Deze weekend komt er weer een bevriend koppel bij ons eten. Geleerd uit vorige ervaringen (het incident met de gaste met notenallergie, terwijl wij een gerecht met noten bereid hadden, staat me nog levendig voor de geest), vraag ik altijd na of er iets is wat onze gasten niet lusten of waar ze allergisch voor zijn. Het verbaast me telkens weer dat ik dan een waslijst terug krijg met dingen die ze niet lusten.
Ik snap dat echt niet. Dat je als volwassene zegt: “ik lust geen fruit” (álle fruit? komaan zeg!) of “ik lust geen rauwe/gekookte groenten” of “ik lust geen vis”. Dat er mensen zijn die geen kaas lusten, daar kan ik nog ergens inkomen, vanwege de bijzondere smaak en textuur, alhoewel de variëteit aan kazen quasi grenzeloos is. Ik vind het altijd een beetje pijnlijk: te gast zijn bij iemand en dan moeten zeggen: “Sorry, ik lust dit niet.” Van een kind kan ik dit begrijpen, als volwassene vind ik dat je moet eten wat de pot schaft. Of toch tenminste een hapje proeven van het aangebodene.
Soms voel ik gewoon plaatsvervangende schaamte. Zo ken ik mensen die geen barbecuevlees willen eten als er daarvoor scampi op de barbecue gelegen hebben of die niet meer willen eten van een bord als er mayonaise op ligt. Ik snap niet dat ze niet door de grond zakken van schaamte om dit te moeten toegeven. Zulk gedrag, dat zit toch tussen de oren?
Misschien heb ik makkelijk praten. Ik ben altijd al een makkelijke eter geweest. Er zijn maar twee dingen die ik echt niet lust: koffie en bier. En dat feit heeft mij nog nooit in ongemakkelijke situaties gebracht. Het is makkelijk om een tasje koffie af te slaan en in de plaats daarvan thee te vragen. ‘t Is zelfs gezonder. En er zijn zoveel smakelijke alternatieven voor bier, dat ik nog nooit de behoefte gevoeld heb om mij de smaak eigen te maken. Al kan ik me er wel nog toe bewegen zo’n zoet vrouwenbiertje als framboise of kriek te drinken.
Eetgewoontes, het blijft me verbazen.
Ik ben gelukkig dat ik tegenwoordig kan zeggen dat ik ongeveer alles eet. Maar ik kan dat nog niet zo lang zeggen: tot minder dan 10 jaar geleden was ik de moeilijkste eter die je je kon voorstellen: als kind lustte ik zo goed als niets, en als jongvolwassene was het niet veel beter.
Ik weet dus waarover ik spreek, en ik kan je garanderen: ik vond dat niet leuk, en ik schaamde me effectief te pletter. Ik wilde als kind niet mee op kamp, omdat ik me afvroeg wat ik ging eten. En als ik op latere leeftijd uitgenodigd was om te tafelen bij vrienden, dan stresste ik op voorhand over de maaltijd, en dan zonk ik effectief door de grond als ik zag dat de gastheer/vrouw grote moeite gedaan had, en ik het niet lustte.
Allemachtig, het zou me moeite kosten zo’n persoon niet in zijn gezicht uit te lachen. Kinderlijk gedrag vind ik dat. Ik begrijp dat mensen niet tuk zijn op bepaald eten, maar dan nog is het toch niet onmogelijk om het op te eten? Veel mensen zijn bijna bang voor eten, heb ik gemerkt. Bang voor kruiden, bang voor nieuwe smaken. Dingen ‘leren eten/drinken’ komt niet bij hen op.
@Karel: Nu ben ik wel benieuwd hoe je dan die klik gemaakt hebt. Wanneer ben je dan meer beginnen eten? En hoe komt het dan dat je opeens wel meer dingen lustte?
Mijn dochter van vijf is allergisch aan: tomaten, vis, varkensvlees, eieren, spinazie, komijn, koriander, peterselie, mango’s en cashewnoten.
Van sommige dingen krijgt ze uitslag, van andere buikpijn en braakneigingen, van vis, cashews en mango’s kan ze doodgaan. En allergische reacties worden vaak erger met de tijd.
Dus dat komt bij ons niet op tafel – uit voorzorg. Tomatensaus wel, omdat ze daar enkel ziek van wordt. Zij krijgt kaassaus, maar als ze per ongeluk tomaat binnenkrijgt is dat het einde van de wereld niet.
