Terwijl mijn feedreader overspoeld wordt met shoppende vrouwen, krijg ik bericht dat het dochtertje van een kennis in het ziekenhuis is opgenomen. Het meisje is acht maanden en geboren met een genetische afwijking waardoor ze zeer slechtziend is en tumoren op de nieren zal ontwikkelen. Na een scan bleek dat er al abnormaal weefsel aanwezig was op haar nieren, waarna besloten werd over te gaan op chemotherapie voordat dit weefsel kon uitgroeien tot tumoren. De chemotherapie zal een volledig jaar duren.
Weet je, ik beschouw mezelf niet als een bijzonder goed mens, maar ik ken wel zulke mensen. Mensen die altijd het beste in anderen zoeken, die ik nog nooit kwaad heb gezien en steeds bereid zijn om anderen te helpen. X, de vader van N, is zo iemand. Altijd vrolijk, altijd goed gezind. Actief in de jeugdbeweging, slim, muzikaal, vrijgevig. We studeerde samen, gingen naar feestjes van gezamelijke vrienden, maar verloren het contact een beetje nadat hij trouwde met een vrouw, al even lief en zacht als hijzelf, verhuisde en vervolgens kinderen kreeg. Ik wist dat hij een tweede dochtertje had, kocht een cadeautje, stuurde een kaartje, maar ging niet op bezoek. Geen tijd, jullie kennen het excuus zeker wel.
En nu krijg ik dit bericht. Het gaat niet goed met zijn dochtertje. Ze eet niet, ze slaapt moeilijk, ze heeft pijn. Ze krijgt nu voedingsstoffen via een infuus, maar de dokters willen haar met een sonde voeden. Ze ziet er zo klein, zielig en bleek uit op de foto’s. Een baby nog, geen kindje van acht maanden. Nu is niet de tijd om het contact te vernieuwen, maar ik volg hun verhaal en als het weer beter gaat met kleine N, zal ik er zeker werk van maken. Sommige mensen zijn het waard om tijd voor te maken.
Zo’n dingen doen je plots weer met beide voeten op de grond staan. Hoe kostbaar het leven is, hoe belangrijk gezondheid. We beschouwen zo’n dingen veel te vaak als vanzelfsprekend.
Ik hoop echt dat het gauw weer beter mag gaan met haar en dat ze er sterker zal uitkomen. Ik duim voor hen mee!
Het is een schrale troost dat het kindje zich dit later waarschijnlijk niet herinnert.
Een hélé schrale troost nu ik hem zelf lees.
Een ellendig gevoel in mijn maag krijg ik daarvan. Ik kan enkel mee hopen dat het meisje er na het komende jaar goed doorkomt.
Brr.. Koud krijg ik het ervan. Ik zie dagelijks bij de schoonfamilie wat chemo al met een volwassen mens kan doen. Ik durf zelfs niet denken wat een impact dat zal hebben op zo’n kindje…
Het leven is inderdaad niet eerlijk.
Het doet me pijn om dit te lezen, omdat het me terug doet denken aan periode die niet lang geleden is afgesloten…
Al kon je maar één traan opvangen van hun pijn en haar pijn… je voelt je machteloos. Gewoon tonen dat je er bent voor hun geeft al veel steun aan hun. Succes!
zegtawel…het zijn altijd de verkeerden die het zwaarst getroffen worden door zo’n vreselijek ziektes…
Jeronimo, zijn er dan mensen die die wel vreselijke ziektes verdienen?
Was getekend
Mijn achterneefje heeft ook zo’n vreselijke ziekte. Als ik zie hoe vrolijk mijn neef en zijn vriendin vroeger waren tegenover nu zie ik maar al te goe wat zoiets met een mens doet. En je staat er zelf natuurlijk volledig machteloos tegenover.
Ik duim voor het hele gezin…
Sterkte aan de ouders.
Gewoon positief blijven en niet opgeven.
Moet een heel zware last zijn om te dragen. Voor het kindje, ouders en familie. Een jaar is zo lang. Hopelijk slaat ze er zich goed doorheen.