Met een uitgebreid ontbijt achter de kiezen, keer ik terug naar de kamer om de plannen voor vandaag te finaliseren. Ik had graag een bezoek gebracht aan Dennis Severs’ House, maar blijkt dat je daar op voorhand voor moet reserveren. Spijtig. Weer iets om door te schuiven naar een volgende bezoek. Ik besluit dan maar richting het Barbican Centre te trekken om de befaamde tentoonstelling van Basquiat te aanschouwen.
Het weer zit nog altijd mee en ik heb zin in een stevige ochtendwandeling om mijn ontbijt te verteren. Ik passeer in de historisch interessante buurt Smithfield met oude markthallen en veilingsgebouwen. Als bij toeval vang ik vanuit een ooghoek een glimp op van een mooie toren en wijk ik af van de weg die googlemaps voor mij heeft uitgestippeld. En zo ontdek ik The Charterhouse, een historisch gebouwencomplex uit de veertiende eeuw. The Charterhouse is gratis te bezoeken en daar maak ik uiteraard graag gebruik van.
Zoals de naam doet vermoeden begon The Charterhouse als een katholiek kartuizerklooster. Het klooster werd gebouwd op een stuk grond dat enkele tientallen jaren vóór de stichting van het klooster dienst deed als begraafplaats voor de slachtoffers van de pest. Toen de kartuizermonniken in 1535 weerstand boden aan de godsdiensthervormingen van Koning Henry VIII, werden ze geëxecuteerd en werd het klooster in beslag genomen door de kroon. Vervolgens kwam het gebouwencomplex in handen van enkele edellieden, deed het dienst als hospitaal en jongensschool tot het in mei 1941 zwaar beschadigd geraakte tijdens de Blitz. In de jaren na de tweede wereldoorlog werd het complex zorgvuldig gerestaureerd en nu kan iedereen genieten van dit prachtig stukje Londense geschiedenis. Ik prijs het toeval dat mij hier bracht, want de gebouwen zijn prachtig en de tentoonstelling erg interessant.
Natuurlijk is door dit ongeplande bezoek mijn planning helemaal door mekaar gegooid. Het is ondertussen al middag, maar ik besluit toch verder te lopen in de richting van het Barbican Centre. Vlakbij het Barbican Centre zie ik zowaar mijn eerste echte Banksy in het wild: een portret van Basquiat gefouilleerd wordt door de Metropolitan Police. Duidelijk een kritiek op het rascisme dat ook vandaag nog in alle lagen van onze samenleving aanwezig is. En tegelijkertijd een eerbetoon aan een collega-straatkunstenaar.
Ik heb honger dus besluit op zoek te gaan naar iets lekkers om te eten. Ik passeer Finsbury Square Garden en kom vervolgens terecht op Finsbury Avenue Square. Overal zijn er kraampjes die street food verkopen. Londen is duidelijk fan (en ik ook!). Het is erg moeilijk kiezen en ik loop van het ene kraampje naar het ander. Uiteindelijk hak ik de knoop door en ga voor een Vietnamese noedelsoep, daarmee het totaal geconsumeerde noedelsoepen deze vakantie op drie brengend. Ik kan er niets aan doen, het is sterker dan mezelf. De Phở is dampend heet, zeer lekker en bijzonder goedkoop (7 pond). Waardoor ik het me permitteer om ook nog van een dessertje te snoepen: rijstpudding met mango. Heerlijk!
Via whatsapp spreek ik af met mijn vriend waar ik best reserveer voor ons laatste diner in Londen. De ervaring leert dat populaire plekken vaak stampvol zitten en voor onze laatste avond wil ik graag iets leuks doen. Onze eerste keuze: Koreaans restaurant Arang blijkt helaas vol te zitten. Gelukkig is er in onze tweede keuze wel nog een tafeltje vrij om 18u. Vanavond dineren wij in Rabot 1745, een restaurant dat met chocolade kookt en dat we ontdekten bij een wandeling in de buurt van Borough Market.
Met een volle maag begin ik aan mijn tweede poging om de Basquiat tentoonstelling in het Barbican Centre te bezoeken. Via de Barbican low emission walk (een verhoogd wandelpad) kon ik eindelijk in het Barbican Centre, dat, moet ik toegeven, eerder een sombere en donkere indruk op mij maakt. De indeling van het geheel is ook erg verwarrend. Zo’n plek waar je makkelijk verloren loopt. Neen, deze uiting van het brutalisme is bepaald niet aan mij besteed. Ik vind het complex (inclusief woontorens) bijzonder lelijk. Maar goed, ik kwam hier voor Basquiat.
