Het had gewoon een klein artikeltje in de krant kunnen blijven: de tragische dood van een jongeling na een banaal ongeval, maar het werd een voorbeeld van hoe mensen het internet gebruiken om dichter bij mekaar te komen. Foto’s, video’s, verhalen en herinneringen werden gedeeld. Het verdriet werd niet in stilte beleefd, maar samen, openlijk. Onbekenden werden geraakt en betuigden hun steun aan familie en vrienden. Ik denk dat de oom van Matthias het prachtig verwoordt: dit is een betere manier van rouwen. Niet in stilte de pijn verbijten, maar eerlijke openheid over het verdriet. Het is waar dat in onze cultuur de nadruk gelegd wordt op “sterk zijn”, maar mag een mens niet zwak zijn als er zo’n donderslag bij heldere hemel komt? Wat is er erger dan een geliefde te verliezen? Dat er nu een generatie is opgestaan die geen moeite heeft dit soort gevoelens te delen, kan ik alleen maar prachtig vinden.