Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.
Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.
Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.
Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.
Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.
We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!
We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.
Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.
De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.
We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.
[…] We waren al een dikke vijf minuten stappen van de ferry verwijderd toen mijn vriend zich realiseerde dat hij zijn fleece niet meer bij had. Ik was er zeker van dat hij deze nog bij zich had op de ferry, dus hij moest daar zijn blijven liggen. Meestal overkomen zulke dingen mij (ik ben nogal slordig als het erop aankomt op mijn eigen spullen te letten), dus ik was blij dat het bij hoge uitzondering mijn vriend was die ergens iets was vergeten. Omdat de rij wachtenden bij de ferry zo lang was, schatte ik dat hij een goeie kans had om zijn fleece nog op te halen. Meteen zijn enige kans, want als de ferry zou vertrekken, was er geen enkele mogelijkheid om nog aan de fleece te geraken, we hadden immers een vlucht te halen. Mijn vriend liet alle overtollige ballast bij mij achter en spurtte naar de ferry. Ik liep op mijn dooie gemak terug naar de aanlegsteiger en zag hem even later vanuit de verte zwaaien met zijn fleece. Inderdaad laten liggen op de ferry. Toch wel blij mee, want deze fleece was nog een souvenir uit Chicago. […]