Onze laatste dag in Amerika. De dag waarop Michael Jackson begraven werd. Sinds het overlijden van de voormalige superster was het al Michael Jackson wat de klok sloeg. Op tv werd 24/24 over hem gepraat. Overal hoorde je zijn muziek, zag je t-shirts met zijn beeltenis. Mensen liepen op straat te leuren met Michael Jackson prullaria. Het leek wel alsof heel Amerika plots fan geworden was.

We begonnen de dag met een snel ontbijt in ons hotel. Daarna gingen we te voet naar het UN-gebouw. Een flinke wandeling van meer dan een half uur, maar dat kon ons niet deren. De zon scheen. In het UN-gebouw moesten we voor de verandering nog eens door de security. Onze rugzak en de daarin zittende lenzen moesten we achterlaten.

In de hal bleek er een lange, lange rij staan aan te schuiven voor tickets voor de rondleiding. Het duurde ongeveer tien minuten voordat ik een minibordje zag waarop de tijd voor de volgende rondleiding stond aangegeven. Je zou denken dat je zulke informatie zou kunnen krijgen aan de informatiebalie, maar dat was niet het geval. Ik denk dat het meisje aan de infobalie daar gewoon voor de show zat, want iedereen kwam haar enkel en alleen vragen stellen over de rondleiding en daarop kon ze niet antwoorden.

Het bordje leerde ons dat we nog tot half één in de namiddag moesten wachten om een rondleiding te krijgen. We aarzelden. Aan de ene kant wilden we graag een rondleiding in het UN-gebouw, maar zo lang wachten op onze laatste dag hadden we er niet voor over. We hadden gehoopt ‘s ochtends telefonisch kaarten te kunnen reserveren, maar ik kreeg enkel een bandje aan de lijn waarop de openingsuren van de UN ingesproken waren. De enige manier om aan kaarten voor de rondleiding te geraken is op tijd opstaan en aanschuiven. Online reserveren, is voor wussies. Klantvriendelijkheid behoort duidelijk niet tot de prioriteiten van de UN. Nuja, hun missie is dan ook de vrede te bevorderen. 😉

We besloten de rondleiding te laten voor wat het was en bekeken de fototentoonstelling in de inkomhal die de fauna van de savanne en Antarctica op een magnifieke manier in beeld bracht. Beide ecosystemen hebben gemeen dat ze langzaam maar zeker aan het verdwijnen zijn.

Een beetje teleurgesteld hoopten we de reis toch met een (letterlijk) hoogtepunt te beëindigen. We gebruikten andermaal onze New York Pass voor een bezoekje aan de Top of the Rock. De klok tikte en we hadden al te veel tijd verloren in het UN-gebouw. De mevrouw aan de kassa van Rockefeller Center verzekerde ons echter dat we in een twintigtal minuten de Top of the Rock konden bekijken en op tijd beneden zouden zijn voor een rondleiding door het Rockefeller Center.

Ze had niet gelogen. Geen sprake van lange wachtrijen aan de liften, zoals in het Empire State Building. Rechtstreeks de lift in, nog twee trappen en we stonden helemaal op de zeventigste verdieping te genieten van een uitzicht dat zelfs nog beter was als dat vanaf het Empire State Building. Bovendien was de scheiding volledig in glas zodat er geen vervelend traliewerk was dat het uitzicht belemmerde. Als je een hekel hebt aan wachten en toch New York aan je voeten wil zien liggen, is de Top of the Rock iets voor jou.

Na twintig minuten stonden we inderdaad weer beneden. Ondertussen was het weer omgeslagen. Omdat onze wandeling ons ook naar buiten bracht, nam de gids extra paraplu’s mee voor de deelnemers die er zelf geen hadden. Wat een service! En zoals zo vaak, bleek dat ze die paraplu’s helemaal niet nodig hadden. Het bleef mooi droog.

Tijdens de rondleiding kregen we meer informatie over het leven van John D. Rockefeller junior. De man die dit reusachtige complex met privémiddelen gefinancierd had na de Wall Street Crash van 1929. De gids gaf ons meer inzicht in het samengaan van kunst en architectuur. Het complex is nu een beschermde landmark, maar daarom hoef ik het nog niet mooi te vinden.

De kunst was nogal belerend en erg bombastisch. Helemaal mijn ding niet. Blijkbaar dacht John D. Rockefeller junior er zelf ook zo over. Hij vond de kunst in zijn eigen complex lelijk. Als ik zoveel geld investeerde, dan zou ik er toch voor zorgen dat de gebouwen in kwestie naar mijn smaak waren. 😉 Eén van de muurschilderingen was een voorstelling van de bergrede, maar Christus was met zijn rug naar het publiek afgebeeld om niet te veel te shockeren. Rockefeller junior was namelijk een puriteins christen en tevens groot voorstander van de drooglegging.

De rondleiding duurde langer dan verwacht en tijdens het laatste kwartier dwaalde onze blik herhaaldelijk af naar onze horloges. We moesten rond drie uur terug in het hotel zijn om een taxi naar de luchthaven te nemen. Na het allerlaatste woord van de gids, spurtten we weg. We namen het zeker voor het onzekere en namen de taxi terwijl we slechts een paar blokken van ons hotel verwijderd waren.

We haalden onze koffers op, sprongen in de eerste de beste taxi en vertrokken naar de luchthaven. We zaten nog geen vijf minuten in de taxi of de hemelsluizen werden open gezet. Een regelrechte wolkbreuk met de bijhorende klank- en lichteffecten. Wat een spectaculair onweer!

In de luchthaven deden we een curbside check in en zochten we een plaatsje bij onze gate. Terwijl we wachtten op ons vliegtuig werden de herhalingen van de begrafenis van MJ uitgezonden. Iedereen, maar dan ook iedereen stond of zat naar de tv-schermen te kijken. Mezelf inbegrepen. Na de zoveelste herhaling van het fragment waarin zijn dochter het woord nam, had ik het wel gezien en schreef ik verder aan mijn reisverslag.

Door het hevige onweer konden we niet dadelijk opstijgen. Tien minuutjes vertraging werden een half uur, een uur en uiteindelijk anderhalf uur. Toen we eindelijk opstegen lag New York alweer in de zon. De vlucht naar huis verliep zonder problemen.

Het was een prachtige reis die ons op veel mooie plaatsen bracht. Een speciale dankjewel aan vrienden L en J die zo gastvrij waren en vriend H die de beste Grote Leider ooit was.