“Vroeger had ik dezelfde haarkleur als jij, maar omdat de mensen mij niet serieus namen, heb ik het maar geverfd.” De Poolse dame die net aan ons tafeltje was komen zitten, viel meteen met de deur in huis. Even was ik van mijn melk, maar enkele tellen later schoten er allerlei giftige replieken door mijn hoofd. Gelukkig bedacht ik me net op tijd dat het niet gepast was om ruzie te zoeken met één van de gasten op het feestje. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte beleefd. Nog een drankje voor de dame.
Lucky
Op de trein terug naar huis was ik de voorbije weken aan het overpeinzen. En ik besefte hoe bevoorrecht ik ben dat ik zoveel fantastische dingen mag meemaken. Ik heb leuke nieuwe mensen ontmoet, mooie plekken gezien, heerlijke gerechten gegeten, vreemde talen gesproken, genoten van de zon en het gelach van mijn vrienden. En bovenal, ik heb dit alles kunnen delen met de persoon die mij het liefste op de hele wereld is.
En dan te bedenken dat ik mezelf vroeger nooit in een relatie heb zien functioneren. Ik heb een moeilijk karakter en sterke overtuigingen. Ik ben geen gemakkelijk mens om mee samen te leven, ik geef dat toe. Ik heb als jong meisje nooit zitten fantaseren over een prins op het witte paard, want ik was ervan overtuigd dat een vaste relatie niks voor mij was. Hier en daar een scharrel of een kortstondige flirt en hup. Het deerde me niet. Ik zou als onafhankelijke vrouw alleen door het leven gaan.
Maar kijk, het kan verkeren. Op een dag kom je iemand tegen die je langzaam maar zeker leert appreciëren. De verlegen buitenkant verbergt een persoon die verbazingwekkend veel met je gemeen heeft, dezelfde interesses deelt en er dezelfde kijk op de wereld op nahoudt. En dan besluit je na twee jaar de sprong te wagen, een koppel te worden en wel te zien waar het eindigt.
En het blijft maar duren. En eerlijk, het wordt er alleen maar beter op.
Een avond en een dag in Luxemburg
Gisteren en vandaag bevond ik me, voor de verandering, nog eens in het buitenland. Niet voor het plezier ditmaal, serieuze werkaangelegenheden brachten mij naar ons sympathieke buurlandje Luxemburg. Rond zes uur ‘s avonds (de receptie voor de pensionering van een collega liep op haar laatste beentjes) vertrok ik lichtjes aangeschoten richting het station. Ik vond de juiste trein en nestelde me in eerste klasse (één van de voordelen van reizen voor het werk). Drie uur later stond ik in het station van Luxemburg. Tot daar was mijn reis bijzonder vlot verlopen. Daar zou echter dra verandering in komen.
Ik had het adres van het hotel bij me en via google maps de route tussen het station en het hotel afgeprint. Dat was minder vlot gegaan dan verwacht, want googlemaps had moeite met het adres. Te voet zou het een twintigtal minuten stappen zijn, maar ik was moe en lui en dacht, ik neem gewoon een taxi. Ik wilde gewoon de eerste de beste taxi instappen die klaar stond aan het station, maar blijkbaar waren er duidelijk afspraken gemaakt tussen de taxichauffeurs onderling en diende ik de juiste taxivolgorde te respecteren. Door twee opeenvolgende taxichauffeurs werd ik naar de voorste taxi in de rij verwezen.
Toen ik een taxichauffeur gevonden had die me wilde laten meerijden, gaf ik hem het papier met het adres van mijn hotel. De GPS van de taxi vond het adres echter niet. Door mijn eigen problemen met google maps verbaasde mij dit niet echt, maar ik ging ervan uit dat taxichauffeurs de meeste hotels wel ongeveer wisten liggen. De taxichauffeur verontschuldigde zich en ging aan een collega de weg vragen. Ik voelde me eensklaps al veel minder op mijn gemak. Ik zag me al verloren rijden in Luxemburg, wanhopig op zoek naar het juiste hotel.
Na meer dan vijf minuten (en geloof me, dan duren minuten heel lang) kwam de chauffeur terug. We vertrokken, hopelijk naar de juiste bestemming. Ik volgde wat mee op mijn google maps kaartje. Niet eenvoudig, want het was donker en probeer dan maar eens straatnaamborden te onderscheiden. Opeens zaten we op de autostrade en toen kwam mijn gevoel van onbehagen terug, dit klopte volledig niet met mijn plannetje en de Portugese taxichauffeur kon Engels noch Frans. En mijn Portugees is onbestaande.
Dus probeerde ik wat met handen en voeten en in mijn beste Frans uit te leggen dat ik niet zeker was of we wel op de juiste weg zaten. Ik zag me al bij een verkeerd IBIS-hotel aankomen. Weet ik veel hoeveel IBIS-hotels er in Luxemburg zijn. Dus stopten we langs de kant van de weg en om het communicatieprobleem op te lossen, kreeg ik prompt een gsm in mijn handen geduwd. Aan de andere kant van de lijn verzekerde een Franstalige collega van de taxichauffeur mij dat we op de goede weg waren. We spraken af dat ik bij het hotel zou nagaan of ik de correcte bestemming had bereikt en dan pas zou betalen. Zo gezegd zo gedaan.
Tot mijn grote opluchting, bleek het hotel waar ik afgezet werd wel degeljk het juiste te zijn. Een les voor de toekomst: Google maps heeft niet altijd gelijk. Al een geluk dat ik niet geprobeerd had daar te voet naartoe te gaan. Het hotel lag pal aan de autosnelweg en een flink eind van het station verwijderd.
Opgelucht betaalde ik de chauffeur, nam mijn keycard in ontvangst en ging naar mijn rookvrije kamer waar een heel duidelijke rookgeur hing. Dégoutant. Doordat ik zo blij was het juiste hotel bereikt te hebben, had ik er niet meer aan gedacht een taxi voor de volgende ochtend te bestellen. Dus ik opnieuw naar het onthaal waar de heel onvriendelijke bediende een taxi voor me vastlegde. Ik geef toe dat mijn Frans niet meer is wat het geweest is, maar is dat een reden om mij half uit te lachen? Ik doe mijn best om jouw taal te spreken en je hebt me toch verstaan, of niet soms?
Terug naar mijn kamer, waar de keycard dienst weigerde en ik bijgevolg voor gesloten deur stond. Ok, ik heb de magneetstrip misschien iets te lang in de gleuf laten steken, maar ik zal toch heus niet de enige zijn die dat al overkomen is. Terug naar beneden, waar ik een preek kreeg van de bediende aan het onthaal dat ik mijn kaart te lang in de gleuf had gestoken. Hallo, ik ben nog altijd klant, he, een klein beetje vriendelijkheid, is dat te veel gevraagd? Het kostte hem welgeteld twee seconden om het euvel te herstellen. Wie werkt er nu trouwens nog met van die ouderwetse magneetkaarten?
Enfin, ik geraakte verder zonder problemen op mijn kamer waar ik helaas knarsentandend moest vaststellen dat er geen internet was. En dat voor een hotel dat zich, vermoed ik, voornamelijk richt op business travellers. Ben uit pure miserie dan maar vroeg gaan slapen. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb geslapen als een roosje.