Ik vind het ook vervelend om bij mensen op bezoek te gaan. Meestal pak ik voor haar een maaltijd mee. Dan ben ik gerust en heeft er niemand last van haar allergiën. Ik kan toch niet verwachten dat iemand kookt zonder al die dingen?
En m’n twee andere kinderen, die zijn verzot op spinazie met room, zalm en witte vis, omdat het thuis bijna nooit op tafel komt! Voor haar verjaardag vroeg mijn achtjarige een maaltijd met gerookte zalm!
yab, het zit effectief allemaal in het koppeke. Allee bij mij dan toch (en dan heb ik het uiteraard niet over allergieën e.d.)
Toen ik naar Leuven kwam, had ik me voorgenomen om wat meer te leren eten. Maar in de praktijk lukte dat niet. Dus overleefde ik in de Alma op rumsteak zonder saus met frietjes, en met eventueel wat worteltjes van de slabar. Iedere keer opnieuw.
De kentering is er voor mij gekomen toen ik op gemeenschapshuis ging. Eén keer per week hadden we kotmaaltijd, en ik vond het écht niet kunnen dat ik daar weer de flauwerik ging uithangen, dus daar heb ik zeer geleidelijk aan iedere week iets nieuws uitgeprobeerd, en ondertussen was ik volwassen genoeg om ook toe te geven dat iets effectief niet zo slecht was als ik dacht dat het was.
Eerst verdraag je iets, daarna heb je er geen enkel probleem meer mee, en op de duur eet je het heel graag.
hmmz ik ben geen kaaseter maar sinds de kookles heb ik nog nooit zoveel gerechten en sauzen gegeten met room en kaas en andere
bij deze heb je de hint? :p
Ik zat zo’n beetje in dezelfde situatie als Karel. Tot enkele jaren geleden was ik een belachelijk moeilijke eter. Ik kreeg echt maagpijn als ik bv naar een trouwfeest moest en niet wist wat ik daar zou moeten eten. Ik zocht zelfs constant excuses om niet bij de lieve en uitnodigende schoonfamilie te moeten blijven eten, uit schrik voor wat er op tafel zou komen.
En ik schaamde mij daar te pletter over. Ik wist ook dat het allemaal int kopje zat. En toch hè. Toch ging het niet.
Het grappige is, ik weet zelfs niet meer waarom ik nu opeens wel vanalles eet (nog steeds niet alles, maar toch steeds meer en meer). Op een dag was het gewoon voorbij, die fobie. Nu hou ik het bij vragen over wat ik niet lust gewoon op ‘rauwe tomaat’. Omdat ik dat nog steeds niet binnenkrijg.
Maar oordeel dus niet te snel over zo’n mensen. Rare hersenkronkels zijn niet altijd zo gemakkelijk te overwinnen, zelfs al weet je zelf ook wel dat het maar kronkels zijn.
Hoe oud is je vriendin Yab?
Grote kans dat het nog zal beteren hoor
Heb ook een vriendin die vroeger (was ze rond de 20) “niets” at en die nu (rond de 30) echt durft te experimenteren met eten
Nu lachen we er dikwijls samen om dat ze vroeger zo “lastig” was met eten en dat ik haar dan aanmoedigde om toch een keer iets anders van de kaart te nemen dan de spaghetti bolo
Of ik liet haar eens proeven van hetgeen ik genomen had. Soms proefde ze dan wel eens en was ze verbaasd dat het toch lekker was. Op die manier heeft ze dan toch meer dingen willen / proberen eten dan bij haar thuis (ouders zijn mij nog altijd dankbaar)
Hetzelfde met mijn man: die lustte vroeger geen kaas, tot hij bij mij thuis eens een kaasschotel voorgeschoteld kreeg. Uit pure “armoeie” heeft hij er dan toch eens van geproefd en hij vindt kaas sindsdien lekker !
Idem dito bij mij met olijven: als kind kreeg ik dat echt niet binnen, ik ben dat blijven proberen te eten en plots, op 25 jaar vond ik dat lekker?
Ivm kinderen: een van mijn kinderen lust bv. geen noten: ik laat haar maar doen en denk zelfs dat het haar “intern waarschuwingssysteem” is dat haar hiervoor alert maakt.
