Mensen die mij kennen, weten dat ik nogal graag en veel kus (op de wang, he! enkel mijn vriendje heeft het voorrecht op andere lichaamszones mijn lippen te mogen voelen). Zowel bij de begroeting, als bij het afscheid nemen, mogen vrienden en kennissen kussen verwachten. Ik vind een kus gewoon de ideale manier om te laten blijken dat je blij bent dat iemand er is (of dat hij weggaat, haha). Kussen is iets wat ik tijdens mijn studententijd heb aangeleerd, want voordien werd er thuis zelden of nooit gekust. Een leuke gewoonte die is blijven plakken.
In professionele context ligt dat echter heel anders, daar hou ik het meestal bij een vriendelijke en stevige handdruk. Nu overkomt het mij regelmatig dat collega’s of projectmedewerkers mij spontaan een stevige pakkerd geven (en neen, niet enkel op mijn verjaardag). Wat ik op zich natuurlijk niet zo erg vind, maar ik weet dan nooit welke houding ik moet aannemen. Daar sta ik dan een beetje onnozel te wezen met mijn uitgestoken hand en moet ik die persoon dan de volgende keer ook zoenen of afwachten tot hij of zij het intiatief neemt?
Initieel was het voor mij simpel: kussen is voor privégebruik, de handdruk voor professionele contacten. Maar tegenwoordig duiken professionele contacten ook op in mijn privésituatie en dan geef je toch een kus en dan is het raar om dat opeens niet te doen in werkcontext. Enfin, waar een mens zoal over zit na te denken op een vrijdagnamiddag.
O, ik ben ook zo’n kusser, kusster …. en ben van hetzelfde principe wat werk en privé betreft. Maar soms grabbel ik bijna per ongeluk mijn collega’s vast omdat ik me zo goed bij hen voel, dat ik vergeet dat het ‘enkel’ collega’s zijn. Tja,en dan sta ik daar …
Oh en dan opeens kom je Kathleen met haar date tegen en denk je “heet konijn, ook maar even een kusje meepikken,”. Jajaja. Jij snoodaardin. 😉
Ik ben eigenlijk niet zo’n kusser, maar ach ja, ik laat mensen hun gang gaan. Als zij willen kussen, mij niet gelaten, maar ik zal het niet meteen uit mezelf doen.
Aha, interessant! Is niet altijd makkelijk. Ik doe het meestal zo: collega’s die ik heel goed ken, krijgen een kus als ik ze buiten het werk ontmoet. Nooit op het werk!
Ik ben ook een ‘kusser’. Bij ons thuis is het ook de gewoonte om elkaar een kus te geven bij het begroeten of afscheid nemen. Bij mijn vriend thuis is dit absoluut niet het geval. Zo heeft iedereen zn gewoontekes he…
Ik ben geen kusser, nooit geweest en handjes schudden voor vergaderingen durf ik ook al eens vergeten. Franstaligen zijn expert in kussen voor vergaderingen en je daarna tijdens de vergadering aanspreken met Madame en vousvoyeren
Ik vind het zelfs moeilijk bij verschillende privé contacten of je een kus geeft of niet. Hangt een beetje af vanwaar ik ze ken en wat zij doen, denk ik.
Ah kussen! Bij ons (Waals bedrijf) zijn de bisous deel van het ochtendritueel. Elke vrouwelijke collega krijgt een kus, en bij de jonge Franstalige generatie wordt ook onder de mannen gekust.
Ik moet wel toegeven dat ik er nog niet hélemaal vlot in ben, jonge stagiaires of de vrouw van de baas zal ik de eerste maal zelf nooit spontaan een kus gaan geven. Al ben ik een van de weinigen
Naar ‘t schijnt worden er tijdens het zoenen veel minder bacteriën uitgewisseld dan bij het handen schudden. Dan toch maar overschakelen op kussen als universele begroeting?
helemaal akkoord, ik amg er neit aan denkn da tik hier bepaalde lippen of kaken tegen mijn zacht velleke voel schuren s
ik kus enkel privé 😉