemen. De laatste keer dat ik te maken had met regelsystemen dateert uit de tijd dat ik nog voor burgie studeerde. Maar de parallel die mijn baas trok tussen een technisch regelsysteem en een goed functionerende democratie waarbij een belangrijke rol voor de pers is weggelegd, kon ik zeker volgen. De conclusie dat we moeten vechten voor het behoud van onze vrijheden en streven naar een democratie waar iedereen gelijk behandeld wordt, kan ik enkel onderschrijven.

Verder onthoud ik nog deze schitterende quote: ‘je moet niet verwerken wat het leven je voorschotelt, je moet het bewerken’. Een zin waaruit ik zeker inspiratie kan putten.

Na de speech doorbraken we even de strakke regie en gaf ik samen met twee andere collega’s onze cadeaus af. Een vette bon van 550 euro van de INNO, een fles chique champagne en een prachtig boeket bloemen.

Na een kort muzikaal intermezzo op de piano was het dan tijd voor de receptie. Een fijne gelegenheid om bij te praten met heel wat oud-collega’s die allemaal een uitnodiging hadden ontvangen. We dronken een glaasje schuimwijn en genoten van het volledig vegetarisch buffet. Lekker en ecologisch verantwoord.

We klonken op het einde van een tijdperk en wensten onze baas een deugddoend pensioen toe. Hopelijk slaagt hij erin de komende jaren op een passende manier in te vullen, want ik kan me voorstellen dat het niet eenvoudig is om een nieuwe zinvolle tijdsbesteding te vinden voor iemand die zich zodanig identificeerde met zijn job als mijn baas.