Als je kind allergisch (of jijzelf) is aan bepaald voedsel lijkt het mij heeeeel lastig om ergens te gaan eten. Ik kan begrijpen dat – bv als je allergisch bent aan scampi’s – je liever niet hebt dat je steak in aanraking komt met iets waarvan jij weet dat je er ziek van wordt
Trek het je niet aan: je vriendin heeft vast haar goede kanten (anders waren jullie geen vrienden) en bedank dat iedereen wel een “rare” kant heeft.
Succes en veel plezier !
Dat je voedselallergieën hebt, daar kan ik alle begrijp voor opbrengen, maar dat je iets zonder verdere aantoonbare reden niet wil/durft eten en dan zegt dat je dat niet lust, daar kan ik weinig begrip voor opbrengen. Maar ik ben ook zo iemand die heel graag nieuwe dingen probeert en nieuwe smaken wil proeven en eigenlijk bijna alles lust. Dus ik heb gemakkelijk praten. Ik ben het volledig met je eens dat een groot deel ervan heeft te maken met openstaan voor nieuwe ervaringen én met respect voor de gastvrouw/gastheer. Hier in Rusland bijvoorbeeld zouden mensen zich echt beledigd voelen als je niet zou mee-eten. Dus ook al ziet het er niet altijd even smakelijk (of gezond) uit, ik doe mijn best.
@jero: Hint? Welke hint? 😛
@saskaya: Ik probeer niet te snel te oordelen, maar uiteraard is het net dat wat ik in dit berichtje gedaan heb.
En oja, deze blogpost gaat niet over één bepaald iemand, maar over veel verschillende iemanden.
Ik ben ook zo, ik lust heel weinig. Pure smaken kan ik meestal wel appreciëren, maar sauzen en combinaties ben ik zelden fan van. Ik zal meestal wel proberen van iets mee te eten, maar ik vind het vaak niet lekker. Als ik het echt vuil vind dan moet ik er zelf van walgen. Ik schaam mij daarvoor, maar eigenlijk kan ik daar niet echt aan doen.. Ik hoop dat dat nog gaat veranderen.
Ik vind het een beetje lastig dat mensen als autumn leave en oker daar commentaar op geven. Zouden jullie dan liever hebben dat iemand zit te walgen aan de tafel om toch maar zijn bord leeg te eten?
Helemaal eens met kleine… ‘t Is al een pak gebeterd, maar ik ben ook nogal ‘gevoelig’ aan sauzen en vooral texturen eigenlijk. Sommige dingen kan ik echt niet binnen krijgen zonder ervan te beginnen kokhalzen. Tja. Dan lijkt het me nét iets beleefder om dat vriendelijk te weigeren. Soms lieg ik zelfs dat ik allergisch ben omdat dat klaarblijkelijk socialer aanvaard is.
Mààr ‘t antwoord was wel degelijk
Ik doe wel mijn best hoor. En ik schaamde mij daarstraks ook wel een beetje toen ik van de ‘gastheer’ van een etentje vanavond een smsje kreeg om te checken of ik ‘t wel zou lusten.
@kleine: ik vind niet dat je je bord moet helemaal leeg eten (kokhalzend) , maar wel dat je niet op voorhand zonder te proeven moet zeggen dat lust ik niet. Ik denk dat Yab het ook eigenlijk vooral daarover had, over mensen die al op voorhand zeggen dat, dat, en dat lust ik niet.
ik lust een paar dingen eigenlijk niet: paling, koetong en bloedworst. Maar als ik ga eten en het wordt me voorgeschoteld, dan eet ik het zonder problemen en morren. Ook dat zit in het kopke, vermoed ik.
Het is een gemak: wij gingen vrijdag eten en er was een verrassingsmenu beschikbaar. We gingen daarvoor en de ober was verwonderd dat we hadden gekozen voor we wisten wat erin zat. Terwijl wij dachten: oh, het zal allemaal wel lekker zijn.
@ autumn leave – Ok, dat begrijp ik wel. Maar in dit geval is het toch waarschijnlijk dat mensen voedsel doorgeven omdat ze zeker weten dat ze het niet lusten, uit vorige ervaringen.
Het is natuurlijk wel lastig voor degene die kookt, maar geloof me, het is even lastig en schaamtelijk als je moet toegeven dat je eigenlijk niet veel lust.
