Derde keer, goede keer. Onze twee vorige afspraken dienden wegens omstandigheden geannuleerd te worden, maar gisteren was het dan eindelijk zover! Na meer dan anderhalf jaar, zouden we onze vriendin terug zien. ‘t Is nochtans niet dat Grimbergen aan de andere kant van de wereld ligt, maar ‘t leven, het wringt zich soms in rare bochten, nietwaar?

Om de Brusselse files te vermijden, spoorden mijn vriend en ik na het werk van Brussel naar Vilvoorde, alwaar onze vriendin ons aan het station kwam oppikken. We hadden veel bij te praten. De zus van onze vriendin is nog steeds herstellende van de aanslagen in Brussel. Gelukkig had haar zus de tegenwoordigheid van geest om na de eerste bom weg te duiken achter de incheckbalie waaraan ze die dag werkte. De fysieke schade is daardoor beperkt gebleven, de psychische schade, da’s natuurlijk een ander paar mouwen. Onze vriendin zelf is helaas ook al een tijdje met ziekteverlof. Geveld door de ziekte van deze moderne tijd: burn out. Om heel eerlijk te zijn, verbaasde mij dit niet zo erg, perfectionisten zoals onze vriendin behoren nu eenmaal tot de klassieke risicogroep. Gelukkig is ze omringd door de beste zorgen en beseft ze zelf heel goed dat ze nu even zichzelf en haar gezondheid op de eerste plaats moet zetten.

Na een flesje prosecco gekraakt te hebben op haar studio, reden we naar de ‘s Gravenmolen om ten volle te genieten van deze schitterende lenteavond en onze reünie. We kregen een fantastisch tafeltje aan de vijver toegewezen en zagen de laatste zonnestralen de hemel roze kleuren. Vlak daarna werden we van het terras verdreven door een intense, maar korte regenbui. Gelukkig zaten we toen al aan het dessert. 😉

Onze vriendin bracht ons terug naar het station en een treinrit mét overstap later waren we alweer in Leuven, na een veel te kort weerzien.

Blij dat het aspergeseizoen is, trouwens!