Alweer een suboptimale nacht. Omdat wij soms liever lui dan moe zijn, maken we het onszelf makkelijk en ontbijten we opnieuw bij Papa George’s. Ik bestel ditmaal de eggs benedict met zalm. Het smaakt me minder dan gisteren, de kok heeft ditmaal wat overdreven met de sauce hollandaise. Ik laat een grote kwak op mijn bord liggen.

Het ziet ernaar uit dat het vandaag een mooie en zonnige dag wordt. Ideaal om de Jasper Skytram te nemen die ons langs de flanken van Whistlers Mountain omhoog zal voeren. Het ritje met de Skytram duurt amper 7 minuten. We zijn duidelijk niet de enigen die wilden profiteren van het mooie weer, onze gondola zit stampvol mensen. Tijdens de 7 minuten naar boven krijgen we uitleg van een vriendelijke jobstudent over de ons omringende bergen.

Dat we op die 7 minuten fel gestegen zijn, moge duidelijk zijn. Bij het grondstation was het nog een gezellige 23 graden, boven halen we amper de 12 graden. Al een geluk dat we zo slim waren om onze windstoppers mee te nemen. Vanaf het aankomststation van de SkyTram wacht ons een steile klim van 2300 naar 2500 meter hoogte. Laat het er ons op houden dat ik heel veel gepuft heb. Voor een lange wandeling draai ik mijn hand niet om, maar zulke steile hellingen zijn mijn kuiten niet gewoon. De beloning was echter groot: wat een fabelachtig uitzicht op Jasper en de omringende bergen. Ik kan amper ophouden met foto’s maken.

De fotograaf die we aanspreken om een foto van ons tweetje te nemen, geeft nog wat gratis fotografietips mee. Hij is een grote voorstander van het gebruik van HDR in deze omstandigheden. Ik heb effectief een HDR functie op mijn toestel, maar ben zelf eerlijk gezegd niet zo’n grote fan van HDR. Het resultaat ziet er altijd wat artificieel uit en je moet je toestel enorm goed stil houden als je geen statief bij hebt. Enfin, ik zal het eens een kans geven en de resultaten vergelijken met mijn andere foto’s. [nvdr: de meeste HDR foto’s die ik vanuit de losse hand nam, vond ik gewoon niet scherp genoeg, geen HDR zonder statief dus, voor mij]

We klauteren op wat rotsen voor wat leuke kiekjes, vangen een glimp op van Mount Robson die even van tussen de wolken komt piepen en vatten vervolgens de terugweg naar de gondola aan. Onderweg vragen we een vriendelijke meneer nog een foto van ons beiden te maken. De heer heeft toch alle tijd van de wereld, want zijn vrouw is nog bezig met de afdaling.

Na een kort ritje met de SkyTram staan we terug beneden. Een ritje heen en terug met de SkyTram kost 37 Canadian dollar. Een flinke smak geld voor 14 minuten, zou je denken, maar de klim en het fantastische uitzicht maken dat dit een faire prijs is voor wat je krijgt. Een aanrader.

Bij het binnenrijden van Jasper National Park twee dagen geleden kregen we een handige brochure met een aantal voorstellen voor een dagplanning. Het is ongeveer middag en wij beginnen nu aan de dagplanning. We rijden doorheen Jasper naar Miette Hot Springs, de heetste hot springs van de Rocky Mountains. De temperatuur van het water kan oplopen tot 53.9 graden. Gelukkig wordt het water in de thermale baden voor de bezoekers afgekoeld tot 39 graden.

Onderweg naar Miette Hot Springs spotten we eindelijk nog eens wat wildlife dat de moeite waard is. Langs de kant van de weg liggen een paar prachtige rendieren te herkauwen. En nog wat verder lopen er een paar berggeiten op hun gemak op de pechstrook. Tip: je weet dat er wildlife in de buurt is, wanneer je een ganse hoop auto’s stil ziet staan langs de weg zonder dat er een stopplaats in de buurt is. Meestal zwermen er rond die auto’s ook een paar mensen met fototoestellen rond.

Rond 14.15 zijn we bij Miette Hot Springs. Onze magen rammelen. Het blijft moeilijk om een gezonde regelmaat in ons eetpatroon in te bouwen. Vlakbij de baden is er gelukkig een lodge met een bijhorend restaurantje. Het dagaanbod ziet er niet slecht uit en we besluiten het erop te wagen. We zijn een beetje verrast vast te stellen dat we in deze uithoek op een Grieks restaurant gestuit zijn met authentieke Griekse specialiteiten op de kaart.

Ik ga voor de lunchsuggestie, de tuna sandwich en mijn vriend voor (rarara) een burger. We genieten van het zonnetje op het mooie met bloemen versierde terras. Tijdens onze lunch lopen er op hun dooie gemak een stuk of tien berggeiten langs. Eerst zijn we nog voorzichtig, maar we merken dat de beesten zich bijzonder goed laten benaderen (ik vermoed dat ze, ondanks de verbodsborden die overal staan, nu en dan wat toegestopt krijgen).

Blijkbaar ontbreekt in het dieet van berggeiten zout en laat wagens na de lange Canadese wintermaanden nu eens een goeie bron van zout zijn. We zien dus de geiten samen gezellig aan de wagens op de parking likken.

