Om de één of andere reden vind ik het superleuk om ‘s ochtends met een zware valies en rugzak op de trein naar het werk te stappen, in de wetenschap dat je een paar uur later in de lucht hangt. Het maakt de werkdag zoveel leuker als je een fijn vooruitzicht hebt.

Na een goed gevulde dag nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik gepakt en gezakt naar het centraal station waar mijn vriend me opwachtte. We hadden tijd op overschot, dus kocht ik me een bakje aardbeien met chocoladesaus. Een zoete verleiding waaraan ik moeilijk kon weerstaan. Natuurlijk had ik net een dikke aardbei met veel chocolade in mijn mond gestopt toen ik gegroet werd door een bekende. Ik hoop dat er niet te veel chocolade op zijn wang is achter gebleven. 😉

Na het opstappen, zag ik in een flits nog een oud-studiegenootje die ik jaren niet meer gezien had. Hij klopt op het venster van onze wagon, maar veel meer dan terug wuiven konden we niet doen. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven. We checkten onze valiezen in en begaven ons naar de security van de splinternieuwe terminal. Ik had de zware fout gemaakt ‘s ochtends veel te hoge hakken aan te doen en deze voor het inchecken niet snel om te wisselen voor een paar flipflops. De rij aanschuivende mensen aan de security was verschrikkelijk lang en scheen amper te slinken. Mijn voeten deden meer en meer zeer en ik vervloekte mezelf inwendig dat ik zo stom was geweest om mijn flipflops in te checken met de bagage.

Na veel te lang aanschuiven bij de security (Brussels Airport mensen, hier is ruimte voor verbetering), zochten we een plekje om te avondeten. Dat werd Belgorama, waar ik afschuwelijk slechte spaghetti bolognaise at. Serieus, ik snap niet hoe je een simpele spaghetti bolognaise kunt verknallen…

Helaas bleek onze vlucht last te hebben van de naweeën van de grote stroompanne bij Belgocontrol. Uiteindelijk vertrokken we met meer dan een uur vertraging in Zaventem. Ik hield whatsapp-gewijs onze vriendin in Italië op de hoogte van de vertraging, zodat ze wist wanneer ze ons kon komen oppikken.

De vlucht verliep vlotjes. We moesten op Malpensa wel nog even wachten tot onze vriendin ons gevonden. Niet helemaal goed afgesproken, maar hey, dat kon ons niet deren. We waren heel blij haar terug te zien, want dat was ondertussen alweer een paar maanden geleden. We waren door de vertraging pas rond een uur of elf geland en het was toch nog een flinke rit van de luchthaven naar het huis van haar en haar man in Ternate. We kregen een logeerkamer toegewezen, zwierden onze valiezen in de kamer en kropen onder de wol. Heel erg benieuwd om morgen de kennismaking met het vijfjarige zoontje van onze vriendin te hernieuwen. De laatste keer dat we hem zagen was hij twee of zo.