Het voorlaatste weekend van maart werd vrijdagavond ingezet met sloten alcohol. We hadden twee oud-collega’s van mijn vriend samen met hun lieftallige echtgenotes over de vloer. Omdat de pasta vorig weekend zo’n succes bleek te zijn, hoefden we niet lang te twijfelen over wat we onze gasten zouden voorschotelen. Pasta van Dolce & Piccante it was. (Ok, ok, we zijn nogal culinair lui de laatste tijd, maar ik heb nog niemand horen klagen.) De pasta werd zoals dat hoort, vergezeld van enkele glaasjes wijn. Of enkele flesjes wijn. Acht flessen wijn voor zes personen in totaal. Yeah, het was erover. Zelfs de chocoladefondue als dessert betekende niet het einde van het drinkgelag. Na het dessert werd er vrolijk verder gepraat tot in de vroege uurtjes. Met als afsluiter een glaasje Vana Tallinn. Deze overdadige drankinname heb ik mij de ochtend nadien uiteraard erg beklaagd. Maar als een vrolijke zestiger het voortouw neemt, dan weet je nooit waar en wanneer de avond zal eindigen.

Oja, ik weet niet hoe mijn vriend het klaargespeeld had, maar de hoeveelheid pasta die hij meegekregen had, daar hadden we makkelijk twaalf personen van kunnen te eten geven. Gelukkig was er nog plek in onze diepvriezer om de helft van de pasta in te vriezen voor toekomstig gebruik. Altijd handig om in huis te hebben als noodvoorraad in het geval de Russen ons land binnen vallen!

Zaterdagochtend (eerder middag) voelde ik mij niet echt fris (understatement). Gelukkig hadden we pas om vier uur in de namiddag een afspraak, waardoor ik na een eerste poging om op te staan, het mij kon permitteren om opnieuw in bed te kruipen. Een wijze beslissing. Drank, het is des duivels!

Na een douche voelde ik me al veel beter en trokken we de stad in om cadeautjes te kopen. We hadden in de stad afgesproken met onze vrienden uit Duitsland. Tegen dan was ik voldoende gerecupereerd om ten volle te kunnen genieten van een heerlijke warme chocolademelk en bijhorend gebakje bij Young Amadeus – House of Taste. Ik was blij dat mijn keuze van etablissement ook bij onze vrienden in de smaak viel. En zo praatten we gezellig bij onder het genot van een overdaad aan zoetigheid.

We namen afscheid van onze vrienden, die op doortocht waren naar zijn ouders (en haar schoonouders) en vertrokken zelf richting Zottegem, alwaar ons een gastronomisch onthaal ten huize Renneboog-Latré te wachten stond. Een stoet van maar liefst twaalf (het dertiende hapje werd wijselijk geschrapt, wegens risico op overdaad) verschillende hapjes marcheerden aan ons voorbij. Het contrast met onze eigen kookinspanningen van de dag voordien kon haast niet groter zijn. Zo lekker allemaal! Hapjes met haring, zalmtortilla, met honing ingestreken wortels, lams, gehaktballetjes, spiesjes van tomaat, mozarella, basilicum en ham, kippenboutjes, zelfgemaakt ijs en vlaai en dan vergeet ik er nog.

De prijs voor het beste hapje werd wat mij betreft met vlag en wimpel gewonnen door de met honing ingestreken wortelen. Zalig gewoon. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer de halve schotel wortels soldaat gemaakt heb. Ga ik zelf zeker ook eens proberen klaar te maken.

Naarmate de avond vorderde, begon de gestaag vallende sneeuw ons echter zorgen te baren. Zottegem ligt niet bepaald vlakbij Leuven en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Het dessert werd dus in een versneld tempo genuttigd en zo rond kwart voor twaalf ‘s nachts namen we afscheid. Onze auto was ondertussen al onder een flinke sneeuwlaag bedolven geraakt en we hielden ons hart vast voor de conditie van de wegen.

De rit naar huis verliep al bij al vrij vlot. We deden er wel dubbel zo lang over dan in normale omstandigheden, maar avontuurlijk was het wel. Op een gegeven moment werden we zelfs ingehaald door twee limousines.

Voor de tweede avond op rij veel te laat in bed, een mens moet iets over hebben voor zijn sociaal leven. 😉

Zondag stond het doopsel van het jongste nichtje van mijn vriend op het programma. Daarvoor moesten we in de Kempen zijn. Het katholieke doopritueel, ik blijf het er moeilijk mee hebben, en de priester moet dat beslist van mijn gezicht hebben afgelezen, want toen het aan mij was om een stukje voor te lezen tijdens de voorbeden, deed hij dit geheel onverwacht zelf. Oh well, ik lag er niet van wakker en ik heb toch enkele geslaagde foto’s kunnen maken als aandenken voor de ouders en grootouders.

Na de doopviering werd er gefeest in het huis van de ouders. De plannen voor de nieuwbouw van het jonge gezinnetje werden besproken (respect om na een gans verbouwproject opnieuw vanaf nul te starten met drie kleine kinderen in huis, zelfs al is het een sleutel op de deur project). Daarna gingen we nog even langs bij de oma en opa van mijn vriend, die er hoe langer hoe breekbaarder beginnen uit te zien. De ouderdom komt helaas met erg veel gebreken.

Een goed gevuld weekend, alweer.