Gisteren een dagje vrijaf, een ideale gelegenheid om nog eens op babybezoek te gaan. I was ondertussen al drie weken oud, dus als we nog fotootjes wilden van de kleine schattige babyfase, moesten we snel zijn.

We hadden afgesproken om in de namiddag te komen, dan konden we nog wat spelen met S, de grote broer van I (al twee jaar en drie maanden, de tijd vliegt). Onze gastheer en gastvrouw hadden voor spaghetti gezorgd en blijkbaar viel mijn aanwezigheid in goede aarde bij S, want hij wilde per sé dat ik hem zijn spaghetti te eten gaf. Ik voelde mij natuurlijk vereerd door zoveel vertrouwen. En jawadde, S heeft maar liefst drie bordjes spaghetti gegeten. Da’s heel wat voor een moeilijke eter.

Daarna hebben we de mama nog even uit de nood geholpen met een klein lekkageprobleempje. Ik kan jullie verzekeren, een borstpomp ineensteken is echt geen sinecure…

Het was een interessante namiddag/avond. 😉

‘t Is hier verschrikkelijk rustig op het werk. De meeste collega’s maken en de brug en omdat de secretaresse ook één van die collega’s is, ben ik als zielige niet-brugmaker vandaag verantwoordelijk voor de telefoon. Niet dat dat een zware opgave is, want er hebben al welgeteld drie personen gebeld, waarvan er dan nog eentje verkeerd verbonden was. Ach ja, ik klaag niet. 😉

Vandaag in de Morgen:

Demotte legt stamceltherapie aan banden

Minister van Volksgezondheid Rudy Demotte trok enkele maanden geleden al ten strijde tegen de ‘cowboypraktijken’ met stamcellen. Het wetsvoorstel, dat behandelingen met stamcellen strikte regels oplegt, ligt binnen twee weken in de Senaat. ‘Eindelijk maakt de wetgever komaf met de cowboys die stamcellen enkel als een bron van inkomsten zien’, zegt Marc Boogaerts van het Leuvense Stamcelinstituut.

Persoonlijk denk ik dat de geneeskunde veel te verwachten heeft van stamcelonderzoek en -therapie. Ik kan daarom alleen maar toejuichen dat er een wettelijk kader wordt voorzien om malafide spelers uit het veld te weren.

Nieuwe aflevering in de reeks “Hoe zou het nog met Sharon zijn?”
Wel, hij ademt nog en ik denk dat daarmee ongeveer alles gezegd is. Rest de vraag of deze vorm van “bestaan” nog wel met de term “leven” kan aangeduid worden. Ik blijf erbij dat de artsen Sharon hadden moeten laten gaan na die tweede zware hersenbloeding. Ze wisten dat de schade immens zou zijn en toch hebben ze geopereerd. Hoe verschrikkelijk moet het zijn voor zijn kinderen en vrienden om hem te zien liggen als een levend lijk. Ik kan alleen maar hopen dat wanneer mijzelf zoiets overkomt, mijn familie de stekkers laat uittrekken.

Vorige afleveringen in deze reeks:
De gezondheidsproblemen van Sharon
Hersenbloeding
Hoe…
In onze reeks…

Deze ochtend bijna tot half elf in bed gelegen! Dat gebeurt ook niet vaak op een ordinaire donderdagochtend. 😉 Jammer genoeg was ik natuurlijk weer klaarwakker rond zeven uur en begon ik dan maar al de fouten die ik gemaakt heb op het mondeling examen Italiaans te herkauwen. So not nice. Gelukkig ben ik daarna weer in slaap gesukkeld.

Nu, ik denk dat het examen zeker goed meeviel. We hebben toch een vlotte babbel opgezet en dat is het belangrijkste. Na het examen zijn we nog iets gaan drinken met de collega’s van mijn vriend. D’r gaat niets boven een Italian Stud in de Earth Shake om een mondeling examen Italiaans mee door te spoelen. 😉

Tijdens mijn lunchpauze ben ik naar een heel interessante uiteenzetting geweest over de Europese Raad en de Raad van Ministers, gegeven door Jean-Luc Dehaene. Dit is de eerste keer dat ik Jean-Luc live aan het werk gezien heb. Ik was behoorlijk onder de indruk van de gedrevenheid waarmee hij zijn visie op Europa uiteenzette.

Dehaene is “believer”. Dat merk je. Hij gelooft in het project Europa. Zijn standpunt is dat we alleen internationaal kunnen meetellen als we onze krachten bundelen. Tegelijkertijd betreurt hij het afbrokkelen van de macht van de Europese Commissie. De leden van de Raad van Ministers handelen nog te vaak vanuit een nationalistische reflex, dit terwijl de leden van de Commissie eigenlijk beter geplaatst zijn om over het algemeen Europees belang te waken.

Dehaene gelooft ook dat ondanks de neen-stemmen van Frankrijk en Nederland en de crisis die de Europese instellingen daardoor momenteel meemaken, De Europese Unie hier sterker uit zal komen. Ik help het hem hopen.

Die achttienjarigen van tegenwoordig toch…

Obviously was het een behoorlijk briljante inval van mezelf om dat potje fruitsla dat ik vanochtend in het station gekocht heb in mijn rugzak te steken en niet gewoon in mijn hand te houden zoals ik gewoonlijk doe. Nu zijn mijn cursussen Italiaans helemaal doordrenkt met fruitsap en verspreiden ze een lekker zoet geurtje.

Ach, dat maakt het studeren een beetje zoeter, zullen we maar denken…

Bij deze verklaar ik de examenperiode officieel voor geopend. Mijn eerste test heb ik net achter de rug. Morgen mondeling examen Italiaans en dan gaan we toch eens dringend naar blok-modus moeten overschakelen. Want mijn cursussen zien weer akelig blanco.

Onder het motto, baat het niet, dan schaadt het zeker niet.
Teken de petitie.

Via, via.