In tegenstelling tot wat ik had gehoopt, heeft 2014 niet echt veel nieuwe inspiratie gebracht op bloggebied. Mijn leven is lang niet meer zo spannend als het vroeger was (of maak ik mezelf gewoon wijs dat het ooit spannend geweest is?) en ik neem aan dat jullie de eindeloze reeks opsommingen van etentjes met vrienden zo langzamerhand ook wel beu zijn.

Waar is de goeie oude tijd dat hier nog muren instortten of er in de ochtendlijke uren gaten in onze muur ontstonden of ik valselijk beticht werd van laster en eerroof? Ik krijg steeds vaker het gevoel dat ik mezelf eindeloos herhaal en dat de blogposts waar ik het meeste tijd in stop (mijn reisverslagen), het minst gelezen worden. Ik heb geen kinderen om over te bloggen en heb een hekel aan naaien en breien, dus ik vind geen aansluiting bij het steeds verder oprukkende legioen der mamabloggers en creablogs.

Enfin ja, dit moet zowat de eerste keer sinds het ontstaan van deze blog, vele jaren geleden, zijn dat ik serieus overweeg om ermee te stoppen. Want, hoe leuk het ook is, om te kunnen grasduinen in mijn archief en sommige memorabele momenten te kunnen herbeleven, bloggen doe je, hoe je het ook draait of keert, voor een publiek. En dat publiek, daar moet ik eerlijk in zijn, dat is er hier gewoon niet. Geen dialoog met de lezer, nul interactiviteit. Enkel de echoënde stilte van de grote leegte.

Een dagboek kan ik ook bijhouden op mijn eigen harde schijf.