Ik ben zelf de eerste om te zeggen dat mensen die klagen over geluidsoverlast van speelpleinen in hun buurt weinig verdraagzaam zijn. Maar vanavond kon ik hen heel even begrijpen. In de zetel naast mij zat een kind van een jaar of drie met de meest irritante lach ooit. Haar schelle lach duurde minutenlang, kaatste tegen de ruiten en vulde de ganse treincoupé. En net wanneer ik dacht, oef het is gedaan, en ik me weer probeerde te concentreren op mijn cursus Japans begon het opnieuw. En opnieuw en opnieuw en opnieuw. Waarop de ouders zo nu en dan met weinig overtuigingskracht “sst” zeiden. Zonder resultaat, want die door merg en been gaande lach bleef maar voortduren.  En ik maar hopen dat de rit snel gedaan zou zijn.

Jaja, deze treinrit was ik even een verzuurde mens.