Met Ariel Sharon zijn?
Gruwelijk niet-leven. Botten, huid en pezen. Een leeg omhulsel op een ziekenhuisbed. Machines die de illusie van een mens in stand houden. Gruwelijke niet-dood.
Met Ariel Sharon zijn?
Gruwelijk niet-leven. Botten, huid en pezen. Een leeg omhulsel op een ziekenhuisbed. Machines die de illusie van een mens in stand houden. Gruwelijke niet-dood.
Gisteren waren we uitgenodigd voor een etentje bij X, de broer van mijn vriend. X woont al sinds mei samen met zijn vriendin, maar tot op heden hadden we nog geen tijd gevonden om hun liefdesnestje te keuren. We kregen niet alleen voor het eerst het appartement te zien waar X zich door zijn vriendin laat vertroetelen (en dat mogen jullie gerust letterlijk nemen, het klassieke rollenpatroon is blijkbaar weer helemaal terug), het etentje was ook de vuurdoop van het nieuwe vriendje van W, de zus van mijn vriend. (Sorry mensen, de knappe vrijgezelle zus van mijn vriend is van ‘t straat. Jullie mogen allemaal in een hoekje gaan zitten huilen.)
Het mag gezegd: de nieuwe aanwinst voor de familie heeft zijn maidentrip met glans overleefd. We waren zelfs erg blij toen K en W na wat vertraging arriveerden. Het gesprek met broer X en zijn vriendin verliep een beetje stroefjes. Broer X en zijn vriendin zijn een beetje aan de stille kant en we hebben niet zo heel veel met elkaar gemeen, wat soms zorgde voor ongemakkelijke stiltes. Van ongemakkelijke stiltes in het gezelschap van nieuwe aanwinst K was er echter geen sprake. Een vlotte babbelaar met een brede glimlach. Alleen jammer dat hij van Antwerpen is. 😉
Ik ben nog maar net overstag gegaan voor Plaxo Pulse of daar rollen al en masse de uitnodigingen voor spock.com binnen. De hypes in het wereldje van de social networking volgen elkaar steeds sneller op. Denk dat ik toch nog even de boot ga afhouden. Sorry, mensen. 😉
Jullie hebben het misschien al gemerkt: bij het geven van commentaar op de blogs van blogger is het niet meer mogelijk een link naar een andere blog of site mee te geven. Als je geen blogger-profiel hebt, kan alleen nog maar “bijnaam” invullen. Dit vind ik een behoorlijk irritante manier van Google om iedereen ertoe te dwingen een blogger profiel aan te maken. Reden genoeg voor mij om eindelijk de stap van blogger weg te zetten. Ben ik in één moeite van dat ambetante commentaarsysteem af.
Ik heb de overstap naar een eigenwordpress blog op een eigen server steeds uitgesteld, tijdsgebrek aanvoerend. Maar dit is de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. U mag nog deze maand een gloednieuwe yet another blog verwachten. Kan ik ook eindelijk eens een andere template erop zwieren. Na drie jaar ben ik deze toch wel een beetje beu gezien. 😉
(En nu ik dit bericht hier neergepend heb, kan ik geen enkel excuus meer aanvoeren om de overstap niet te doen.)
Mij gisteren helemaal ontglipt. Een reden te meer om er vandaag een kort berichtje aan te wijden: Wereld Aids Dag. Omdat hiv en aids nog lang niet de wereld uit zijn.
‘t Zijn drukke tijden voor mij. Veel te veel te doen op het werk, ik hol van het ene naar het andere. Bovendien komt er binnenkort een reorganisatie aan, wat de nodige onzekerheid/ontevredenheid met zich meebrengt. Voeg daaraan toe: een ingestorte muur, een ongewenst voorzitterschap, een veel te drukke sociale agenda, baby’s die bezocht moeten worden, een gigantische fotoverwerkachterstand, twee nieuwe talen om onder de knie te krijgen, een examen rechten dat geblokt moet worden, een paar feestjes die georganiseerd moeten worden, teksten die geschreven moeten worden, enzovoort. En toch heb ik niet echt het gevoel dat ik de controle verlies. Het is druk, maar het gaat wel. Alles ok, ik voel me goed.
Mijn onderbewustzijn schijnt er echter een andere mening op na te houden. Vannacht ben ik weer in volle paniek wakker geschoten. Mijn hart klopte in mijn keel en het duurde zeker een kwartier voordat de adrenaline weggeëbd was en ik mij weer te slapen kon leggen. Ik weet niet meer wat er mij in mijn dromen zo’n schrik heeft aangejaagd, maar het zal niet fraai geweest zijn. En natuurlijk is mijn arme vriend ook wakker geworden door mijn luide jammerklacht. Mijn onderbewustzijn heeft last van stress. Wat doe je daar nu aan?
Ik heb eindelijk de foto’s van het trouwfeest van 15 september online gezet! Het werd tijd.
Mijn mond is net opengevallen en wil nu niet meer dicht.