Van de openingsreceptie van het Park Inn hotel met een overvloed aan drank en hapjes (die chutney! die curry’s! die eend in preipannenkoekjes! die toastjes met grijze garnaal! die champagne!) naar M Leuven voor het interview met en de tentoonstelling van Mika Rottenberg, het contrast was groot. Omdat ik een zwak karakter heb, bleef ik natuurlijk te lang plakken bij het overheerlijke eten van de Park Inn, waardoor ik een groot deel van het interview met Mika miste.

Gelukkig heb ik een superlieve collega die me per kunstwerk briefde over de anekdotes die de kunstenares over het werk in kwestie vertelde. In de gesprekken die ik de laatste tijd over kunst gehad heb (ik ben zelf een kunstwerk, remember) vertelde ik steeds dat videokunst mijn minst favoriete kunstdiscipline is. Ik denk dat ik dit na het bekijken van het werk van Mika toch enigszins moet nuanceren. Intrigerend, betoverend en tegelijkertijd maatschappijkritisch, je moet het maar doen.