Deze morgen maakte ik mij klaar voor (alweer) een dagje opleiding. Ik was goed gezind, want de opleiding vond plaats in Leuven, dus kon ik ‘s ochtends wat langer in bed blijven liggen. Terwijl ik op mijn appartement in de vroege ochtend al wat werkmails aan het beantwoorden was, liepen de eerste berichtjes binnen van collega-teamverantwoordelijken dat ze in Leuven aangekomen waren. Dus pakte ik mijn spullen bijeen, grabbelde de sleutel van de voordeur van mijn bureau en trok ik vervolgens de deur achter mij dicht. Om een seconde later te beseffen dat de sleutel die ik in mijn hand hield niet die van onze gepantserde voordeur was, maar wel die van de studio van mijn vriend in Zwitserland. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan, want normaal gezien kijk ik altijd heel goed na of ik wel de juiste sleutels bij heb. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik mezelf buiten gesloten heb. En nu mijn vriend nog altijd in Zwitserland woont, is het net iets onhandiger om zijn hulp in te roepen.

Maar goed, één moment van onoplettendheid en het was gebeurd.

Gelukkig heb ik een abonnement bij The Kotfather en beschikt deze over een reservesleutel. Ik dus meteen gebeld en gelukkig kon ik deze middag al om de sleutel gaan. Het zieke zoontje van The Kotfather was thuis en overhandigde mij in pyjama mijn reservesleutel. Ik kon hem wel omhelzen, maar uit schrik voor besmettingsgevaar heb ik dat toch maar niet gedaan. 😉

Eind goed, al goed. Nu morgen niet vergeten de sleutel terug te brengen, want anders zou een gelijkaardig incident de volgende keer wel eens minder gelukkig kunnen aflopen.