twijfel

En opeens staat december voor de deur

En dat terwijl ik het gevoel heb dat de zomer pas achter de rug is. Het is een steeds wederkerend thema op deze blog: de steeds sneller vliedende tijd. Het lijkt alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en ik, zonder dat iemand daarvoor mijn toestemming gevraagd heeft, opeens een oude zak ben geworden, het lidmaatschap van het legioen hippe jongeren definitief ontgroeid.

Vreemd toch, want ik voel me nog jong en aan energie ontbreekt het me zeker niet, maar de realiteit heeft me ingehaald, vrees is. En dan begint het besef te dagen dat ik qua verwezenlijkingen nog niet veel op mijn conto kan schrijven. Al die grootste plannen die ik als kind had, liggen onuitgevoerd in de kast. Geen tijd voor gehad, zeker? Grootse projecten die ik opgestart heb, doven langzaam uit. Het gevoel dat ik het allemaal al eens gezien heb, neemt steeds vaker de bovenhand. En ik worstel ermee dat ik (nog) niets substantieels verwezenlijkt heb op deze planeet. Wellicht heb ik mezelf teveel laten meedrijven op de waan van de dag. Het is makkelijker in de tredmolen te stappen dan je de vraag te stellen ‘waarom?’.

Discrepantie

Het verbaast me telkens weer hoe hard het beeld dat mensen van je hebben, kan verschillen van je zelfbeeld. Als mensen mij beschrijven als iemand die positief is en natuurlijk gezag heeft, dan vraag ik me af over wie ze het hebben. Ik zie mezelf als een grote twijfelaar. Nooit zeker of de gekozen weg wel de juiste is en altijd met pijn in het hart al die andere wegen aan het overpeinzen die ik niet heb kunnen nemen.

Het zal dan toch waar zijn wat men zegt: je bent niet één persoon, maar drie – degene die je denkt dat je bent, degene die anderen denken dat je bent en degene die je werkelijk bent. Ik blijf zoeken naar die laatste.

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.