Op Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart zelf hadden we niets gepland, want de daarop volgende dagen beloofden druk genoeg te worden. ‘s Avonds kregen we echter een mailtje met heel slecht nieuws over het nog ongeboren baby’tje van vrienden en besloten we de planning voor het weekend lichtelijk aan te passen zodat we zondagavond op terugweg van de kust bij hen konden binnenspringen. Om een luisterend oor te bieden of gewoon samen een potje te janken.

Vrijdag hadden mijn vriend en ik een brugdag genomen, want ik was uitgenodigd op de trouw van een collega. Een beetje een a-typische trouw, want het feest startte ‘s middags om één uur. Maar de locatie en het concept waren perfect voor de bruid en de bruidegom en hun twee schattige deugnieten van kinderen. Het weer was schitterend, zelfs een beetje té warm en we waren dan ook blij dat de tafels opgesteld stonden in de schaduw. Terwijl de talrijk aanwezige kinderen speelden op de speeltuigen, sprongen op het springkasteel, speelden met de doldwaze ballonbeestjes en zich lieten omtoveren tot stoere draken en prinsessen, genoten de volwassenen van een glaasje wijn en een heerlijke barbecue. Echt een fijne en ontspannen namiddag.

Zo rond zeven uur ‘s avonds namen we (na een werkelijk uitmuntend dessertbuffet, de tiramisu was to die for) afscheid om verder te rijden naar De Panne waar we een weekendje zouden doorbrengen met een onlangs gescheiden vriendin. We praatten wat bij, maar maakten het niet al te laat. Het was een vermoeiende dag geweest (sociaal zijn, een mens wordt daar zo moe van), dus kropen we na nog een nachtmutsje onder de wol (of beter gezegd het donsdeken).

Zaterdag werd ik veel te vroeg wakker door het getimmer en gehamer van de Marcel Vanthilt crew die bezig was met het opzetten van een gigantische tent voor één of andere zomershow waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv hebben, het is een zegen). Ik weigerde echter de slaap los te laten en slaagde er na veel gedraai in opnieuw in slaap te vallen. En pas wakker te worden rond half elf. Missie uitslapen: succes!

We brunchten op ons honderdduizendste gemak en besloten onze spullen bijeen te pakken voor een wandeling in het natuurreservaat De Westhoek op de grens met Frankrijk. De zilte zeelucht deed ons deugd. Terwijl onze tenen wegzakten in het duinzand hadden we heel serieuze gesprekken, over waarom relaties stuk gaan, het effect op de kinderen en hoe de draad weer op te pakken. Mijn vriendin is een sterke vrouw, zij redt zich wel. Op meer dan één manier lijkt het alsof ze van haar figuurlijke ketenen verlost is en nu pas haar volle potentieel bereikt. Het is voor haar ex dat ik mijn hart vasthoud…

Bijna aan de grens met Frankrijk keerden we op onze stappen terug en wandelden langs de zee terug. Ondanks het feit dat het een lang weekend was, vond ik het vrij rustig. We zagen paardjes, vliegers, kitesurfers, zeilwagens en zelfs een landende helikopter. De zon was ondertussen op volle sterkte en de zonnecrème kwam van pas.

Rond een uur of vier waren we terug aan het Leopold I monument waar een wit baldakijn en witte stoeltjes stonden opgesteld die rechtstreeks uit een Amerikaanse film leken geplukt te zijn. We zagen dat de eerste gasten al zaten te wachten, dus installeerden we ons op de trappen van het monument om naar de aankomst van de bruid en bruidegom te kijken. Wat een bijzondere plek om je huwelijk te vieren. De in zalmkleurige kleedjes gestoken bruidsmeisjes kwamen trouwens uit dezelfde Amerikaanse romantisch film als de rest van het decor.

Als tussendoortje aten we een pannenkoekje bij één van de vele brasseries op de dijk. En ik dronk daarbij een heerlijke sangria. Ondertussen zocht ik op tripadvisor naar een leuke plek om te dineren. Ik vond er verschillende die niet te ver uit de buurt waren. Helaas was het eerste restaurant op mijn lijstje ingepalmd door het huwelijksfeest en de volgende twee waren helemaal volzet. Lesson learned: wil je iets chiquer eten op een zaterdagavond in De Panne, dan reserveer je best. Onze vriendin stelde voor om in een grote brasserie vlakbij Plopsaland te gaan eten waar ze als specialiteit grill hadden. Na een ritje met de kusttram bleek Moeder Lambik wel nog een plekje voor ons te hebben. Het eten was iets minder verfijnd dan we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar de gegrilde gamba’s smaakten heerlijk en het looksausje was geweldig. Simpele kost, meer moet dat soms echt niet zijn. We sloten af met een ijsje voor onze vriendin en een calvados voor onszelf.

