Vandaag wordt Lee Kuan Yew begraven. Hoogwaardigheidsbekleders uit alle windstreken zijn naar Singapore afgezakt om de plechtigheid bij te wonen. Helaas heeft zich net vandaag een tropische regenstorm boven Singapore genesteld. Het water valt met bakken uit de hemel.

Na het feestje van gisteren, achten we het raadzaam om wat langer in bed te blijven liggen. We slapen uit tot 10 uur. Een record! Als ontbijt geniet ik van een noedelsoepje, het ideale anti-katermedicijn, wat mij betreft. In het algemeen kan ik stellen dat ik mij al frisser gevoeld heb deze vakantie. 😉

Naast ons aan de ontbijttafel zitten twee bijzonder vreemd uitgedoste Chinese meisjes die zo’n vijf minuten voordat het buffet zou sluiten, arriveerden. Vervolgens doen ze hun best om hun tafel vol te laden met ongeveer alles wat er te verkrijgen is. Ik ben erg onder de indruk van hun eetlust, want beide meisjes zijen letterlijk vel over been. Al snel blijkt dat hun ogen groter zijn dan hun maag, want van de meeste gerechten op hun tafel nemen ze één of twee hapjes. Wat een verspilling.

Na het ontbijt keren we terug naar de kamer. De gietende regen nodigt niet bepaald uit om een wandeling te gaan maken… In de kamer zetten we de tv aan om naar de begrafenisplechtigheid te kijken. Veel Singaporeans hebben al van ’s ochtends zes uur plaats genomen langs het traject van de begrafenisstoet. In de gietende regen, uren geduldig wachtend.

Ik zei het al eerder heel dit rouwproces heeft zwaar indruk gemaakt op mij. In totaal hebben 1,2 miljoen Singaporeans hun medeleven uitgedrukt bij het overlijden van Lee Kuan Yew. Zo’n half miljoen mensen hebben in de rij aangeschoven om zijn lichaam te groeten dat opgeborgen lag in het Parliament House en meer dan 800.000 mensen woonden herdenkingsplechtigheden bij. Dat zijn getallen om van achterover te vallen.

We zien op de tv de begrafenisstoet vertrekken en besluiten naar het zwembad op het dak te gaan om te kijken of we vanaf daar de stoet kunnen zien voorbij komen. Helaas is het zwembad afgesloten wegens het slechte weer. We klimmen op wat natte bankjes en proberen ons zo groot mogelijk te maken om toch maar een glimp te kunnen opvangen van het gebeuren. We horen de kanonschoten die ter ere van Lee Kuan Yew afgevuurd worden en zien de rook van het buskruit opstijgen. Van de stoet zelf zien we echter niet veel.

We keren terug naar de kamer. Het regent nog altijd pijpenstelen, dus dan zit er niet veel anders op dat de tijd te verdrijven met een potje sex. 😉

Zo rond een uur of half twee zijn de wolken eindelijk leeg geregend en besluiten we de Southern Ridges te verkennen. De Southern Ridges is een uitgestrekt park van 10 km lang dat eigenlijk een aaneenschakeling is van verschillende parken. Om de verschillende groene heuvels met elkaar te verbinden, werden bruggen gebouwd om de niveauverschillen te overwinnen.

We starten onze wandeling door de Bell of Happiness te luiden, de scheepsbel van het Poolse schip ‘Dar Pomorza‘ uit 1909. Volgens de overlevering zullen mensen die de bel samen luiden genieten van eeuwig geluk, vrede en harmonie. Dat klinkt een beetje als ‘too good to be true’, maar baat het niet, dan schaadt het niet, he? 😉

Alvorens de wandeling verder te zetten, besluiten we toch nog snel iets te eten. Grote honger hebben we niet, maar met een lege maag wandelen is niet bevorderlijk voor de vrede en harmonie in onze relatie. 😉 We eten een slaatje en een hamburger in Faber bistro. Het eten was ok, van het bezoek aan de toiletten moet ik nog bekomen. De eerste keer dat ik in Singapore zo’n vieze toiletten tegengekomen ben.

De Southern Ridges zijn echt prachtig. We bevinden ons in het hart van de stad maar zijn omringd door tropisch regenwoud. Ik ben erg onder de indruk van de Henderson Waves, een architectureel pareltje en de hoogste voetgangersbrug van Singapore. Prachtig.

Dat het waarschuwingsbord voor de wilde apen ons geen blaasjes wijsmaakte, blijkt wanneer we enkele wandelaars met plastieken zakjes zien lopen. Iets daarvoor hadden we een jong aapje opgemerkt in de boom en zowel wijzelf als de andere wandelaars zijn naar het aapje in de boom aan het kijken, wanneer we een tweede, grotere aap zijn aankomen. Het lijkt op het eerste gezicht alsof de mama-aap haar jong te hulp wil snellen. De grotere aap buigt echter plots af en rent recht naar de bank waarop de wandelaars hun plastieken zakjes met aankopen hadden neergezet.

De aap wil het zakje stelen, maar de vrouw van wie het zakje is, slaagt erin met een paraplu het zakje te heroveren. De inhoud van het zakje valt echter op de grond en de aap grist vliegensvlug een zak met nootjes mee. Mission accomplished. Wijze les van de dag: loop niet met plastieken zakjes rond in de buurt van apen.

Net op het moment dat mijn vriend en ik bij de Terrace Garden aankomen, horen we overal rondom ons sirenes luiden. De sirenes kondigen de minuut stilte voor Lee Kuan Yew aan. Het is exact 16.35u.

Na de minuut stilte zetten we onze wandeling verder naar de Forest Walk, een verhoogd wandelpad tussen de 3 en 18 meter hoog dat ons door het tropische regenwoud voert. We zien eekhoorn, hagedissen en vogels, heel veel vogels. We zijn er zelfs getuige van hoe een roofvogel een andere vogel in de vlucht vangt. De wandeling is fenomenaal. We genieten van het uitzicht en de natuur rondom ons.

Naar het einde van de wandeling toe is mijn pijp echter uit. Mijn voeten doen zeer en ik ben opeens verschrikkelijk moe. Terwijl de schemering valt, maken we dat we, ondanks de zere voeten, zo snel mogelijk bij een metrostation zijn. De muggen hebben het immers gemunt op mijn blote benen.

We stoppen heel even in Chinatown om gemarineerd en gedroogd varkensvlees en koekjes te kopen, kwestie van mijn collega’s met de specialiteiten van Singapore te laten kennismaken.

We twijfelen waar we zullen avond eten en besluiten opnieuw voor kaiten sushi te gaan, omdat dit de dag voordien zo erg gesmaakt had. Mijn vriend vindt via google maps Sakae Sushi, in de Suntec Building in de buurt van ons hotel. We doorzoeken gans het gebouw, maar helaas, google maps heeft ons iets wijsgemaakt, hier is geen kaiten sushi te bekennen. We stellen ons dan maar tevreden met een sushi bento set in de food court van de Suntec Building. Een teleurstelling, toch wel.

Terug in het hotel kruipen we bijna direct in bed, allebei doodop. Dat komt ervan als je dag voordien een feestje bouwt, nietwaar?