Denk dat het ondertussen al een jaar op twee geleden was dat we elkaar nog eens gezien hadden. Om de één of andere reden kwam er altijd iets tussen onze geplande afspraken (de laatste keer zelfs een gebroken hand, stel je voor).

Ditmaal zat echter alles mee. Hij had geen gebroken botten en ik geen dringende vergaderingen die roet in het eten konden strooien. We hadden allebei weinig tijd om wille van de drukke eindejaarsperiode verkozen we een snelle hap. En wat smaakt dat beter dan een noedelsoepje?

Tot mijn grote verbazing had mijn oud-collega nog nooit met stokjes gegeten. En dat voor iemand die de vijftig al gepasseerd is! Verder was hij nog geen haar veranderd (of toch: die haren waren ondertussen verrassend grijs geworden). Nog altijd even intelligent en welbespraakt.

We namen afscheid met de wederzijdse belofte geen twee jaar te wachten met een nieuwe afspraak.