Vandaag ontbeten we voor de allerlaatste keer in de grote eetzaal van het Swissôtel, want deze namiddag stond er een hotelwissel op het programma. Natuurlijk kon ik het niet laten om alweer een noedelsoepje (lor mee ditmaal) te eten. Dat missen we nog in Leuven: een goed noedelrestaurant. Ik voelde me erg vereerd trouwens, want één van de hotelbedienden trippelde speciaal achter me aan om mijn soep aan tafel te brengen. Beetje vreemd, want ik kan prima mijn eigen soep dragen en geen enkele van de andere gasten viel dezelfde eer te beurt, maar kom, het hoffelijk gebaar werd geapprecieerd.

Mijn vriend ging naar de cursus en ik vertrok naar China Town om nog wat souvenirs te kopen. Ik wandelde tot aan de Buddha tooth relic tempel, die we tijdens ons vorige verblijf in Singapore ook al bezochten. Er vond een soort eredienst plaats waarbij monniken op een zangerige toon teksten voorlazen. Ik vroeg me af of dit een soort dienst ter nagedachtenis van Lee Kuan Yew was. Ik was wat filmpjes op Vine aan het zetten toen een tempelwachter mij erop kwam wijzen dat mijn rokje te kort was en mij vriendelijk verzocht een lange wikkelrok aan te doen. Aangezien ik de tempel al bezocht had, bedankte ik en stapte weer buiten, mij de bedenking makend welke oppermachtige godheid ervan wakker zou liggen dat mijn rok een paar centimeters te kort is.

Om de één of andere reden gaf mijn fototoestel er de brui aan tijdens mijn wandeling door China Town. Ik kreeg steeds een error dat er iets scheelde met de communicatie tussen de lens en het toestel. Niet zo leuk, want deze reis hadden we ons reservetoestel thuis gelaten. Ik hoopte het euvel op hotel te kunnen oplossen op basis van het error-nummer en desnoods zou ik het toestel binnen doen in één van de vele fotowinkels in China Town om te laten repareren. Ik kocht nog wat extra waaiers, toffe 3D-puzzels van vliegdekschepen en wat kaartjes om naar het thuisfront te sturen.

Tijdens het shoppen werd ik tegen gehouden door een paar scholieren die duidelijk met een opdracht voor hun school bezig waren. Of ze mij mochten interviewen. Uiteraard mocht dat, geïnterviewd worden is mijn specialiteit! De vragen stelden niet veel voor, maar ik werd wel op film vastgelegd. I’m a celebrity now! 😉

Het was ondertussen redelijk warm geworden en uit luiheid nam ik de metro terug naar ons hotel. Welgeteld één halte had ik daarvoor nodig. Ik pakte al onze spullen bijeen op de kamer, prutste wat met het fototoestel dat na een lenswissel automagically opnieuw werkte en begaf mij naar de receptie om uit te checken. Ik liet onze valiezen achter bij de conciërge en trok richting het historische stadscentrum om te kijken naar de lange rijen van Singaporeans die stonden aan te schuiven om hun laatste groet te brengen aan hun voormalige eerste minister Lee Kuan Yew. Echt indrukwekkend. Een rij mensen waarvan het einde niet te zien was. De meesten in werkkledij (pak of mantelpakje), terwijl ze geduldig wachtten in de tropische hitte. Veel mensen hadden bloemen bij om neer te leggen bij de overledene. Ik maakte veel foto’s, maar het was onmogelijk om de omvang van de rij in beeld te brengen. Daarvoor had ik mij een drone moeten aanschaffen. Ik was onder de indruk van het serieux en het verdriet dat de mensen in de rij uitstraalden.

Voor de lunch begaf mij opnieuw naar shoppingcenter The Central. Ik zag een zaak waar buiten een rij wachtenden stond. Daar moest het dus wel goed zijn. Ik sloot me aan bij de rij en omdat ik alleen was, had ik snel een plaatsje veroverd aan de toog. Marutama bleek tot mijn grote vreugde een ramen restaurant te zijn. Ik bestelde karashi ramen met ajitsuke tamago (gemarineerd ei) en yaki gyoza (gebakken dumping). Lekker! Niet te doen! De beste ramen die ik ooit gegeten heb buiten Japan. Al bleken mijn ogen toch wat groter dan mijn maag, want de combinatie van de gyoza met de ramen was erg stevig.

