De eerste keer dat we de zon zagen bij het opstaan! Feestje! Het ontbijt was een pak minder dan het avondmaal, maar we hadden ermee gegeten.

Bij het uitchecken vertelde de uitbaatster ons dat ze lang in India gereisd had, dat verklaarde natuurlijk het beetje hippie sfeertje waarin het ganse hotel baadde en het Indische eten bij het avondmaal. Ze vertelde ons dat de zanger van de Belgische groep Girls in Hawaï regelmatig voor een paar maanden in de winter in het hotel kwam logeren om in alle rust muziek te kunnen schrijven. Hij liever dan ik alleszins, in de winter moet het daar ijskoud en donker zijn met alleen maar de hot tub als afleiding. Niets voor mij.

Terug op de baan, bleek dat we te vroeg gejuicht hadden: de wolken pakten zich alweer samen boven onze hoofden. Onderweg stopten we bij een plaats waar je fossielen kon vinden, maar ik neem aan dat het laatste fossiel daar al een tijdje geleden door toeristen is meegenomen. Het bleek wel een ideale plek om onzichtbaar vanaf de weg een plasje te doen. Meer openbare toiletten zouden toch wel handig zijn voor iemand met een kleine blaas als mezelf.

Maar kijk, wie zagen we daar aan de overkant van de weg op het strand lopen? Jawel, onze favoriete Hollandse familie. De oudste zoon zo ver mogelijk lopend van de rest van de gezinsleden, terwijl de tweede zoon bij zijn mama inhaakte. De dynamiek binnen een gezin duidelijk zichtbaar vanop afstand. 😉

Volgens onze reisbeschrijving zouden we nog ergens de mooie waterval Svartifoss moeten passeren op het einde van het Kollafjord, maar wij slaagden er niet in deze te vinden. Oh well, ’t is niet dat we nog geen watervallen gezien hebben deze vakantie.

En toen was het uit met de pret: we reden regelrecht de mist in en het duurde niet lang voordat het alweer begon te regenen. De weg waarover we reden zat vol met putten, waardoor we flink dooreen geschud werden. Ik was alleszins heel blij dat we dit soort wegen niet met onze eigen auto moesten doen. Het positieve is dat door al dat slechte weer mijn reisverslagen wel erg goed vorderen. Veel valt er immers niet rond te kijken door al die mist.

Bij Stadarskáli tankstation stopten we voor een snelle lunch. Voor mij een maaltijdsoep met ondefinieerbaar vlees (denk dat het lams was) en voor mijn vriend uiteraard een hamburger. In het bijhorende winkeltje kochten we nog wat skyr en kerstomaatjes om onderweg te snacken. Opvallend: meer dan de helft van het winkeltje bestond uit snoepgoed. Veel gezonde opties waren er niet.

En toen kwam de zon opnieuw vanachter de wolken, wat wonderen deed voor mijn humeur! Onderweg zagen we reclame voor rijtochten met IJslandse paardjes en zo ontstond het idee om zelf zo’n tocht op de rug van een paard te doen. We checkten in bij hotel Dæli en informeerden naar de mogelijkheden in de buurt. Vlakbij was er een farm waar je kon rijden. Het leek mijn vriend en mezelf wel leuk om, als we dan toch op de rug van een paard kropen, de middernachtstocht te doen.

We reden naar de farm om de tocht te boeken, alwaar we weer een staaltje van IJslandse akwardness kregen. We stapten uit en stonden vervolgens wat te draaien. Er liepen verschillende mensen rond, maar niemand die informeerde of ze ons ergens mee konden helpen. We spraken dan zelf maar iemand aan die er als de eigenaar uitzag. Goed gegokt. Het gesprek liep weer met horten en stoten, maar de man zei dat het totaal geen probleem was om vanavond een tocht te doen, we moesten gewoon terug komen om half elf. Ok dan maar.

De zon was ondertussen volop aan het schijnen. Het weer was echt magnifiek, al was het nét iets te koud om zonder fleece buiten te komen. In opperbeste stemming begonnen we aan onze rondrit op het schiereiland Vatnsnes. Eerste stop: de oude fortificatie Borgarvirki. Of althans iets waarvan men denkt dat het een oude fortificatie is. Wat er ook van zij, het uitzicht vanop de heuvel was fenomenaal. Verder naar Hvítserkur, een rare rots in de zee die op een drinkende dinosaurus zou lijken. Ik vond het eerder twee bogen, maar het was wel bijzonder.

Bij Illugastadir wilden we ons geluk opnieuw beproeven om zeehonden te vinden. De omstandigheden leken ons nu ideaal om zonnebadende zeehonden te spotten. Een eerste poging liep uit op niets, de door Spanjaarden gespotte zeehonden bleken bij nadere inspectie door mijn zoomlens eenden te zijn. Wel fijn om mijn Spaans te kunnen oefenen en al een geluk dat ik het Spaanse woord voor eend (pato) kende (dankjewel Duolingo!).