Terug op ons appartement aan de zeedijk overliep onze vriendin onze kerntalenten. Onze vriendin zit namelijk in de HR business en maakt gebruik van een vrij ingenieuze methode om tot een kerntalentenanalyse van haar kandidaten te komen. Wij hadden een keer meegedaan aan een wetenschappelijke test van deze methode en waren benieuwd om haar conclusies te horen. Al bij al bleken deze vrij goed aan te sluiten bij het beeld dat we van onszelf hebben. Mijn vriend en ik zijn allebei gezegend met veel kerntalenten, een gezonde dosis creativiteit en veel zin voor initiatief. Het probleem is, is dat je met zo’n profiel nooit honderd procent je ding zal vinden, omdat je te veel uiteenlopende interesses hebt. Je bent dus gedoemd om steeds op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen in je werk of daarbuiten. Dat komt perfect overeen met het gevoel dat ik al heel mijn leven heb: zoekende zijn naar wat mijn ding is en het maar niet vinden. Nu blijkt dus dat ik “mijn ding” nooit zal vinden. Zucht…

Het goede nieuws is dat de profielen van mijn vriend en mezelf wonderwel bij mekaar pasten. Alleen blijk ik competitief te zijn en hij niet (mijn vriend heeft ooit gezworen  nooit meer Risk met mij te spelen) en sta ik graag in het middelpunt van de aandacht en hij niet. Dat komt dat goed uit, want er is maar voor één persoon plaats in mijn spotlight. 😉

Na dit serieuze intermezzo speelden we een collaboratief spel Het Verboden Eiland. Samen met je mede-spelers moet je proberen de verschillende schatten bijeen te brengen en het eiland te verlaten vooraleer het eiland zinkt. Best wel leuk, maar ik miste toch het competitieve element. 😉

Zondag deden we het uitslapen van zaterdag nog eens dunnetjes over, met die uitzondering dat mijn vriend en ik (enfin ja, ik) het zotte idee opgevat hadden om vóór het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. Het waaide redelijk hard en aan de outfits van de mensen op de dijk te zien was het redelijk frisjes, maar ik slaagde er toch in mijn vriend over te halen om mee te komen. Bibberend liepen we in onze badkledij en handdoeken naar het strand. Het water was behoorlijk koud en de golven vrij onstuimig. Erg lang bleven we niet in het water, maar we kunnen toch zeggen dat we in de Noordzee gezwommen hebben.

We brunchten op het appartement, hielpen wat schoonmaken en namen rond het middaguur afscheid van onze vriendin, die terug huiswaarts trok om op tijd terug te zijn om de kinderen op te vangen.

De zon was alweer van de partij, terwijl we via allerlei sociale mediakanalen vernamen dat het in het binnenland rotweer was. Daar moesten we dus van profiteren. We maakten een extra lange strandwandeling en mijn vriend maakte van de gelegenheid gebruik om zijn witte bast van een (rood) kleurtje te voorzien. Rond een uur of vier hadden we het wel gezien aan onze Belgische kust en besloten we alvast in de richting van onze West-Vlaamse vrienden te rijden. We werden pas na 19u verwacht, maar we zouden onderweg toch nog ergens stoppen om te eten.

Heel toevallig leidde onze route ons langs West-Vleteren. Daar moesten we natuurlijk stoppen! De abdij was uiteraard niet te bezoeken en de bierverkoop lag ook stil omdat het zondag was, maar brasserie In de Vrede was wel open en het terras zag er erg aanlokkelijk uit. Het kostte ons even wat moeite om de ingang te vinden, maar al gauw zat mijn vriend met een glas West-Vleteren voor zijn neus. Ik dronk een appelsapje en we aten allebei een hommelpaptaart (niet zo bijzonder als de naam doet vermoeden).

Verder richting Ieper om daar iets te eten op de Grote Markt. We liepen linea recta naar Markt 22 omdat we daar de vorige keer dat we er waren zo lekker gegeten hadden. Ook nu werd ik niet teleurgesteld, de zalm met risotto van artisjok was zalig! We probeerden ons tijdens het avondmaal wat mentaal voor te bereiden om het komende bezoek, want we wisten niet goed in welke toestand we onze vrienden zouden aantreffen en welke beslissing ze zouden genomen hebben.

Het werd een emotioneel bezoek, maar ik heb er toch een goed gevoel aan over gehouden. Soms is een luisterend oor bieden het enige wat je kan doen. En soms is dat ook gewoon genoeg. Ik wens hen veel sterkte voor de komende zware weken en maanden.