Net voordat ik aankom bij het onthaal van de Basquiat tentoonstelling, krijg ik het bericht van mijn vriend dat zijn cursus er al op zit en het is pas 15u! Helaas, het next available time slot om de tentoonstelling vandaag nog te bezoeken is pas om 16.30u. Mijn vriend zou de tentoonstelling niet echt weten te appreciëren en in combinatie met de reservatie om 18u in Rabot 1745, was dit ook moeilijk haalbaar. Ik reserveer een kaartje voor 13u de volgende dag, meteen ook mijn laatste dag in Londen.
We spreken af dat we elkaar ontmoeten aan de ingang van het Old Operating Theatre. Ik neem in Barbican station de metro naar London Bridge en ben er een tiental minuten voor mijn vriend. Het gebouw waarin het Old Operating Theatre huist, staat volledig in de steigers en er wordt druk gewerkt aan de restauratie van de bijhorende kapel. En ouder heerschap met opvallend wit haar in een fluo vestje is belast met alle bezoekers erop attent te maken dat het Old Operating Theatre wel degelijk nog open is. Hij wil mij naar binnen begeleiden, ik sta zijn aanbod vriendelijk af, want mijn vriend is nog niet gearriveerd.
Het Old Operating Theatre is echt de moeite van een bezoek waard. Wij hebben geluk, want net op het moment dat wij er zijn, is er een toneelstuk aan de gang over het leven van John Keats. Een beetje vreemd misschien, maar ik maakte voor het eerst kennis met de Engelse dichter Keats in de Hyperion cyclus van de Amerikaanse schrijver Dan Simmons. Eén van de personages in zijn boeken was de kloon van John Keats. We pikken nog net de laatste twintig minuten van het toneelstuk mee dat zich afspeelt in de ruimte die vroeger voor operaties op vrouwen en tegelijkertijd als observatiezaal voor artsen in opleiding gebruikt werd.
Het Old Operating Theatre museum is tegelijkertijd een afstotende en fascinerende plek. Bij het lezen van de beschrijvingen hoe patiënten vroeger behandeld werden, gaat het haar op mijn armen recht overeind staan. We mogen van geluk spreken dat de geneeskunde momenteel wat verder geëvolueerd is dan aderlatingen en behandelingen met bloedzuigers. Het hele museum lijkt bevroren in de tijd, met zijn oude instrumenten, gedroogde bloemen en planten en zelfs enkele specimen op sterk water. Een bezoek is van harte aanbevolen.
Aangezien het museum sluit om 17u hebben we nog een uurtje voor onze reservatie. We richten onze stappen alvast naar Borough Market, een buurt die op mij een aantrekkingskracht uitoefent door de combinatie van de onwaarschijnlijke plek (gelegen onder een aantal spoorwegbruggen) en de geweldige, levendige sfeer die er heerst op elk moment van de dag. En voeg daar dan nog eens geweldig lekker eten aan toe en dan weten jullie het wel.
Mijn vriend en ik vinden een plekje om iets te drinken in een zetel onder een grote parasol op de charmante patio van Boro Bistro. Alleen jammer van de storende geur van sigarettenrook. Hoog tijd dat er een verbod komt op roken op terrassen! We genieten van een heerlijk glas prosecco als apertief, alvorens te vertrekken naar restaurant Rabot 1745.
Rabot 1745 blijkt echt een schot in de roos te zijn, een zeer gezellig en mooi ingericht restaurant op de eerste verdieping met een prachtig terras met uitzicht op Borough Market (dat we helaas te laat ontdekten). We krijgen een fijne tafel toegewezen waarop een paar geroosterde cacaobonen liggen om de maaltijd op een gepaste manier te beginnen. Ik ga voor de 24-hour Cacao Pulp Marinated Roast Sea Trout en mijn vriend (hoe kan het ook anders) voor de Burger of the Gods. Beide gerechten zijn perfect uitgebalanceerd van smaak. De chocolade is een meerwaarde voor beide gerechten. Heerlijk! Na zo’n uitstekende maaltijd kan ik het niet laten om nog een dessertje te bestellen: een crumble met mascarpone sorbet. Uiteraard lieten we ons verleiden om nog een afzakkertje te drinken. Het is per slot van rekening onze laatste avond in Londen. Een heerlijk glaasje rum verwarmt de innerlijke mens en die salted caramel vodka schreeuwde gewoon om uitgeprobeerd te worden.
Na het eten merken we dat het zachtjes is beginnen regenen. Gelukkig is het nog steeds niet koud. Ondanks de regen maken we toch nog een fijne nachtelijke wandeling langs de Thames. De avond sluiten we af in het zwembad en de sauna van ons hotel. We maken het niet laat, want mijn vriend moet de dag nadien op een onchristelijk vroeg uit opstaan om zijn terugvlucht naar Genève te halen.