Zucht. Ik val in herhaling, ik weet het. En aan de andere kant kan ik niet anders doen dan erkennen dat er bij mij de laatste maanden een zeker gevoel van gewenning is opgetreden. “Alweer een aanslag? Met een auto ingereden op voetgangers en vervolgens met lange messen een slachtpartij aanrichten? Op een plek waar ik zelf nog niet zo lang geleden geweest ben? Jah, erg he. En is er nog ander nieuws?” De frequentie van deze voorvallen ligt zo hoog tegenwoordig dat dit wellicht een te verwachten reactie is. Toch mag en kan het niet normaal zijn dat we in een maatschappij leven waar dagelijks soldaten op straat patrouilleren. Zijn wij in oorlog met ISIS? Het lijkt erop. Maar hoe vecht je tegen zo’n vijand? Want om het even welke gestoorde psychopaat kan roepen dat hij ISIS geweldig vindt en die barbaren van ISIS zullen maar al te graag zijn naam toevoegen aan hun steeds langer wordend lijstje ‘martelaren’. En al die minuten stilte helpen ons niets maar dan ook niets vooruit. Het is om moedeloos van te worden.

Gelukkig blijft Zwitserland voorlopig gespaard van aanslagen. Neutraal zijn, heeft zo zijn voordelen.