Gisterenavond woonde ik op het filmfestival van Gent de première van Waste Land van Pieter Van Hees bij. Na noodgedwongen een jaar te moeten overslaan hebben, was ik erg blij opnieuw van de partij te kunnen zijn. De film was echter niet echt minj ding. Niet dat hij slecht was, maar dit soort drama’s waarbij het hoofdpersonages zichzelf door eigen toedoen steeds dieper de put in helpt, zonder dat hier een aanwijsbare reden voor is, kunnen mij steeds minder bekoren. Er is al zoveel ongewilde miserie in de wereld, wat maakt dat het voor mij moeilijk is ervan getuige te zijn hoe iemand nodeloos zijn eigen leven om zeep helpt. Respect wel voor hoofdrolspeler Jérémie Renier die de ganse film draagt met zijn prestatie. Klassebak die er het beste van maakt met een script dat naar mijn gevoel wat met haken en ogen aan mekaar hing. Op sommige momenten werden de scènes ook te lang uitgerokken en moest ik de neiging onderdrukken om op mijn horloge te kijken. De film voelde alleszins langer aan dan hij in werkelijkheid was.

Geen spek voor mijn bek, dus. Gelukkig maakte de fijne receptie waarop ik veel collega’s en bekenden tegenkwam veel goed. Hopelijk volgend jaar opnieuw (maar dan met een betere film).