Ik had nooit gedacht dat het mogelijk was, maar een mens kan dus wel degelijk te veel sushi eten. Toen de Titanic van Inari op onze tafel gezet werd, beseften we meteen dat we al die sushi nooit met z’n drieën op konden krijgen. Al kan er niet gezegd worden dat we niet geprobeerd hebben.

Onze reisgenoot vriend H was voor een weekje in het land en we besloten sushi-gewijs herinneringen op te halen. Zoals altijd hadden we boeiende discussies met H, ditmaal over de Amerikaanse gezondheidszorg. Een onderwerp waar je wel een paar dagen op kan blijven kauwen.

Toen onze magen voller dan vol waren, moesten we echter bekennen dat de Titanic ons overwonnen had. We konden geen sushi meer zeggen en er was nog eten over voor zeker twee personen. Een beetje beschaamd vroegen we om een doggy bag, die ons met de glimlach werd gebracht.

Na de copieuze maaltijd dronken we nog enkele cocktails bij Mattiz. Tegen die tijd begon het niveau van het gesprek wat af te nemen, maar niemand die daar om maalde.

Het was een fantastische avond, al heb ik het me deze ochtend wel een beetje beklaagd. De sushi-overschotjes zijn bij de kat van H beland, die ongetwijfeld nog zit na te genieten.