Ik vind het grappig dat je afgeeft op mensen die zeggen dat ze ‘geen fruit lusten (álle fruit? komaan zeg!) ‘ en even later zelf zegt: ik lust geen bier.
Hoewel je daar al meteen op terugkomt door te zeggen dat je wel ‘vrouwenbiertjes’ drinkt.
Er is zulk een grote variatie in zowat alles, dat elke uitspraak in die aard met een serieuze korrel zout kan genomen worden.
Iemand die mij zegt ik lust geen bier, antwoord ik: klopt niet, je hebt alleen nog niet de soort gevonden die je lekker vindt. Datzelfde gaat op voor vlees, vis, groenten, fruit, wijn, …
Ik eet bepaalde soorten vlees heel graag, andere dan weer niet. Hetzelfde voor vis , groenten, fruit, wijn, bier, …
Ik zal niet rap mijn neus ophalen voor iets dat me voorgeschoteld wordt al zal het bij sommige zaken beter zijn dat ik niet op voorhand weet wat ik aan het eten ben. Er zijn namelijk dingen die me op voorhand tegensteken, wat ik meteen grif toegeef als een product van mijn opvoeding. Zo zal ik waarschijnlijk nooit escargots of oesters eten, hoewel ik het misschien zelfs lekker zou vinden, terwijl ik wel mosselen eet. Oorzaak is het eten tijdens mijn jeugd, mosselen heb ik moeten proeven van mijn ouders en vond ik lekker, die andere heb ik nooit leren eten. Ik ben er vrij zeker van dat ik nu ook geen mosselen zou willen eten, wanneer ik ze nooit had leren eten als kind.
Dat is het visuele aspect dat voor mij dan sterk speelt. Ik vind het uitzicht van een mossel allesbehalve smakelijk, maar ik eet ze, omdat ik wéét dat ik ze lekker vind. Oesters en escargots zijn hetzelfde verhaal, maar daar weet ik het niet van.
Een mooi stuk vlees of vis daarentegen doet me wel watertanden, dat ziet er namelijk heerlijk uit
Er zijn zoveel zaken die ik wel lekker vind dat ik dan ook totaal niet de behoefte voel om dingen als escargots of oesters te proberen.
Behalve escargots en oesters kan ik eigenlijk niet echt dingen bedenken die ik niet zou eten. Er zijn echter een hoop dingen die ik liever niet zou eten, maar toch zou eten wanneer ze me voorgeschoteld worden.
Wanneer ik gevraagd word of ik dingen niet lust, dan geef ik meestal wel aan wat ik niet helemaal graag eet, bijvoorbeeld kokos, naast de dingen die ik niet wil eten, zoals escargots en oesters.
Beste alleseter, nochtans heb ik al redelijk wat bier geproefd, trouw aan mij eigen principe dat je toch alles eens moet proberen. Mijn vriend is een echter bierliefhebber en we hebben zelf heel veel verschillende bieren in huis. Alle bieren hebben voor mij een beetje wrange nasmaak, misschien door de hop of zo?
Ik denk dat je sommige voorkeuren idd kan terugbrengen tot de opvoeding. Maar ik ben grootgebracht op oer-klassieke keuken. In mijn jeugd aten we thuis zelfs niet eens spaghetti. Laat staan mosselen, oesters of escargots, terwijl ik dat nu heel lekker vind.
@kleine: Ik vind helemaal niet dat je kokhalzend een bord moet leegeten. Laat het uit, zeg. Maar ik zie gewoon veel mensen die hun neus ophalen voor iets zonder dat ze het geproefd hebben en dat vind ik jammer.
Hehe, ik denk dat ik ook ergens in je lijstje van
Humm, mijn comment is er niet helemaal doorgekomen. Helaas was het nogal een lange en heb ik weinig zin om dat opnieuw ten berde te brengen en ben ik ook nog eens de history van de browser kwijt… Jammer maar helaas…
(mottige mollom trouwens, dat ik die captcha maar moet blijven ingeven…)
@Peter: Ja, Mollom heeft wat kuren, de plugin is voorlopig gedesactiveerd. Sorry voor het ongemak.
Misschien dat je ‘t al weet, maar na ‘t gebruik van dubbele aanhalingstekens wordt precies de rest van de comment niet weergegeven.
(Gelukkig dat ik het pas bij het allerlaatste woord noodzakelijk had gevonden om die te gebruiken. :))