47 kilometer voor de boeg, daar begonnen we niet aan zonder stevig ontbijt. Ik ging voor een traditioneel Japans ontbijt (alhoewel ik de gefermenteerde sojabonen en het rauwe ei aan mij liet voorbij gaan), mijn vriend kapituleerde voor een westers ontbijt. Grappig: de dame die ons bediende, wist van ons bezoek aan de izakaya de dag voordien af. Blijkbaar was haar man er gisteren ook tegelijkertijd met ons. Ik kan me voorstellen dat het bezoek van die twee rare westerlingen een heel event was in dit eenvoudige restaurant. Waarschijnlijk spreekt de chef er nu nog van. Niet moeilijk, want we waren ongeveer de enige westerse toeristen in heel Furano.
We besloten in de voormiddag goed door te fietsen tot aan het verste punt van de rondrit: de Jam Factory. Deze dag had ik voor het eerst last van zadelpijn (toch blij dat we allebei een padded bikeshort gekocht hebben) en tintelingen in mijn vingers (van het dichtknijpen van de remmen vermoed ik). Mijn lichaam vond vijf dagen na mekaar fietsen blijkbaar welletjes. Ik negeerde deze kleine ongemakken en genoot van de allerlaatste fietstocht door de prachtige landschappen van Hokkaido.
Op voorhand was het een beetje moeilijk inschatten, maar deze formule is ons geweldig goed is meegevallen. Met dank aan het fantastische weer en Bike Tours Japan voor de goede organisatie. Ik mag er niet aan denken dat we al die kilometers in de regen hadden moeten fietsen, zelfs niet met onze fancy splinternieuwe regenjasjes. We hadden op voorhand nooit verwacht dat we elke dag temperaturen van tegen de dertig graden zouden hebben. Aan deze vakantie zullen we alleszins een mooi kleurtje overhouden (op voorwaarde dat we geen te korte broeken/rokjes dragen, de bovenkant van onze dijen ziet nog altijd akelig wit).
Mooi op schema kwamen we bij de Jam Factory aan. Op dezelfde locatie als de Jam Factory bevond zich een mangashop van Anpanman, een cartoonfiguurtje voor kinderen dat een hoofd van gebak (?) heeft. Blijkbaar enorm populair in Japan bij de kleinsten. We liepen wat rond in de shop en kochten souvenirs voor onze petekindjes.
Daarna proefden we de konfituur van de Jam Factory. Nog nooit in één ruimte zoveel verschillende soorten konfituur bij mekaar gezien. Het was wel jammer dat de productie-eenheid stil lag omdat het weekend was, want nu beperkte ons bezoek zich enkel tot proeven. Al bleek uit de inrichting van de site dat dit duidelijk het hoofddoel van de meeste bezoekers was. We kochten een paar konfituurrariteiten (konfituur van wortel, iemand?) voor het thuisfront, snackten met gefrituurde inktvisballetjes (net kaasballetjes, maar dan lekkerder) om een klein hongertje te bedwingen en keerden op onze stappen terug naar Rokugo.
We passeerden langs een verlaten tv-set waar de immens populaire reeks Kita no Kunikara (Van het Noordland) werd opgenomen. Aangezien we de reeks niet kenden, vonden we het niet de moeite om een paar honderd yen te betalen om wat verlaten verroeste bussen en skiliften te bezoeken.
We stopten wel in het Furano Glass Forest vlakbij. Nog zo’n winkel waar je ogen niet wisten waar eerst kijken. Kamers en kamers vol met kunstwerkjes gemaakt uit glas in alle vormen, kleuren en groottes. Impressionant. Ik kocht een mini-pinguin zo groot als het vingerkootje van mijn pink, gewoon omdat het figuurtje zo schattig was. En ja, dit soort winkels doet er natuurlijk alles aan om de bezoeker tot kopen aan te zetten, maar kom, zo steunden we de Japans economie een beetje, die toch harde klappen gekregen heeft na de ramp in Fukushima.
Als middagmaal aten we een noedelsoepje. Op de terugrit naar Furano kwamen we velden en velden geoogste ajuinen tegen die in de zon lagen te drogen. Bij het afdalen naar Furano stopten we op een prachtig uitzichtpunt. De zon stond al wat lager aan de hemel en zorgde voor een warme gloed. We voelden ons echte bofkonten.
En toen was het half vijf en zat onze allerlaatste fietstocht erop. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze fietsen. We keken al het materiaal na en borgen alles netjes op voor de volgende fietsers. De fietstocht door Hokkaido was alleszins een onvergetelijke ervaring, die beslist naar meer smaakt. Wie weet waar we volgend jaar terechtkomen, te fiets of niet te fiets?
Voor het avondmaal gingen we naar restaurant Kumagera voor een hot pot diner. Het was heel erg lekker, maar niet vergelijkbaar met de authentieke ervaring die we de dag voordien in de izakaya hadden. Kumegera was een groot restaurant met veel bediening, en geen eenmanszaak zoals de izakaya. Al kwam de uitbater van Kumagera na het afrekenen wel een praatje met ons maken om te vragen van welk land we kwamen (in het Japans uiteraard). Ik vraag me af hoeveel Japanners die we op onze trip zijn tegengekomen effectief weten waar België ligt.
We wilden na het avondmaal nog iets drinken in ons hotel, maar blijkt dat de meeste plekken die we in Hokkaido bezochten er niet meteen en wild uitgaansleven op nahouden. Het bar-restaurant bij ons hotel was al gesloten. Gelukkig was er een souvenirshop waar je een likeur van een plaatselijke universiteit kon kopen. We dronken het flesje leeg op onze kamer en gingen, o verrassing, opnieuw vroeg slapen. Morgen zou Chuck ons al om negen uur komen ophalen om ons naar ons hotel in Asahikawa te brengen.
