Weer wakker gelegen tussen half vier en vijf. Gelukkig leek de ergste vermoeidheid weggewerkt en voelde ik me een pak beter dan gisteren. We trokken voor ons ontbijt weer naar de Food Court. Mijn vriend liet zich verleiden door sushirolletjes en ik at een wrap. Na het eten bestelden we een large smoothie, die groot genoeg bleek om dorst de wereld uit te helpen. Jullie mogen het opschrijven: ik ben een fan van food courts, vooral dan van degene die vlakbij ons hotel liggen.

Eerste stop van de dag: het Sydney Aquarium. Over het aquarium valt niet zo heel veel te vertellen. We zagen mensenetende, giftige, onschuldige, platte, ronde, langwerpige, gecamoufleerde, gestreepte en fluorescerenede visjes in alle maten. We leerden ook het verschil kennen tussen een freshie en een saltie (krokodil). Heel leuk en boeiend allemaal.

Daarna was het tijd voor de Whale cruise. E, T en M waren tot onze verbazing mooi op tijd op de afspraak. We waren toen ze aankwamen nog bezig aan ons broodje met gegrilde kip. Uit voorzorg voor de boottocht hadden mijn vriend en ik touristil ingenomen. Iets waar we achteraf gezien, beslist geen spijt van hadden.

De boot bracht ons buiten de baai van Sydney naar de open zee. Een zeer woelige open zee. Enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken: de kotszakjes werden bovengehaald. Mama T, zwanger van haar tweede kindje en dus touristilloos, was bij de slachtoffers. En uit solidariteit deed kleine M dan maar mee. Gelukkig bleef het bij M bij één kleine overgeefbeurt en viel ze daarna in slaap.

Boven op het dek zochten mijn vriend en ik naarstig naar walvissen. En ja, al gauw zagen we de eerste waterstraal naar boven schieten, gevolgd door een stukje rug en een staart. Walvissen zijn indrukwekkende beesten, maar helaas zeer moeilijk te fotograferen. Ik denk dat ik meer foto’s van de zee heb dan van stukjes walvis.

De terugreis naar de haven verliep nog woeliger. Er stond een stevige wind en de golven waren hoog. Ons bootje werd heen en weer geslingerd. Ik voelde de misselijkheid opgekomen, maar gelukkig bleef het daarbij. Geen kotszakje nodig gehad. Danku touristil. Al moet ik zeggen dat ik behoorlijk opgelucht was de vuurtoren die de ingang van de haven van Sydney markeert, op te merken. Oef, kalmer water. Respect voor alle mensen die hun boterham op zee verdienen.

Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden, ging de tocht via de speeltuin (na aandringen van kleine M) naar China Town. E en T kenden er een goeie Chinees en dat bleek niet gelogen te zijn. Zeer lekker eten voor een fijne prijs. Al kregen we allemaal andere schotels dan we besteld hadden, lekker was het wel. En dan maar gokken wat de ingrediënten van een bepaalde schotel zouden zijn. Nog nooit zo’n malse eend gegeten.

Na het eten spraken we af voor woensdag. Want morgen moeten we supervroeg opstaan voor een dagje Blue Mountains. Ik heb er zin in!