Na de lunch liep ik via Clarke Quay naar Fort Canning Park. De rouwenden stonden tot in het park zelf aan te schuiven. Ik had echt het gevoel deel uit te maken van een historisch moment. Heel bijzonder. Fort Canning Park was mooi en erg rustig. Ik genoot van de wandeling en nam mijn tijd om de heuvel te beklimmen in de hitte van de dag. Fort Canning Park is zowat de plek waar Singapore ontstond. De eerste sporen van bewoning hier dateren van de 14de eeuw. Jammer dat de historische gebouwen op de heuvel bijna allemaal in restauratie waren. Naar ik vermoed om piekfijn in orde te zijn voor de vieringen van 50 jaar Singapore komende zomer. Ik had anders graag de Battle Box bunker bezocht die tijdens de tweede wereldoorlog in handen van de Japanners gevallen was.

Fort Canning Park heeft voor ieder wat wils. Er is een kleine archeologische opgraving waar je restanten van heel vroege bebouwing kan bekijken, er staat een mooi gerestaureerde vuurtoren die al lang zijn nut verloren heeft, er zijn restanten van het fort uit de 19de eeuw, een kruidentuin en er is veel uitleg over de prachtige fauna op de heuvel.

Ik moet zeggen dat ik vandaag wat meer last had van de warmte, ik deed dus rustig aan en genoot volop van het mooie park. Ik zat net op een bankje te genieten van het uitzicht op de vuurtoren toen ik een berichtje kreeg van mijn vriend dat zijn laatste cursusdag vroeger gedaan was dan gepland. Perfecte timing, want ik was klaar met mijn bezoek aan Fort Canning Park. Op mijn gemak daalde ik de heuvel af een keerde ik voor de allerlaatste keer terug naar Swissôtel Merchant Court, onderweg de lange wachtrij rouwenden opnieuw passerend.

Ik was echt een beetje oververhit geraakt en genoot dubbel van een fris glas versgeperst watermeloensap in bar van het hotel. Dat deed deugd. We haalden onze koffers op bij de concierge en namen een taxi naar ons volgende hotel: Marina Bay Sands.

Sinds ons vorige verblijf in Singapore was het mijn droom om in dit hotel te logeren. Dankzij de conferentie die mijn vriend de komende twee dagen zou bijwonen, werd deze droom sneller dan verwacht realiteit. Omdat een beetje decadent zijn soms wel eens mag, boekten we voor twee dagen een kamer met uitzicht op de Marina Bay én toegang tot de club.

Man, man, man, woorden schieten te kort. De kamer was uiteraard prachtig, maar dat uitzicht. Dat Uitzicht! Ik kon gerust de rest van de vakantie voor het raam blijven staan en niet meer bewegen. Loved it! Omdat dat laatste toch maar een beetje saai zou zijn, haastten we, na onze bagage in ontvangst genomen te hebben van de bellboy, ons naar de Club op de 55ste verdieping.

In de Club vlogen we in de champagne en smulden we samen met de oud-collega van mijn vriend (die ook van hotel veranderd was om de conferentie bij te wonen) van de overheerlijke canapés à volonté. Het aanbod was meer dan voldoende voor het avondmaal en we genoten van het fabuleuze uitzicht (eens tellen hoeveel keer er uitzicht in deze blogpost staat).

We hadden de zon zien ondergaan en dronken nog een laatste glas champagne voordat we vriendelijk verzocht werden de club te verlaten. Mijn vriend en ik pakten het fototoestel en het statief bijeen en trokken naar de nachtelijke Gardens by the Bay. De maansikkel die zich tussen de torens van Marina Bay Sands bevond, zorgde voor een fenomenaal schouwspel. Met mijn statief slaagde ik erin de verlichte Super Trees prachtig vast te leggen. Ik was een tevreden mens!

We sloten onze eerste avond in Marina Bay Sands af in het fenomenale zwembad. Onder de nachtelijke sterrenhemel in het koude water neerkijkend op de Marina Bay. It doesn’t get any better than that!