Zondag 1 mei: Afscheid

Om zes uur uit bed om op tijd op Narita luchthaven te geraken. Een kort treinritje bracht ons naar Tokyo station waar we de Narita Express namen. Had ik al vermeld hoe geweldig goed het Japanse openbaar vervoer geregeld is? Bijna niet te geloven dat alle transportsystemen volledig in privéhanden zijn en door uiteenlopende bedrijven worden uitgebaat.

It’s a small world afterall, want op de luchthaven liepen we kameraad C tegen het lijf die net terug was van een doorgedreven cursus Japans en afscheid van zijn Japanse vriendin aan het nemen was. We wisten dat hij tegelijkertijd met ons in Japan was, maar het was niet gelukt onderweg af te spreken. Bleken we ook nog eens op dezelfde vlucht te zitten. Niet te geloven.

De vlucht was saai en duurde te lang. Ik gebruikte de lange uren om bij te pennen met mijn verslagen en keek tussendoor naar een behoorlijk goeie film: The fighter. Schitterende film, met werkelijk een glansprestatie van Christian Bale. Ongelooflijk hoe hij erin slaagt zich telkens helemaal te transformeren. Van slapen kwam echter niet veel in huis. Dus keek ik, toen de batterij van mijn laptop helemaal leeg was, achtereenvolgens Little Miss Sunshine en The American. Little Miss Sunshine is een geweldige comedy over losers die eigenlijk toch winners zijn en van The American kreeg ik spontaan zin om in Italië op vakantie te gaan. De film is gewoon één langgerekte reclamefilm voor de prachtige dorpjes en heuvelachtige schoonheid die Italië te bieden heeft.

Helaas wachtten ons weer vijf lange uren op Heathrow, de luchthaven die reclame maakt voor free wireless dat niet free is en waarvan ongeveer alle stopcontacten buiten gebruik zijn (geloof me, we hebben ze bijna allemaal geprobeerd). En oja, het is er verschrikkelijk vuil. En dat voor een luchthaven met internationale uitstraling.

Anyway, we waren opgelucht toen we op de vlucht naar Brussel zaten. En uiteraard had onze trein naar Leuven vertraging. De dienstverlening van de NMBS is constant gebleven tijdens onze afwezigheid.

Rond middernacht lagen we in ons eigen bed. Slaapt toch beter dan een futon. 😉