Ik speel een beetje vals, want voor deze gelegenheid laat ik het weekend starten op vrijdag. Een eerste werkdag die enkel bestaat uit een receptie en een portie stappen met de collega’s, kan je moeilijk een echte werkdag noemen. Het behoort tot de mogelijkheden dat ik ietsiepietse te veel had gedronken. Sommige gedeelten van de namiddag zijn nogal wazig in mijn geheugen. Buiten dan dat beschamende slippertje met hoge hakken op een gladde dansvloer. Enfin ja, heb me geweldig goed geamuseerd en meteen het jaar met het nodige feestgedruis ingezet. Om te ontnuchteren at ik samen met mijn vriend ‘s avonds heerlijk Indisch (spinaziemomo’s are the best) en keken we nog een paar serietjes.

Zaterdag bestond onze enige noemenswaardige activiteit uit het bijwonen van de nieuwjaarsreceptie voor de inwoners van de stad Leuven. Het weer was fenomenaal slecht. Toch stonden er in de gietende regen een ganse rij zoetebekken aan te schuiven voor hun taartje. Dit jaar liet ik het slagroom- of crème au beurre-rijke taartje aan mij voorbij gaan. Ben nooit een fan van biscuit geweest en de kans dat je een beeldje in je gebakje vindt, is niet zo groot. Ik gun de prijzen graag aan mijn medebewoners en at in plaats daarvan een pannenkoek van ‘t Wit Madammeke.

Zondagnamiddag overhandigde mijn petekindje (nog geen twee jaar) zijn nieuwjaarsbrief aan mij. Ik kreeg er meteen ook een flesje zelfgemaakte limoncello bij (gemaakt door de mama, niet door het petekindje, uiteraard). Het vergde wat overtuigingskracht om hem zijn envelopje te laten aannemen, maar uiteindelijk lukte het toch. Ik denk dat hij het concept ‘een cent voor Nieuwjaar’ nog niet helemaal door heeft. Volgend jaar zal hij trouwens voor het eerst een op school gemaakte nieuwjaarsbrief overhandigen. Ik ben benieuwd!

We sloten de avond af met een gezellig diner vergezeld van een goed glas wijn met de mama en papa van mijn petekindje. Op het menu stonden met veel liefde klaargemaakte lasagne en tiramisu van Jeroen Meus. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden.