De tragische gebeurtenissen volgen elkaar in een verschroeiend tempo op, deze zomer van 2018. De zelfmoord van de echtgenoot van mijn collega zinderde nog na, toen ik gisteren het schokkende bericht kreeg dat een andere collega plots overleden is. Een collega met wie ik jaren prettig samengewerkt heb (al zijn de e-maildiscussies die ik met hem had over de kleinste futiliteiten legendarisch) en die ik enorm waardeerde voor zijn werkethiek en nauwgezetheid. Als je iets vroeg aan hem mocht je er zeker van zijn dat het gebeurde. En we vonden elkaar in het gevecht tegen onze gemeenschappelijke vijand: onze IT-leverancier.

Het bericht kwam gisterenavond binnen via whatsapp en ik kon het eerst gewoon niet geloven. Onwel geworden, plots overleden, hartfalen. Tijdens zijn verlof onwel geworden na een fietstocht. Op reis door China. De grote reis met zijn vrouw en dochter waarnaar hij zo had uitgekeken, want het was de eerste keer dat hij buiten Europa reisden. Vlak voor zijn afscheid spoorden we nog samen naar Brussel en de dag voor zijn verlof stuurde hij me nog een paar mailtjes met afspraken.

Afspraken die hij nu, voor de eerste keer in zijn carrière, niet zal kunnen nakomen. 58 jaar oud. Het is niet te bevatten.

Ik zal hem missen.