Ik had vandaag wat langer gewerkt dan gewoonlijk, omdat ik per sé iets wilde afkrijgen. Terwijl ik na een lange en vermoeiende werkdag de trappen afdaalde naar het perron maakte ik me de bedenking dat ik de vorige keer dat ik zo laat van mijn werk terugkeerde vaak een oud-studiegenoot tegen het lijf liep die nu voor de FSMA werkt. Ik hoopte vurig dat zo’n ontmoeting met deze treinrit gespaard zou blijven, want om heel eerlijk te zijn, verstond ik meestal maar 30 procent van wat hij zijn. Zelden iemand ontmoet die zoveel afkortingen en jargon in één zin weet te krijgen.
Op het perron zag ik hem nergens, maar bij het kiezen van de wagon maakte ik een fatale fout. De rij aan de wagon die ik oorspronkelijk willen binnen stappen was me te lang, dus ik veranderde van gedacht en van wagon. In de wagon liet ik mijn oog op een lege zetel vallen. Ik had me nog maar net één seconde neergeploft toen ik vlak naast mij “Hallo, hoe gaat het ermee?” hoorde. Jawel, mijn oud-studiegenootje die ongelooflijk blij leek mij te zien. Ik was eerlijk gezegd iets minder blij hem te zien en zag mijn rustige treinrit in rook opgaan.
Dus heb ik de ganse treinrit naar Leuven met een vermoeid en zwaar hoofd naar jargon zitten luisteren. Proberend hier en daar een welgemeende hoofdknik of een “is’t echt?” tussen te wringen zonder af te gaan als een gieter.
Het toeval kan een mens soms danig parten spelen.