Yep, alweer een boek dat ik via de Verborgen Parels app las. Een beetje een tegenvaller wat mij betreft. Waarschijnlijk omdat de overleden moeder (tevens verteller van dienst) mij te zeer aan mijn eigen moeder en overgrootmoeder deed denken. En ik altijd een bloedhekel gehad heb aan het soort vrouwen waarvan de mond nooit stil staat en wiens favoriete tijdverdrijf het praten over andere mensen is. Hoe goed bedoeld die woordenstroom ook mag zijn. Het lijkt haast wel alsof de auteur Leo Pleysier met een bandopnemer naast zijn moeder heeft plaatsgenomen en vervolgens letterlijk haar zinnen heeft neergeschreven. Stilistisch heb ik bewondering voor dit werkstuk, maar het boek an sich liet mij ijskoud. Ik heb zelfs even getwijfeld om het weg te leggen, maar heb toch doorgebeten. ‘t Was gelukkig geen volumineus boek.

Not my cup of tea, laten we het daarbij houden.