Na de lunch is het tijd voor wat lichaamsbeweging. De brochure raadt ons de ‘moderately challenging’ Sulphur Skyline Hike aan. Een wandeling van heen en terug zo’n 8 km. Op het bord van de wandeling staat dat je de eerste helft maar liefst 700 meter stijgt, de tweede helft daal je langs hetzelfde pad weer naar beneden. We twijfelen even, maar ‘moderately challenging’, dat moet toch doenbaar zijn?

Ik kan jullie bij deze meegeven dat de Canadezen gans iets anders verstaan onder ‘moderately challenging’ dan ik. My god, wat een zware wandeling. Het pad gaat steil omhoog, op geen enkel moment kan je even recupereren op een vlak of dalend stuk. Klimmen, klimmen, klimmen, vier kilometer aan een stuk. Mijn kuitspieren beginnen te protesteren en mijn hoofd ziet ongetwijfeld knalrood. We moeten meermaals een rustpauze inlassen of worden daar min of meer toe gedwongen wanneer we een soort parelhoen zien passeren op onze weg. Verder zien we naar goede gewoonte heel veel squirrels en chipmunks.

Wanneer we aankomen op een plek waar een grote witte steen ligt en we een groep hikers eten zien klaarmaken op een kampvuurtje denken we dat we er zijn. Helaas, de applicatie op de smartphone van mijn vriend duidt de top nog een stukje verder aan. Het venijn zit zoals altijd in de staart: het laatste stuk is zo mogelijk nog steiler dan het voorgaande met als extra moeilijkheidsgraad dat het nu klimmen op losliggende kiezelstenen is. Spannend.

Na heel veel gezucht, gekreun en geklaag (van mij dan toch, mijn vriend lijdt in stilte) bereiken we de top. Met dank aan de vele aanmoedigingen (nog zoveel meter…) van mijn vriendje. Het is duidelijk dat ik niet veel klimervaring heb, maar wat een ongelooflijk uitzicht. Nu begrijp ik waarom de brochure deze wandeling aanraadt. Al vraag ik mij nog altijd af wat die Canadezen dan wel onder challenging verstaan.

We zijn wat fotootjes van elkaar en van het uitzicht aan het maken wanneer een koppel met hun vier kinderen vlak na ons de top bereikt. Ze vragen vriendelijk om een familiefoto van hen allen te maken. Al is dat duidelijk niet naar de zin van Christian, de oudste zoon die overduidelijk aan het puberen is. De klimmers blijken uit Minneapolis afkomstig te zijn. De vader vertelt dat ze de dag voordien met hun campervan uit hun thuisstad Minneapolis vertrokken zijn en door pech pas deze nacht om 2 uur gearriveerd zijn. Ik complimenteer hem en zijn gezin op hun fitheid, ik denk niet dat ik zo’n berg op zou geraken zonder een fatsoenlijke nachtrust.

Het voordeel van een hele steile klim is dat de terugweg een eitje is. Aan een stevig tempo gaan we terug naar beneden. Enfin ja, het eerste stuk met de kiezel gaan we behoorlijk traag naar beneden, we hebben geen zin om uit te glijden en op ons gezicht te vallen. Eens we echter het bospad bereiken gaat het snel. Om 19.30u zijn we beneden. In totaal hebben we net geen vier uur over deze hike gedaan. We vertrokken om 15.40u.

De klim was een hele uitdaging voor mij, maar achteraf gezien ben ik toch blij dat ik heb doorgezet. Na zo’n inspanning hebben we wel een lekker avondmaal verdiend! We wandelen op een rustig tempo (mijn kuiten beginnen flink zeer te doen) naar het café van Miette Hot Springs. Het aanbod daar ziet er echter bijzonder teleurstellend uit. En het café zelf ziet er ook niet zo proper uit. Gelukkig kunnen we uitwijken naar dezelfde Griek waar we deze middag al geluncht hebben.

Ditmaal ga ik voor de moussaka. Ben normaal niet zo’n echte fan van dit gerecht, maar als er één plek is waar ze weten hoe een moussaka te bereiden, zal het wel in een authentiek Grieks restaurant zijn. Mijn vriend kiest voor de kip souvlaki. Excellent choices, zegt de dienster, die me in één moeite door complimenteert met mijn oorbellen (die fooi, weet u wel).

Het diner smaakt enorm! De strawberry daiquiri is de kers op de taart:

Op naar de Miette Hot Springs om onze spieren wat te laten ontspannen in het warme water. Het is nodig, want ik voel ze nu al opstijven. De kleedruimten mochten wel wat properder zijn (is altijd een probleem bij dit soort badfaciliteiten, er wordt gewoon niet genoeg gekuist, alleen bij de Blue Lagoon en in de Japanse onsen was alles mooi netjes).

De baden doen deugd, maar het is wel jammer dat er chloor wordt toegevoegd aan het badwater. Maakt dat ik toch twijfel aan de zogezegd heilzame werking van het badwater. Om wat af te koelen maak ik gebruik van de koude baden en oh boy, het contrast is groot met het warme water. Maar hey, wisselbaden schijnt goed voor de gezondheid te zijn.

Na een uurtje in de baden waarbij we de hemel langzaam donker zien worden en onze vingers rimpelig, vinden we het welletjes. We vatten de nachtelijke rit naar Jasper aan onder een prachtige volle maan.

Wat een schitterende dag!