’t Was daar trouwens een meertalige bedoening, want de volgende mensen die we aanspraken om te vragen of ze ergens zeehonden gezien hadden, bleken Franstalig te zijn. En jawel, vanuit een observatiehut uitgerust met verrekijkers waren er zeehonden te zien. Te ver voor mijn telelens om ze goed in beeld te krijgen, maar jullie moeten mij maar op mijn woord geloven.

Ik bezocht nog even het enige publiek toilet op schiereiland Vatnsnes en liet een bijdrage voor dit wonder achter in een houten kistje. Opeens realiseerden we ons dat het al kwart voor zeven was en we werden om half acht terug in het hotel verwacht voor het diner. En we moesten nog 41 km rijden van de in totaal 90 km op het schiereiland…

Enfin ja, geen tijd meer voor veelvuldige tussenstops, want op die onverharde wegen rijdt een mens niet zo snel. Onderweg moesten we opletten voor schapen en vogels op de weg. Blijkt dat de Ijslandse schapen al even dom zijn als die in Schotland. Schapen in het algemeen hebben blijkbaar een voorliefde voor het gras vlak naast de weg en als er dan een auto langskomt, steken ze ofwel vlak voor de auto de weg over ofwel lopen ze nog een tijdje voor de wagen uit. Domme beesten.

We waren mooi op tijd terug voor het avondmaal. Bleek natuurlijk dat we ons voor niets gehaast hadden, want we moesten nog meer dan een kwartier wachten op onze soep. Gelukkig was er wifi! Het eten was simpel (champignonroomsoep en zalm met patatjes), maar dik in orde.

Jammer genoeg begon het een dik uur voordat we gingen paardrijden opeens te regenen. Mijn vriend en ik zagen onze laatavondactiviteit al letterlijk in het water vallen, maar het stopte even plots met regenen als het begonnen was. Dus wij duimden dat het bij dit ene buitje zou blijven.

Na me omgekleed te hebben voor het paardrijden (legging over mijn broekkousen aangetrokken, een korter kleedje aangedaan en fleece en regenjas bij de hand), vertrokken we. Ik was wel een beetje nerveus, want hoewel ik tegen de eigenaar van de farm gezegd had dat ik nog nooit op een paard gezeten had, klopte dat niet helemaal. In het middelbaar heb ik ooit eens een uur initiatie paardrijden gevolgd tijdens een sportdag en tijdens een vakantie in Tenerife toen ik nog studeerde heb ik ook eens een half uur op een paard gezeten. Veel stelde dat allemaal niet voor, maar ik herinner me wel een pijnlijk achterwerk als resultaat.

Maar kijk, het paardrijden bleek echt heel leuk te zijn. De IJslandse paarden zijn een pak kleiner dan normale paarden, dus als je ervan af valt, val je minder hoog en ze hebben een bijzondere gang (de tölt) die Europese paarden niet kennen en die zachter zou zijn. Na wat rondjes gereden te hebben in de kraal, was het tijd om te vertrekken.

Alles rook heerlijk fris door de recente regenbui en waar de zon was onder gegaan had de hemel een prachtige roze kleur. Het schemerlicht zorgde voor een bijzondere sfeer en mijn paard was een hele brave merrie. Ze sjokte gewoon achter de paarden van onze twee begeleidsters aan. Dit in tegenstelling tot het paard van mijn vriend (die wel paardrij-ervaring heeft) dat een pittig ding was. Het enige wat mijn paard soms deed was wat gras meepikken om op te snacken. Ik probeerde dat wel te corrigeren, maar echt luisteren deed ze niet.

Het laatste stuk van de rit gingen we zelfs in draf! En dat was helemaal niet zo pijnlijk als ik mij herinnerde. Het verbaasde me hoe snel dat uurtje paardrijden voorbij was gevlogen en bij het afstijgen voelde ik niets van pijn of stijfheid (hoera). Uiteraard werd het volledige avontuur gefilmd met mijn GoPro. Voor het nageslacht. ☺

Als afscheidstraktatie kregen we een warme chocolademelk aangeboden van de eigenaar, maar dit aanbod sloegen we vriendelijk af. Daarna volgde alweer een gesprek met horten en stoten. Het was me niet geheel duidelijk of dit nu aan zijn gebrekkige Engels lag dan wel aan het feit dat hij verlegen was. Eigenlijk wilde ik liefst zo snel mogelijk gaan slapen, want het was al redelijk laat en ik was moe, maar dat leek me dan weer erg onbeleefd.

De eigenaar vertelde eerst wat over de muziek die hij schreef (country, perfect voor op een farm), dan een heel verhaal over een Belg die een IJslands paard gekocht had dat onlangs een kampioenstitel gewonnen had. En dat Reykjavik te druk was voor hem, met veel te veel auto’s (hmm, denk dat hij beter wegblijft van de Brusselse ring). En dat hij misschien eens naar België moest komen om de Belgische bieren te proeven. Heb dat toch lichtelijk proberen af te raden door te benadrukken dat de bevolkingsdichtheid in België wel heel erg hoog is en dat Vlaanderen zowat één grote stad is. Denk niet dat de mens zich in België op zijn gemak zal voelen.

We lagen voor het eerste deze reis na middernacht in bed, maar het was het dubbel en dik waard!