Onze allerlaatste dag in Chicago. Ons bezoekje aan onze vrienden is werkelijk voorbij gevlogen. We ontbijten voor de allerlaatste keer samen en nemen afscheid. Wie weet wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?

De weersvoorspellingen voor onze laatste dag gaven de ganse dag regen. Gelukkig durven die voorspellingen er al eens flink naast zitten. Het is prachtig zonnig wanneer we de deur van de woonst van onze vrienden achter ons dicht trekken. Tijdens ons vorig bezoek aan Chicago had ik erg genoten van onze boottocht op de Chicago River en Michigan Lake. Als afsluiter voor onze reis wilde ik graag opnieuw zo’n boottocht doen.

We stapten uit bij een metrohalte in de buurt van de rivier en liepen langs de Chicago Riverwalk (een gloednieuw wandelpad en terrassen vlak langs de rivier) richting Trump Tower. We zijn van plan de eerste de beste boot op te stappen die we onderweg tegen komen. Het toeval wil dat we bij hetzelfde bedrijf terecht komen als zes jaar geleden. De Wendella architecture tour is een absolute aanrader. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel nieuwe buildings er ondertussen zijn bijgekomen. Een hoop gloednieuwe gebouwen staan nog in de steigers.

Mijn favoriet blijft echter nog steeds de Aqua Tower, één van de weinige wolkenkrabbers ter wereld ontworpen door een vrouwelijke architect. Ook heel interessant om te vernemen dat de stroomrichting van de Chicago River in het verleden omgekeerd werd. Men wilde vermijden dat er te veel vervuild water uit de rivier in Michigan Lake terecht kwam. Michigan Lake is immers de belangrijkste bron van drinkwater voor Chicago. In plaats van ervoor te zorgen dat het water van de rivier zuiverder werd, keerde men gewoon de stroomrichting van het water om en werd het vervuilde water het probleem van een andere staat. Niet proper!

De zon blijft haar best doen en ik maak enkele schitterende foto’s van de skyline van Chicago. Na het boottochtje besluiten we terug te keren naar de Food Ease waar we de dag voordien zo heerlijk gegeten hebben. Ik schep mijn bord vol met slaatjes en groenten allerhanden. Hier zou ik makkelijk vegetariër kunnen worden! We sluiten onze maaltijd af met een laatste glaasje Chardonnay uit Australië. Onze laatste uren op Amerikaanse bodem.

We lopen terug naar de metro, maar het ziet ernaar uit dat ons geluk op weervlak opgebruikt is. Vier minuten voordat we de metro bereiken gaan de hemelsluizen open voor een hevige stortbui. We zetten een klein sprintje in en slagen erin min of meer droog de metro te bereiken. Wat een timing!!

Terug in het huis van onze vrienden pakken we onze laatste spullen bijeen en wachten we tot de hevige regenbui over is. We hebben niet veel zin om met onze valiezen en rugzakken door de gietende regen naar de metro te moeten gaan. Gelukkig stopt het even met regenen en bereiken we droog de metrohalte. De rit naar de luchthaven is supersaai, want ik heb niets meer om te lezen. Ik kijk dan maar wat naar het voorbijglijdende landschap.

Op de luchthaven blijkt dat mijn valies een kilo te veel weegt dan de toegestane 23 kilo. Blah. Dat zullen al die souvenirs die we onderweg gekocht hebben en de nieuwe kleren van mijn vriend wel zijn. Gelukkig heeft mijn vriend een lichtere valies en kunnen we daar nog wat spullen in kwijt.

Tot mijn grote verbazing passeren we alweer supervlot langs de security. Ditmaal worden we vriendelijk verzocht alles in onze rugzak te laten zitten, ook de laptops en tablets. Eerlijk waar, nog nooit meegemaakt. Eerlijk gezegd stel ik me toch serieus vragen bij al die verschillende richtlijnen bij de security check. Bij de ene security check moeten alle laptops uitgeladen worden en apart gescand bij de andere dan weer niet. Die ene keer in schiphol moesten we zelfs al onze kabels en onze voedingen uitpakken. We moeten zelfs onze schoenen niet uitdoen! Ik blijf ervan overtuigd dat iemand met slechte bedoelingen er wel in zal slagen om de security te omzeilen.

We zijn bijgevolg al om 16.05u bij de gate, terwijl onze vlucht pas om 17.55u vertrek. Ik zet mij dan maar naarstig aan het schrijven. Die verslagen schrijven zichzelf niet, he!

Gelukkig hebben we voor onze terugkeer een rechtstreeks vlucht van Chicago naar Brussel. Superopgelucht dat er ons niet nog een paar overstappen te wachten staan.

De vlucht verloopt vlekkeloos en daarmee zit ons Noord-Amerikaans avontuur erop. Voorbij gevlogen.